Οι Νέοι άνθρωποι δεν γελούν.

Από το : [tOuρIsτΕσ ΣtO sΥμΠaΝ]

Ένα αληθινό παραμύθι .

Οι ΝΕΟΙ δεν γελούν. Ετούτο δεν είναι μια νέα διαπίστωση μα μια νέα διατύπωση σε ετούτο το κείμενο που θα την απολαύσετε βάζοντας σε μια υποτυπώδη σειρά κάποιες ανακατεμένες λέξεις που τις θεωρούμε σημαντικές για την διαλεύκανση του ζητήματος. ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ. Καθόμαστε σταυροπόδι, παίρνουμε μια βαθιά ανάσα ποτισμένη από δωρεάν καυσαέριο του κέντρου των Αθηνών με θέα την μοναχική από φιλοσοφία ακρόπολη και συλλογιζόμαστε το θέμα αυτό που μας αχρηστεύει στο να συλλογιστουμε οτιδήποτε άλλο ακριβώς επειδή δεν έχουμε επιλύσει το προηγούμενο θέμα. Αναρωτιόμαστε γιατί οι νέοι δεν γελούν και επιμένουμε πως την απάντηση την ξέρουμε όλοι και αρνούμαστε να την συζητήσουμε ανοιχτά τόσο πεισματικά λες και στο τέλος δεν θα επαναληφθεί αυτός ο προβληματισμός! Το παρουσιάζουμε σαν καρκίνωμα που το αποβάλλει ο οργανισμός και μετά; ουδείς λόγος φοβούμενοι την αφύπνιση του! Τι να φταίει; Αλήθεια οι άνθρωποι δεν γεννήθηκαν άφοβοι και ελεύθεροι; Αν τολμήσουμε να αναλύσουμε κάτω από οποιαδήποτε συγκυρία ή πρόθεση αυτήν εδώ την «θεματική ενότητα» τι μας εμποδίζει να την κατανοήσουμε στην ολότητα της; Το επισημαίνουμε αυτό διότι οι απαντήσεις των ανθρώπων όταν θέτουμε το συγκεκριμένο ερώτημα είναι ως επί το πλείστον συγκεχυμένες και ποτέ συγκεκριμένες με αποτέλεσμα να είμαστε στην ευχάριστη θέση να πειραματιστούμε να το ανιχνεύσουμε με μια όσο είναι δυνατόν πιο ρεαλιστική ερμηνεία. Λέτε να κατέχουμε την απάντηση και στο τέλος της διαδρομής της να εμφανίζονται χιλιάδες παραμέτρους που να φαντάζει κουραστικά επικίνδυνη η επανένταξη της στους συλλογισμούς μας; Τρωτοί άνθρωποι – πονηροί έλληνες. Βάζουμε το ποτήρι στο κέντρο του τραπεζιού και το γεμίζουμε με κρασί από κάποιο νησί που συνεχεια ξεχναμε πριν καλά - καλά συνεχίσουμε. Άραγε οι μοντέρνες σκέψεις να κατέρριψαν το οικοδόμημα που λέγετε λογική; απορρίπτοντας το χθεσινό και προσμένοντας το νέο παραμύθι που δεν ξέρουμε ποια είναι η προέλευση του και κυρίως που καταλήγει κλωνοποιώντας τα όνειρα μας ταυτίζοντας τα με αυτά των σκλάβων των τηλεοπτικών τεκταινομένων, μοντέλα, τραγουδιστές, πουταναρια του κερατά… πρότυπα δίχως καλλιέργεια πνευματική και δόμηση εγκεφάλου αχαρακτήριστα μη αναγνωρίσιμη (από την επιστήμη!) και μη αυτόβουλοι…; Η βάναυσα γρήγορη ροή των παρα-πληροφοριών που δεχόμαστε σαν μαγνητικοί πομποί και ενίοτε σαν δέκτες προσδοκώντας την καλοδεχούμενη πρόταση του παραδείσου των χρημάτων και των υλικών αγαθών ξεχνώντας τον έρωτα θέλοντας να γευτούμε όσα δεν μπορούμε να αποκτήσουμε; Το πείσμα μας για το αύριο που μας πουλά το διαφημιστικό marketing και όσοι είναι εύπιστοι (κατ’εμάς αγράμματοι ΠΑΝΤΑ κατά πνευματικό κανόνα) το απορροφούν και γίνονται θύτες και άλλοτε θύματα της ίδιας της πώλησης τους; Μήπως η τρομο-λαγνεία των καναλ-αρχών που γεννά την αβεβαιότητα για το αύριο και το εγώ μας, διοχετεύοντας μας μια πληθώρα συνομωσιο-παρανοϊκών τάσεων χειραγωγώντας την ελεύθερη σκέψη κατευθύνοντας την σε δευτερεύοντα-τριτεύοντα, στα ανούσια πράγματα και όχι στα σημαντικά διότι είναι επικίνδυνο να είναι νοήμον ον διότι θα αντιληφθείς την ψευτιά και θα τους χαλάσεις τα μεγαλεπήβολα σχέδια του λόμπι τους που δεν είναι για το συμφέρον του απλού ανθρώπου; Γιατί δεν γελούν ούτε και τα παιδιά; Τα αφήσαμε να πέσουν στην τρύπα της δουλικότητας των σύγχρονων μέσων ή την λέξη συλλογισμός την άλλαξαν τροποποιώντας την υψηλότερη έννοια του όρου της με την λέξη παρελθόν ή παλαιότητα; Μήπως είναι υπεύθυνο το γνώριμο σκηνικό της καταστροφολογίας των εννοιών και της διχοτόμησης των Αξιών και των ηθικών διδαγμάτων που τα έχουμε εκλάβει σαν προ-κατα-λήψεις; Γιατί δεν γελάμε μωρέ; Λέτε να ευθύνονται οι κακοί, άπλυτοι και άξεστοι μετανάστες που επιζητούν ένα ισάξιο (αν φυσικά θέλουμε να μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα) μέλλον με τους συνανθρώπους τους (συνυπάρχοντας με εμάς); Αχ εμείς οι έλληνες ξεχάσαμε πως οι πρόγονοι μας υπήρξαν μετανάστες… ναι, και τώρα θέλουμε να κυριαρχήσουμε επάνω στην ανάγκη της επιβίωση τους και άρα που να έγκειται αυτή η μισητή τάση μας; Πόσες σημαντικές και ασήμαντες βιβλιοθήκες να επισκεφτείς για να στο επιβεβαιώσουν; Υπηρετούμε τις βλέψεις της πλουτοκρατίας και τα δεχόμαστε όλα αγόγγυστα ακόμη και το πασιφανές το γκαστρώσαμε με το επίκτητο! Λέτε η σοβαροφάνεια των μεγαλουπόλεων να μας «βλαχοποίησε» και τείνει να αφανιστεί η αίσθηση του χιούμορ και της ρομαντικότητας που μας κρατά αιώνια νέους;

Μετατρέψαμε το χιούμορ σε σοβαροφανή γελοιότητα.

‘‘Τι έγινε ρε μαστόρια’’. Θα μας πείτε. ‘‘Πάλι μπερδέψατε την Λούτσα με την Βούρτσα και το Πέος με το Δέος’’;!;!; Όχι. Άραγε γιατί δεν γελάμε όμως; Μήπως έγινε επάγγελμα η άχρηστη κυρα ‘‘Miss Σοβαροφάνεια’’ εμπλουτισμένη με κακία, κόμπλεξ για ότι δεν μας μοιάζει με συνοδεία από πινελιές κοινωνικής εξαθλίωσης (γελώντας μόνο όταν μας το επιτρέπουν κάποιοι, σαν καλεσμένοι σε τηλεπαιχνίδι;) προσμένοντας την συνηθισμένη υπόσχεση και εν μέρη δέσμευση μετά την σταθερή επανένταξη μας στο εγγυημένο κουκλοθέατρο ότι θα ενταχθούμε μαζί με όλα τα άλλα πρόβατα που πριν ακολούθησαν προς την σφαγή, δηλαδή στο ‘’glamour dream team’’ και στην «άνετη ζωή», αυτή των ‘‘πιστωτικών οραμάτων’’, της οικονομικής σφαλιάρας, γλύφοντας αλυσοδεμένοι τα κέρματα που θα μας πετάνε οι συντονιστές μας, αφού το καρναβάλι που δίνουμε παράσταση είναι κεκλεισμένων των θυρών και σαφώς sold out. Προσφέροντας αρχικά στους διαφημιστές το κορμί μας προς εκμετάλλευση και χειροκροτώντας τα μηδενικά μετατρέποντας τα σε σημαντικούς παράγοντες της νέο-κουλτούρας μας αποδεικνύοντας τότε εμείς στους «αστοιχείωτους» που δεν είναι τρεντι όπως εμείς, πως αυτή η συμπεριφορά μας είναι αληθινή και ότι τα καταφέραμε «με το σπαθί μας»; Γιατί δεν γελάμε μωρέ; Λέτε οι βεβιασμένες κινήσεις μας για μια καλύτερη ζωή το λεγόμενο κυνήγι της καριέρας να μας στοίχισε πανάκριβα (το κόστος) και να μην άξιζε τον κόπο όταν στο τέλος τα βάλουμε κάτω και πούμε: ‘‘Τι δημιουργικό έκανα τόσα χρόνια που ωφέλησε εμένα και τους συνανθρώπους μου; Που είναι τα χρόνια μου ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ;’’! Τότε δεν θα μας δώσει κανείς απάντηση στην παθητική αυτή ερώτηση. Η απάντηση όμως είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας πριν τολμήσουμε να σκεφτούμε κάτι άλλο, άρα την γνωρίζουμε: Το αγαθό της νεότητας το πουλήσαμε για να διακοσμήσουμε τις τσέπες των παντελονιών μας με αριθμούς και αυτό το κάναμε συνειδητά και αποφεύγαμε χαρακτηριστικά να σκεφτούμε αυτό το ενδεχόμενο γιατί αυτομάτως θα ακύρωνε την όποια έναρξη του σκοπού μας… για το κυνήγι της καριέρας! Αυτό ακριβώς κάνουνε οι διαφημιστές. Δεν πρέπει να γελάμε. Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε. Δεν πρέπει να αμφισβητούμε τις ρητές εντολές τους. Πρέπει να τρέχουμε. Πρέπει να μην κάνουμε έρωτα. Μόνο γρήγορα και χωρίς συναίσθημα SEX. Πρέπει να ασπαζόμαστε τους θεούς που θα μας υποδείξουν: Εθνική Ελλάδος, Ιησούς, Ψωμιάδης, Κούγιας, J.Bush, Πουτσορίζου, Ψινάκιδες, Παπαρήγα.Α.Ε., τον Καραγκούνη, την Ευρώπη Και τον Τριανταφυλλοπουλο… Πρέπει να μην γλεντάμε τις ώρες που θέλουμε. Πρέπει να μην συνδικαλιζόμαστε και να μην συμμετέχουμε σε πορείες για τα δικαιώματα μας. Πρέπει να ενστερνιζόμαστε τις θεωρίες των ισχυρών! ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΓΕΛΑΜΕ! Πρέπει να γελάμε όμως με τον αβάσταχτο πόνο τον ανήμπορων συνανθρώπων μας. Πρέπει να μην ονειρευόμαστε γιατί τα παραπάνω στοιχεία –πιστέψτε με- είναι αρκετά για την αφύπνιση μας για να πατήσουμε delete στους οραματισμούς τους. Αλλά αντί να δουλέψουμε για να ζήσουμε την άλλη μέρα, δουλεμπορευόμαστε για να επιβιώσουμε στο επόμενο λεπτό. Έχει διαφορά, μονάχα αν την εντοπίσετε. Οι νέοι δεν γελούν. Ξεράθηκε το στόμα μας και κύλησε ένα δάκρυ. Αγκαλιαστήκαμε και σφίξαμε τις γροθιές μας. Πήραμε κι’ άλλη ανάσα. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΙΛΗΣΕ! Γεμίσαμε το ποτήρι με κρασί και αρχίσαμε να τρέχουμε σε διαφορετική κατεύθυνση, ο καθένας. Ο επόμενος από μας θα συνεχίσει το παραμύθι μας τελειώνοντας και το κρασί… που ξέρετε μπορεί να μας εντοπίσει εκεί που θα τον οδηγήσουν οι ίδιες σκέψεις…

p.cool.us project