28/6/10

Πότε θα γίνει η κοινωνική έκρηξη;

-
Από το larisaportal

Ακούμε συνεχώς ότι έρχεται κοινωνική έκρηξη, λόγω των οικονομικών μέτρων που λαμβάνει η κυβέρνηση, μειώνοντας το πραγματικό εισόδημα του λαού.
Επίσης, ακούμε διαρκώς διάφορες εκτιμήσεις για το πότε θα συμβεί η κοινωνική έκρηξη.

Για να εκτιμηθεί ο χρόνος της κοινωνικής έκρηξης θα πρέπει να συνεκτιμήσουμε τα παρακάτω:


Υπάρχουν κάποιες μελέτες, οι οποίες αναφέρουν ότι στην Ελλάδα ο πληθυσμός, όσον αφορά τα οικονομικά του, είναι κατανεμημένος ως εξής:

α. Ανώτερη τάξη: 10%
β. Μεσαία τάξη: 40%
γ. Κατώτερη τάξη: 50%

Οι ίδιες μελέτες αναφέρουν ότι η κατανομή του πλούτου στη χώρα μας έχει ως εξής:

α. Ανώτερη τάξη: 50%
β. Μεσαία τάξη: 40%
γ. Κατώτερη τάξη: 10%

Από τα παραπάνω προκύπτει το σημαντικό συμπέρασμα ότι η μεσαία τάξη νέμεται από τον παραγόμενο εθνικό πλούτο, ακριβώς το ποσοστό που της αναλογεί, δηλαδή δεν κλέβει κανέναν αλλά ούτε και την κλέβουν.

Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο. Γιατί;

Γιατί η μεσαία τάξη, πληθυσμού 40% αποτελεί την ασπίδα προστασίας της ανώτερης τάξης. Αυτή η ασπίδα εμποδίζει κάθε εξέγερση της κατώτερης τάξης. Αυτό συμβαίνει γιατί η μεσαία τάξη, μη έχοντας βιοποριστικό πρόβλημα, απολαμβάνει μια σχετικά άνετη ζωή, με διπλά και τριπλά αυτοκίνητα, με καταθέσεις σε τράπεζες, με διπλά και τριπλά σπίτια, με καλοκαιρινές διακοπές, καλό ντύσιμο κλπ. Έχει την άνεση να στείλει τα παιδιά της για σπουδές και γενικά δεν είναι μεν πλούσια, αλλά δεν στερείται και κάτι.

Όταν λοιπόν η κατώτερη τάξη, απελπισμένη από τη φτώχεια, αποπειράται να εξεγερθεί, με βίαια επεισόδια στους δρόμους, εμπρησμούς κάδων σκουπιδιών, αυτοκινήτων και καταστημάτων, αμέσως η μεσαία τάξη παίρνει το μέρος της ολιγαρχίας, συμφωνώντας στον χαρακτηρισμό των εξεγερμένων ως αναρχικών, αληταράδων, διασαλευτών της τάξης κλπ, εφόσον η ίδια αισθάνεται μέρος του συστήματος, άρα ευνοημένη από αυτό.

Τι θα συμβεί όμως όταν, κατόπιν της κυβερνητικής πολιτικής, αρχίσει να φτωχοποιείται η μεσαία τάξη; Όταν θα χάσει όλες αυτές τις ανέσεις που σήμερα απολαμβάνει; Όταν συνειδητοποιήσει ότι αδυνατεί να αποπληρώσει δάνεια και κάρτες και ενδεχομένως χάσει σπίτια, αυτοκίνητα, ταξίδια και αντιμετωπίσει πλέον βιοποριστικό πρόβλημα;

Τότε, σαφέστατα θα επαναπροσδιορίσει τη θέση της και θα βρεθεί να συντάσσεται με την κατώτερη τάξη, παίρνοντας και η ίδια μέρος στις εξεγέρσεις.

Μόνο που τότε, μια ολιγαρχία του 10% θα αδυνατεί πλέον να επιβληθεί με μέσα καταστολής, όπως αστυνομικές δυνάμεις κλπ.

Ως παράδειγμα θα έπρεπε να ληφθεί η ιστορία της Αργεντινής, όπου πραγματοποιήθηκε λαϊκή εξέγερση, μόνο όταν εθίγησαν τα δικαιώματα της μεσαίας τάξης.
-

24/6/10

Ο μεγάλος κίνδυνος είναι η επιρροή του λαικισμού των ηλιθίων.(hardcore mode)

-
Βρισκόμαστε 2 μήνες πριν την αρχή της νέας χειμερινής σαιζόν και το κλίμα στη βάση του λαού είναι δικαιολογημένα ιδιαιτέρως τεταμένο.

Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού βλέπει αποσβολωμένο τις ερασιτεχνικές κινήσεις πολιτικής και επικοινωνιακής διαχείρισης με τις οποίες το νεοΠασόκ προσπαθεί να εδραιωθεί κυβερνητικά ενώ οι ίδιοι οι πολίτες υπόκεινται φοβερές εκπτώσεις κοινωνικών δικαιωμάτων και βιωτικού επιπέδου.

Αυτές οι εκπτώσεις που άπλετα το Πασόκ προσφέρει στους πιστωτές μας , δίχως σοβαρή διαπραγμάτευση (και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα σκληρότερες κι από τους πιστωτές τους ίδιους) , είναι και η βάση της δικαιολόγησης του τεταμένου κλίματος.

Υπάρχει ένας κίνδυνος όμως που πρέπει όλοι να προσέξουμε διότι ο Ελληνικός λαός δεν είναι εκπαιδευμένος να αμύνεται στους λαικιστές που θα προσπαθήσουν να του "σκουπίσουν το δάκρυ" για να του πάρουν το σκαλπ αργότερα. Όλων των ιδεολογικών τάσεων ηλίθιοι και μπερδεμένοι , έχουν βαλθεί να αποδείξουν ότι η Ελλάδα είναι ο πιο αυτοκαταστροφικός τόπος του κόσμου.

Βγαίνουν π.χ οι αντιευρωπαιστές (προερχόμενοι είτε από εθνικιστικά , είτε από κομμουνιστικά ιδεολογικά τοπία) και τσαμπουνάνε στο κόσμο , λες και ανακάλυψαν την Αμερική , την ανισότητα που επικρατεί στα πλαίσια της Ε.Ε και της ΟΝΕ ζητώντας ουσιαστικά να ξεκινήσει από την Ελλάδα η παγκόσμια επανάσταση του παγκόσμιου κοινωνικοοικονομικού μοντέλου οργάνωσης.

Μιλάνε για στάση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ αποδεχόμενοι τις φαντασιακές τους ονειρώξεις περί αλλαγής του Ελληνικού πολιτειακού τρόπου λειτουργίας χωρίς καν να αναρωτηθούν εάν αυτό είναι και η θέληση της λαικής πλειοψηφίας ή τουλάχιστον να αναρωτηθούν εάν η Ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη και ώριμη (μουαχαχα) για κάτι τέτοιο.Δεν τους νοιάζει καν ποιος χριστιανός θα πληρώσει περισσότερο με πείνα και δυστυχία τις ηλίθιες φαντασιώσεις τους (που εννοείται ότι είναι οι ήδη εξαθλιωμένες και φτωχότερες κοινωνικές τάξεις) .

Άλλοι βλαμμένοι μιλάνε π.χ για εθνικές θεωρίες συνομωσίας και εξιτάρουν την φαντασία των μπερδεμένων Νεοελλήνων περί σχεδίου εξαφάνισης του κράτους της Ελλάδας και του έθνους από εχθρούς που είναι ταγμένοι να μας κάνουν μαιμούδες.

Γενικά υπάρχουν διάφοροι ημινεάτερνταλ οι οποίοι , επειδή δεν μπορούν να καταλάβουν πως λειτουργεί το (άδικο όντως) παγκόσμιο οικονομικό σύστημα , βρίσκουν διεξόδους (όπως ακριβώς έκαναν και στην αρχαιότητα οι άνθρωποι που δεν μπορούσαν να εξηγήσουν τα φυσικά φαινόμενα) σε μύθους που πλάθουν το βράδυ κοιμώμενοι.

Προσωπικά τους δικαιολογώ αλλά δεν τους συμμερίζομαι. Η αλήθεια για εμένα βρίσκεται πάντα κάπου στη μέση , και πάντα τη μέση ψάχνω.Η αλήθεια λοιπόν (έτσι όπως έχει προκύψει η μέχρι τώρα συλλογιστική μου) είναι πως , παγκοσμίως , το χρηματοπιστωτικό σύστημα εξελίχθηκε (κι όχι δημιουργήθηκε για να) σε δυνάστη των λαών.Στην αρχή βοηθώντας τα μέγιστα στην παγκόσμια ανάπτυξη αλλά στη συνέχεια βρισκόμενο όμηρος των επιλογών του.

Αφού τα έκαναν πλακάκια (με χρηματισμούς και δολοπλοκίες) με διάφορους πολιτικούς ηγέτες επί δεκαετίες ζήτησαν και τους παραχώρησαν εξουσίες όπως είναι η δημιουργία πιστώσεων δίχως αντίκρυσμα (η εκτύπωση δλδ χρήματος).Αυτή η (ίσως αναγκαστική μετά τον Β'ΠΠ) υπερδημιουργία πιστώσεων έφερε μεν ανάπτυξη (βιωτικό επίπεδο & προσδόκιμο ζωής) σε κάποιους λαούς (δυτικό κόσμο όπως είναι ΚΑΙ η Ελλάδα) η οποία όμως δεν εξελίχθηκε και εκμεταλλεύτηκε από τους λαούς και τους πολιτικούς τους ηγέτες ως έπρεπε.

Η εξέλιξη ήταν να δημιουργηθεί μια τεράστια παγκόσμια τάξη ανθρώπων (μικρο/μεσο/μεγαλο) οι οποίοι επιζητούσαν με κάθε μέσο και τρόπο μεγιστοποίηση κερδών.

Ο στόχος της μεγιστοποίησης κερδών με κάθε μέσο λοιπόν είχε ως αποτέλεσμα την μετανάστευση παραγωγικών κομματιών της οικονομίας του δυτικού κόσμου (που ο δείκτης του εργατικού κόστους παίζει σημαντικό ρόλο) σε φθηνότερα μέρη του ανατολικού κόσμου. Αφήνοντας στο δυτικό κόσμο μικρό παραγωγικό περιθώριο αναγκάστηκε να αναπτύξει δράσεις αναζήτησης κέρδους σε άλλες μορφές οικονομικής λειτουργίας όπως είναι οι υπηρεσίες.

Ο μεγαλύτερος τομέας και πηγή κέρδους υπηρεσιών του δυτικού κόσμου είναι ο χρηματοπιστωτικός.

Ο χρηματοπιστωτικός τομέας όμως διέκρινε ότι η φυγή της κύριας πηγής εσόδων και κέρδους του (δλδ της παραδοσιακής εμπορικής τραπεζικής σε παραγωγικούς τομείς υπεραξίας) έπρεπε να αντικατασταθεί από κάτι άλλο.

Αυτό το άλλο τελικά ήταν η δημιουργία προιόντων και υποπροιόντων τα οποία βασίζονταν σε ασφαλιστικές και μη παραγωγικές υπηρεσίες.Τα χρηματιστηριακά και τραπεζικά προιόντα εξελίχθηκαν με τον καιρό σε δεσπόζουσα πηγή κερδών για τον δυτικό κόσμο.Τα συγκεκριμένα προιόντα βέβαια στην αρχή (το κάθε ένα ξεχωριστά) ήταν μικρά μεγέθη και σωστά δομημένα με αληθινό εν μέρη αντίκρυσμα (όπως π.χ οι εταιρικές μετοχές και τα επιχειρηματικά ομόλογα) και το πιο σημαντικό δεν επηρέαζαν παρά μόνο το κομμάτι που εκπροσωπούσαν (δλδ μια μετοχή της Porshe αφορούσε την Porshe και αυτόν που επέλεγε να εμπλακεί στην Porshe αγοράζοντας την μετοχή της ή το ομόλογό της).

Το μεγάλο πρόβλημα άρχισε να εξελίσεται όταν αυτά τα προιόντα και υποπροιόντα άρχισαν να διαχέονται και σε άλλες μορφές και μεγέθη όπως είναι π.χ τα κρατικά ομόλογα.Εγώ εκεί εντοπίζω την απαρχή της κατάρρευσης του καπιταλιστικού μοντέλου με την μορφή που βλέπουμε σήμερα.

Όπως και να το κάνουμε διαφορετική κοινωνική συνέπεια έχει η χρεοκωπία μιας επενδυτικής τράπεζας επειδή δεν μπορεί να πληρώσει τα ασφαλιστικά προιόντα τα οποία η ίδια εξέδωσε και διαφορετική κοινωνική συνέπεια έχει η χρεοκωπία μιας χώρας και ενός ολόκληρου λαού ή ηπείρου.

Αντιμετωπίζοντας λοιπόν εθνικά μεγέθη και μορφές πιστώσεως σαν επιχειρηματικές προσπάθειες κάποιου Βαυαρού ή Τεξανού επενδυτή/εργοστασιάρχη το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα λειτούργησε σαν μονοπωλειακός προμηθευτής των λαών.

Έλα όμως που ο Ανατολικός κόσμος σιωπηρά και μεθοδικά αποταμίευε τα κέρδη της μετανάστευσης των παραγωγικών κομματιών του δυτικού κόσμου και ουσιαστικά συμπίεζε τα περιθώρια κέρδους των δυτικών λαών.

Τι σημαίνει αυτό ? Αυτό σημαίνει πως το δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα ξαφνικά συνειδητοποίησε πως ο δυτικός κόσμος δεν έχει τα περιθώρια κέρδους ούτως ώστε να ξεπληρώσει τα δάνεια τα οποία "μονοπωλιακά" δόθηκαν.

Αυτό λοιπόν που ζούμε σήμερα είναι ουσιαστικά μια ύστατη προσπάθεια του δυτικού χρηματοπιστωτικού κόσμου να νομιμοποιήσει και να εδραιώσει την άποψη πως τα δάνεια που δόθηκαν δεν θα χαθούν λόγω κοινωνικών εκρήξεων από τους λαούς οι οποίοι ενδέχεται να συνειδητοποιήσουν πως το όλο σύστημα καταρρεέι ουσιαστικά από τις λάθος επιλογές των ίδιων αυτών ανθρώπων.

Και τώρα πάμε στα δικά μας.

Πιστοί κι εμείς στο δυτικό τρόπο χρηματοπιστωτικής οργάνωσης είχαμε σχεδόν την ίδια εξέλιξη αλλά με σημαντικές δομικές και συστημικές διαφορές.

1) Εκμεταλευτήκαμε στο έπακρο την παγκόσμια πιστωτική επέκταση την οποία όμως οι πολιτικές μας ηγεσίες ,σε αντίθεση με άλλες χώρες, δεν κατάφεραν να εκμεταλλευτούν παραγωγικά δημιουργώντας υπεραξίες ή αποταμιεύσεις (εκτός από επί μέρους αναπτυξιακές μορφές οι οποίες ήταν κατά κάποιο τρόπο υποχρεωτικές ούτως ώστε να μπορούμε να αντλούμε δανεικά) η οποίες θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως δίχτυ ασφαλείας στις φτωχότερες τάξεις.

2) Η υπερ-εισαγωγή δανεικής αξίας έδωσε τη δυνατότητα στις πολιτικές μας ηγεσίες , αντί να κάτσουν να μελετήσουν και να αναπτύξουν δίκαιες κοινωνικές και επιχειρηματικές δομές , να αρχίσουν ένα ξέφρενο πάρτυ "δωροδοκίας" των απλών πολιτών μέσω του δημοσίου ούτως ώστε να μας κοιμήσουν για να κάνουμε τα στραβά μάτια στις δολοπλοκίες και τις μεγαλοαπάτες τους.Κι εμείς οι μαλάκες μασήσαμε (κρατήστε το αυτό).

3) Η εξέλιξη ήταν να μπούμε εδώ και πολλά χρόνια σε ένα φαύλο κύκλο ελλειματικών προυπολογισμών , χωρίς κανένας να νοιάζεται (αφού όλοι είχαν τη φαντασιακή μικροαστική ελπίδα ότι "άστους μωρέ , κάτι θα φάει κι ο κώλος μας") , με συνέπεια την καταστροφική μορφή των δημοσιονομικών όπως παρουσιάζονται σήμερα.

Η ευθύνη του λαού είναι ότι μάσησε και συνέχισε να ζητά και να ανεβάζει "ηγεσίες ελεημοσύνης" αντί να απαιτεί ηγεσίες με αναπτυξιακά οράματα και να απαιτεί με πειστικό τρόπο την πιστή εφαρμογή των προεκλογικών προγραμμάτων.Η εδραίωση της τελευταίας 30ετίας των δυο αυτών φαύλων κυβερνητικών κομμάτων και των προσώπων που τα απαρτίζουν είναι ενδεικτική της χαζονοοτροπίας ημών των πολιτών. Το πρόβλημά μας λοιπόν προυπήρχε και ήρθε το 2008 η περιβόητη εδραίωση της παγκόσμιας κρίσης "εμπιστοσύνης χρεών".

Η καταστροφική ,για τα κοινωνικά δικαιώματα, επιλογή του νεοφιλελεύθερου ΔΝΤ ήρθε ουσιαστικά μέσω της διόγκωσης του (ήδη τεραστίου) προβλήματος της χώρας από κεφάλαια που εμπορευματοποίησαν το προβληματικό μας χρέος με σκοπό (?) την παγκόσμια εδραίωση της νομιμοποίησης των Δημοσίων Χρεών. Όχι από εθνικές οντότητες (όπως διάφοροι ονειρεύονται) αλλά από τα κεφάλαια που έχουν επενδύσει σε αυτόν τον τρόπο διάθεσης των πιστώσεων.

-"Και τι κάνουμε τώρα ρε μαν?" θα πεις.

Τώρα φίλε μου ήρθε η ώρα , οι Νεοέλληνες , να βάλουμε μυαλό και να αλλάξουμε ρότα.

Και στο πως λειτουργούμε ως πολίτες (με την εξουσία που μας δίνει το συγκεκριμένο πολίτευμα που έχει επιλέξει η πλειοψηφία) όσον αφορά την επιλογή των ηγεσιών μας αλλά κυρίως και στο πως βλέπουμε τα πράγματα και λειτουργούμε ως πολίτες ενός παγκοσμιοποιημένου οικονομικού συστήματος που τα υποσυστήματά του αλληλεπιδρούν και αλληλοεξαρτώνται μεταξύ τους όσο ποτέ άλλοτε άμεσα και έμμεσα.

Όποιος πιστεύει πως είτε μέσω της απομόνωσης είτε μέσω της Δον Κιχωτικής φανφαροειδούς επαναστατικής μαγκιάς μπορούμε να λύσουμε τα τοπικά μας προβλήματα δίχως την συνεργασία με άλλους λαούς είναι για ζουρλομανδύα και επικίνδυνος ,πρώτα πρώτα, για τα φτωχά στρώματα της κοινωνίας μας.

Προσωπικά αν με ρωτούσε το G20 (χαχαχα) θα έλεγα αρχικά σταματήστε τα υποπροιόντα στην δευτερογενή αγορά κρατικών ομολόγων. Όποιος μάγκας θέλει να γίνει πιστωτής κράτους θα είναι σοβαρός μακροχρόνιος πιστωτής κι άμα δεν του αρέσει να πα' να γα.. Θα δίνεις 5 μεγάλε ? Θα πάρεις 6 σε δέκα χρόνια κι άμα σ'αρέσει, άμα δε σ'αρέσει παίξε στο χρηματιστήριο για μεγαλύτερη απόδοση. Με πιστώσεις λαών εμείς δεν παίζουμε...

greekpoliticalreview/undercover gpr / σκέτο gpr ή ότι άλλο nickname με φωτίσει ο (χμχμ) ύψιστος για να απογεύγω τα επιβραδυντικά moderation στα διάφορα φόρα όπου συμμετέχω σε συζητήσεις
-

15/6/10

Αναδιαπραγμάτευση χρέους εντός ΟΝΕ

-
Όαση στο διαδύκτιο : youpayyourcrisis.blogspot.com

Του Κ. Καλλωνιάτη (Οικονομολόγου)

Σύμφωνα με τις επίσημες προβλέψεις του ΔΝΤ η ελληνική οικονομία μέχρι και το 2015 δεν θα έχει ξεπεράσει τα επίπεδα ΑΕΠ του 2008, ενώ το δημόσιο χρέος της χώρας θα φθάσει το 149% του ΑΕΠ το 2015 (βλ Μ. Δρεττάκη «Δυσοίωνες και προβληματικές οι προβλέψεις του ΔΝΤ», ‘Ελευθεροτυπία ‘ 20-5-10). Πρόκειται ασφαλώς για ένα αισιόδοξο σενάριο, αφού οι υποθέσεις εργασίας του ΔΝΤ βασίζονται σε μία προοπτική ανάκαμψης της παγκόσμιας οικονομίας και απαρέγκλιτης εκτέλεσης του προγράμματος προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας με την συναίνεση της κοινωνίας. Προοπτική η οποία με βάση τις περισσότερες ενδείξεις θα διαψευστεί και στα δύο σκέλη της.

Στην πραγματικότητα η ελληνική οικονομία πρέπει να λογαριάζει σε μία δεκαετία στασιμότητας ή και ύφεσης αναλόγως του είδους και της ταχύτητας των μεταρρυθμίσεων που θα επιδιωχθούν. Δεδομένου, δε, ότι τα διεθνή επιτόκια δανεισμού αναμένεται να αυξηθούν τα επόμενα χρόνια λόγω του όγκου των δανειακών αναγκών των αναπτυγμένων οικονομιών και της αβεβαιότητας που προκαλεί η υπό εξέλιξη παγκόσμια κρίση του χρέους, ενώ ήδη από φέτος ο λόγος χρέους/ΑΕΠ εκτιμάται ότι θα φθάσει το 130% του ΑΕΠ, υπολογίζουμε πως τα πρωτογενή δημόσια πλεονάσματα που θα απαιτηθεί να δημιουργηθούν μόνο και μόνο για να ανακοπεί η αύξηση του λόγου χρέους/ΑΕΠ θα είναι πάνω από 20% του ΑΕΠ !!! Και αυτό όταν φέτος ακόμη έχουμε πρωτογενές έλλειμμα περίπου 8% του ΑΕΠ…


Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι η ελληνική κρίση του χρέους δεν είναι διαχειρίσιμη και ότι τα δάνεια που πήραμε και θα λάβουμε μέχρι τέλους 2011 για να μην κηρύξει παύση πληρωμών η χώρα και να χαλαρώσει η πίεση των διεθνών αγορών απλώς βοηθούν να κερδηθεί χρόνος. Χρόνος, όμως, όχι για την Ελλάδα - η οποία ούτως η άλλως δεν θα μπορέσει στις συνθήκες της διεθνούς κρίσης να αναπτυχθεί οικονομικά και να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της όπως μαθηματικά αποδεικνύεται – αλλά για τις τράπεζες (ξένες και ελληνικές) που αντιμετωπίζουν υπαρξιακό κίνδυνο.

Συνεπώς, η κυβέρνηση η οποία επαίρεται για την αποφυγή της χρεοκοπίας της οικονομίας λέει την μισή αλήθεια. Αποφύγαμε την άμεση χρεοκοπία και μόνον. Το φάσμα της χρεοκοπίας παραμένει και, δεδομένης της αύξησης του δημοσίου χρέους την προσεχή τουλάχιστον διετία, επιδεινώνεται διαχρονικά η προοπτική και οι επιπτώσεις της. Το μόνο που μπορεί να επικαλεσθεί η κυβέρνηση – αν και αυτά είναι πράγματα που δεν λέγονται – είναι ότι με τον χρόνο που έτσι κερδήθηκε, η στιγμή της αναμέτρησης με το ‘μοιραίο’ δεν θα μας βρει μόνους. Και αυτό είναι αληθές στο βαθμό που η δημοσιονομική κρίση εξαπλώθηκε ήδη στη Ν. Ευρώπη και με τους ρυθμούς επέκτασής της σε λίγο θα καλύπτει πολλές άλλες αναπτυγμένες οικονομίες μεταβάλλοντας τους όρους της αναδιαπραγμάτευσης των χρεών από εθνικούς σε ευρωπαϊκούς και διεθνείς (βλ ανάλογο δεκαετίας ’80 με κρίση χρέους αναπτυσσόμενων οικονομιών).

Γιατί αυτή είναι η μόνη έξοδος από τη κρίση του χρέους σε αστική βάση : η αναδιαπραγμάτευση και η μερική ακύρωση (διαγραφή) του ελληνικού δημοσίου χρέους κατά 50-70%. Κάτι που σήμερα ήδη προτείνει το 1/3 των οικονομολόγων διεθνώς, θεωρώντας την Ελλάδα ατύπως ή έστω δυνητικά χρεοκοπημένη.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν χρειάζεται παράλληλα να εξέλθει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη ή όχι ούτως ώστε να μπορέσει να αναπτυχθεί δυναμικά μέσω της νομισματικής υποτίμησης και της κρατικοποίησης των τραπεζών και άλλων τομέων της οικονομίας, όπως προτείνουν σε διάφορες παραλλαγές ορισμένοι εξέχοντες αστοί και αριστεροί οικονομολόγοι (πχ Φελντστάϊν, Κρούγκμαν, Λαπαβίτσας, Καζάκης, κ.α) εμπνεόμενοι σε σημαντικό βαθμό από το παράδειγμα της Αργεντινής. Η οποία έφθασε σε μία αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους της αφού επί σειράν ετών είχε συνδέσει το νόμισμά της (πέσο) σταθερά με το δολάριο (με αναλογία 1:1 τη περίοδο 1993-2001) για να το υποτιμήσει το 2002 κατά 67% (βλ νέα ισοτιμία 3.06:1) όταν συγχρόνως έκανε παύση πληρωμών υποχρεώνοντας τα ¾ των πιστωτών της να δεχθούν νέες εκδόσεις ομολόγων σε αντικατάσταση των παλιών και στο ισοδύναμο του 1/3 της αρχικής αξίας αυτών (βλ διαγραφή κατά 70% των 2/3 του χρέους της χώρας).

Το ζήτημα, ωστόσο, είναι πως, παρά τις ομοιότητες που υπάρχουν όσον αφορά την αδυναμία άσκησης ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής λόγω της ένταξης στο ευρώ, η Ελλάδα δεν είναι Αργεντινή. Οι βασικότερες διαφορές που, κατά τη γνώμη μου, απομακρύνουν τη προοπτική της εξόδου από το ευρώ, είναι οι εξής :

1. Η ιστορία των υποτιμήσεων της δραχμής (με εξαίρεση αυτή του 1953 και προσωρινά αυτή του 1986-87 οι οποίες συνοδεύτηκαν με πολιτικές λιτότητας) δεν κρίνεται επιτυχής. Πληθωρισμός και μείωση πραγματικών εισοδημάτων ήταν ο κανόνας, η ουσιαστική ώθηση των εξαγωγών ήταν η εξαίρεση. Βασική αιτία της αποτυχίας η μικρή εξαγωγική βάση της οικονομίας και η τάση των μισθών να ακολουθούν τις αυξήσεις των τιμών.

2. Όταν η Αργεντινή υποτιμούσε το πέσο ανοιγόταν μπροστά της μία δεκαετία διεθνούς οικονομικής ανάπτυξης και επέκτασης των εξαγωγικών της αγορών. Εάν η Ελλάδα εξέλθει από το ευρώ και υποτιμήσει αυτομάτως τη δραχμή θα το πράξει σε συνθήκες διεθνούς οικονομικής κρίσης πρωτοφανών διαστάσεων και κλιμακούμενου προστατευτισμού (βλ νομισματικές υποτιμήσεις και δασμολογικά μέτρα) που θα κρατήσει τουλάχιστον μία δεκαετία.

3. Η παραγωγική και εξαγωγική βάση της ελληνικής οικονομίας είναι συγκριτικά μικρή, ποιοτικά περιορισμένη και μη επαρκώς διαφοροποιημένη για να προσδοκά κανείς σοβαρά οφέλη από μία υποτίμηση. Αντίθετα, η Αργεντινή με τον μεγάλο φυσικό πλούτο, την περισσότερο αναπτυγμένη βιομηχανική της βάση και τη σημαντική διαφοροποίηση των εξαγωγών της (σε Ν. Αμερική, Ασία και Ευρώπη) ήταν σε θέση να αξιοποιήσει αναπτυξιακά την υποτίμηση του νομίσματος. Σήμερα οι δύο παραγωγικοί τομείς της οικονομίας (γεωργία και βιομηχανία) αντιπροσωπεύουν μόλις το 24% του ΑΕΠ στην Ελλάδα, έναντι 38% αντίστοιχα στην Αργεντινή.

4. Ενδεικτικά αναφέρω τα εξής συγκριτικά στοιχεία για να έχουμε μία αίσθηση των αναλογιών. Το δημόσιο χρέος της Αργεντινής όταν χρεοκόπησε το 2001 ανερχόταν σε 62% του ΑΕΠ, το ελληνικό φέτος ανέρχεται σε 130% ! Το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας σήμερα φθάνει τα 553 δις δολ, όταν το αντίστοιχο της Αργεντινής ήταν μόλις 155 δις το 2003. Το δημόσιο έλλειμμα της Αργεντινής ήταν 6,4% του ΑΕΠ το 2001 , ενώ της Ελλάδας ανήλθε το 2009 σε 13,7%. Και οι δύο χώρες απώλεσαν 20% της ανταγωνιστικότητάς τους όσο ήταν η μία συνδεδεμένη σταθερά με δολάριο και η άλλη ενταγμένη στο ευρώ. Όμως, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών της Αργεντινής ήταν μόλις 1,7% του ΑΕΠ το 2001, ενώ της Ελλάδας ανέρχεται σε 11% (2009).

5. Η επανεισαγωγή της δραχμής ως τεχνική διαδικασία απαιτεί χρόνο, κάποιους μήνες σύμφωνα με εκτιμήσεις. Στο μεταξύ, η χώρα θα υποστεί όμως σημαντική εκροή κεφαλαίων καθώς ξένοι και έλληνες θα εγκαταλείπουν κάθε κινητό ελληνικό περιουσιακό στοιχείο, ενώ οι μισθοί δικαιολογημένα θα διεκδικήσουν τη συμπόρευσή τους με τις αυξημένες τιμές οδηγώντας σε βαθιά κρίση (συνδυασμός ύφεσης και πληθωρισμού) την οικονομία. Δεν θα είχαμε μόνον τη χρεοκοπία του κράτους αλλά και αναρίθμητων επιχειρήσεων με ταυτόχρονο στέγνωμα ή και φυγή των ξένων άμεσων επενδύσεων στην Ελλάδα, ιδιαίτερα σε περίπτωση κύματος κρατικοποιήσεων. Συνέπεια όλων αυτών θα ήταν η κατάρρευση της οικονομίας και η εκτίναξη της ανεργίας. Θυμίζουμε πως η πληθωριστική σπείρα αυξήσεων τιμών-μισθών και η λύτρωση από αυτήν ήταν ο βασικός λόγος που τα ευρωπαϊκά έθνη επιδίωξαν να μπουν στον ευρωπαϊκό νομισματικό μηχανισμό (κλείδωμα ισοτιμίας) και αργότερα στο ευρώ.

6. Η νέα δραχμή πρέπει να μπορεί να κυκλοφορεί και να είναι αποδεκτή ως μέσον πληρωμών. Και στο μεν εσωτερικό της χώρας αυτό είναι κάτι που με διάφορα μέσα μπορεί να επιβληθεί διοικητικά και βίαια από την κυβέρνηση, όμως στο εξωτερικό πρέπει να είναι μετατρέψιμη και αποδεκτή για να κυκλοφορεί σε κάποια ισοτιμία. Το ζήτημα είναι ότι κανείς δεν θα θέλει τη νέα δραχμή γιατί όλοι θα γνωρίζουν πως η επανεισαγωγή της γίνεται για να μπορεί η Ελλάδα να την υποτιμήσει. Επιπλέον, η χώρα έχει περιορισμένα συναλλαγματικά διαθέσιμα (3,4 δις) και ο χρυσός της είναι κατατεθειμένος στην έδρα της ΕΚΤ στην Φρανκφούρτη. Εάν δεν τηρήσει τις συμφωνίες και εξέλθει από το ευρώ εκούσια ενώ συγχρόνως διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του χρέους της, είναι πολύ πιθανόν να υποστεί σοβαρά χρηματοδοτικά, συναλλαγματικά και εμπορικά αντίποινα διαρκείας. Η νέα δραχμή θα αποτελεί ..persona non grata.

7. Γιατί αντίθετα απ’ ότι πιστεύουν όσοι διαβεβαιώνουν πως μετά από 2-3 χρόνια παύει ο ‘αποκλεισμός’ και η ‘τιμωρία’ της χρεοκοπημένης χώρας από τις διεθνείς αγορές (η Αργεντινή 9 χρόνια μετά τη χρεοκοπία και την ακύρωση του χρέους της δεν έχει καταφέρει ακόμη να προσφύγει σε εξωτερικό δανεισμό), η ελληνική περίπτωση δεν αφορά μία απλή κρατική χρεοκοπία. Εάν καταρρεύσει η Ελλάδα θα πρόκειται για τη μεγαλύτερη κρατική χρεοκοπία στην ιστορία. Η Ελλάδα έχει το διπλάσιο του χρέους που είχαν η Ρωσία και η Αργεντινή μαζί όταν χρεοκόπησαν το 1998 και το 2001 αντίστοιχα και είναι σχεδόν βέβαιο πως στις σημερινές συνθήκες της κρίσης θα λειτουργήσει ως θρυαλλίδα για την εκτίναξη μίας αλυσίδας χρεοκοπιών τραπεζών και άλλων δημοσιονομικά ευάλωτων οικονομιών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Είναι δηλαδή πιθανόν η ελληνική χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ να αποδειχθεί ικανή να διαλύσει την ίδια την Ευρωζώνη και να ανατρέψει τις παγκόσμιες οικονομικές ανισορροπίες. Αυτός είναι ο λόγος που ενώ χαρακτηρίσθηκε ως υποψήφια Lehman Brothers της Ευρώπης, τελικά της συμπεριφέρθηκαν σαν να ήταν η Bear Sterns της Ευρώπης (βλ δημιουργία μηχανισμού διάσωσης και μεταστροφή πολιτικής Γερμανίας και ΕΚΤ). Αυτός είναι επίσης ο λόγος που σε περίπτωση ελληνικής εξόδου θα αντιμετωπίσουμε την μήνι της ΕΕ και των αγορών και θα γίνουμε παράδειγμα προς αποφυγή…

8. Υπάρχουν τρεις τουλάχιστον τομείς της ελληνικής οικονομίας που θα αντιδράσουν ή θα υποφέρουν ισχυρότατα σε ένα σενάριο χρεοκοπίας-εξόδου από το ευρώ και κρατικοποιήσεων. Ο τουρισμός θα είναι το πιο εύκολο θύμα σε περίπτωση εξόδου γιατί ενώ θεωρητικά θα ωφεληθεί από την υποτίμηση, από την άλλη θα αποτελέσει τον υπ’ αριθμόν ένα στόχο των αντιποίνων (βλ μαζικές τουριστικές οδηγίες ‘μακριά από Ελλάδα’). Η ναυτιλία ως το πλέον κοσμοπολίτικο/διεθνοποιημένο τμήμα του ελληνικού κεφαλαίου θα είναι η πρώτη που θα αντιδράσει αρνητικά στον εγχώριο κρατικό παρεμβατισμό στην οικονομία. Τέλος, ο ενεργειακός τομέας της χώρας ο οποίος παραμένει έντονα εξαρτημένος από τις εισαγωγές ορυκτών καυσίμων θα πλήξει με τις ανατιμήσεις που αναπόφευκτα θα προκαλέσει η δραχμική υποτίμηση όλο το παραγωγικό κύκλωμα της χώρας προκαλώντας ισχυρότατο πληθωριστικό κύμα και αυξάνοντας το κόστος λειτουργίας των ελληνικών επιχειρήσεων. Η ενεργειακή εξάρτηση είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας της διεύρυνσης του εμπορικού ελλείμματος της χώρας παρά τις κατά καιρούς υποτιμήσεις της δραχμής.

9. Όπως σωστά έχει εξηγήσει ο καθηγητής Γ. Μηλιός, στο βαθμό που οι υψηλές εισοδηματικές τάξεις έχουν ήδη εξάγει σε μεγάλο βαθμό τις αποταμιεύσεις τους στο εξωτερικό, η υποτίμηση της δραχμής θα μειώσει την αγοραστική δύναμη της εργασίας προσφέροντας συγχρόνως στο πιάτο τα φθηνά πλέον περιουσιακά στοιχεία που θα μπορεί να αγοράσει αργότερα το κεφάλαιο επαναπατριζόμενο με προνομιακούς όρους. Η σχέση εργασίας-κεφαλαίου θα αλλοιωθεί σοβαρά υπέρ του δεύτερου.

10. Με το ευρώ να έχει ήδη χάσει 19% της αξίας του έναντι του δολαρίου και 16% έναντι της τουρκικής λίρας, οι ελληνικές εξαγωγές έχουν ήδη κερδίσει σημαντικούς πόντους έναντι τρίτων χωρών. Σε μικρότερο βαθμό έχουν κερδίσει έδαφος και έναντι των ευρωπαίων ανταγωνιστών μας καθώς η εσωτερική υποτίμηση (βλ μείωση μισθών) έχει ήδη διανύσει μία σημαντική απόσταση. Αυτό, δε, που θα περίμενε κανείς να κάνει μία ανεξάρτητη ελληνική κεντρική τράπεζα (αύξηση δηλαδή προσφοράς χρήματος για την πληθωριστική διευκόλυνση της ανάπτυξης) το εφαρμόζει ήδη η ΕΚΤ αποδεχόμενη πλέον κάθε κρατικό ομόλογο χώρας-μέλους χωρίς περιορισμούς. Όσο ασκεί επεκτατική νομισματική πολιτική η ΕΚΤ, κίνδυνος χρεοκοπίας της Ελλάδας δεν υπάρχει. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι βελτιώνεται έτσι η δημοσιονομική θέση της χώρας. Το πρόβλημα του χρέους παραμένει και αυξάνει περαιτέρω, ενώ η ΕΚΤ δεν μπορεί να τυπώνει χρήμα στο διηνεκές. Όμως, ασκεί την πολιτική που θα ζητούσε κανείς από την ελληνική κεντρική τράπεζα εάν η χώρα εγκατέλειπε το ευρώ. Στις συνθήκες αυτές, το αναπτυξιακό όφελος της Ελλάδας θα ήταν σημαντικά μεγαλύτερο εάν προσανατόλιζε τις εξαγωγές της ολοένα και περισσότερο προς τρίτες εκτός ΟΝΕ χώρες και κυρίως προς τις αναπτυσσόμενες (Τουρκία, Κίνα, Ινδία, Ρωσία, Βραζιλία). Εάν δεν το κάνει, είναι επειδή στερείται εξαγωγικής και αναπτυξιακής πολιτικής.

Από τα παραπάνω τεκμηριώνεται νομίζω το αρνητικό ισοζύγιο (οφέλους/ζημίας) που θα έχει η Ελλάδα σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ. Χωρίς την επιθυμία πρόκλησης φόβου, η κρίση και ο κίνδυνος κατάρρευσης της οικονομίας θα είναι συγκριτικά πολύ μεγαλύτερος.

Από την άλλη, όσοι προτείνουν την ‘ηρωϊκή έξοδο’ από το ευρώ, την συνδέουν με κρατικοποιήσεις μεγάλου μέρους της οικονομίας και με την προηγούμενη αλλαγή του χαρακτήρα του κράτους (ο λαός στην εξουσία) χωρίς, ωστόσο, να θέτουν ζήτημα σοσιαλιστικής αλλαγής και ενώ παραδέχονται πως δεν υπάρχουν οι υποκειμενικοί όροι γι’ αυτό. Εδώ διαπιστώνουμε μία αντίφαση : να αναλαμβάνουν οι αυτοδιαχειριζόμενοι εργαζόμενοι την εξουσία αλλά να διατηρούν τις αστικές σχέσεις παραγωγής και ιδιοκτησίας. Πως είναι δυνατόν η απουσία ώριμου πολιτικά υποκείμενου να επιτρέπει την ανάδειξη μιας λαϊκής εξουσίας, αλλά να απαγορεύει συγχρόνως στη νέα εξουσία (κράτος) να προχωρήσει στην σοσιαλιστική αλλαγή της κοινωνίας ;

Την απάντηση νομίζω δίνει η ίδια η ιστορία. Οι προσπάθειες οργάνωσης του σοσιαλισμού σε μία μόνη χώρα – όσο μεγάλη και εάν είναι αυτή – οπουδήποτε επιχειρήθηκαν, κατέληξαν σε αποτυχία. Ο σοσιαλισμός προορίζεται να πετύχει μόνον ως μία εναλλακτική θεώρηση και ανώτερη μορφή οργάνωσης και λειτουργίας σε σχέση με την υφιστάμενη καπιταλιστική κοινωνία. Όμως, ο καπιταλισμός έχει αναπτύξει σε τέτοιο βαθμό τις παραγωγικές δυνάμεις που εκτός από τον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας έχει δημιουργήσει περιφερειακές συσπειρώσεις που θέτουν σε αμφισβήτηση τον ρόλο του εθνικού κράτους. Υπό αυτή την έννοια οποιαδήποτε απόπειρα επίλυσης της ελληνικής οικονομικής κρίσης σε εθνική και μάλιστα αστική βάση πρέπει να ειδωθεί ως ανοιχτή οπισθοδρόμηση για τα ιδεώδη του σοσιαλισμού.

Οι σοσιαλιστικές διεθνείς οραματίζονταν πάντα και όχι τυχαία τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης. Τώρα που ο καπιταλισμός έκανε τη μισή δουλειά της ενοποίησης εμείς θα κοιτάξουμε να επιστρέψουμε στο εθνικό νόμισμα και τις εθνικές βιομηχανικές πολιτικές αστικής ανάπτυξης ή θα διεθνοποιήσουμε την ελληνική κρίση αναζητώντας συμμαχίες και συνεργασίες με τις όμορες και με κοινά δημοσιονομικά προβλήματα χώρες της Ν. Ευρώπης σε μία προσπάθεια εξεύρεσης ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών λύσεων στα εθνικά αστικά αδιέξοδα ; Αυτό είναι το μέγα πολιτικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί απ’ όσους προτείνουν έξοδο από την Ευρωζώνη με νομισματικές υποτιμήσεις και πολιτικές υποκατάστασης εισαγωγών. Είμαστε ακόμη στο δεύτρερο μισό του 20ου αιώνα ή γυρνάμε σελίδα και σκεφτόμαστε ευρωπαϊκά και διεθνιστικά στοχεύοντας σε μία σοσιαλιστική Ευρώπη;

Πηγή: Αυγή 2/6/2010
-

10/6/10

Η αίσθηση του κατεπείγοντως , η Νεοελληνική απάθεια και το άχρηστο πολιτικό προσωπικό.

-
Γεια χαρά ,

Μετά από τα φροντιστήρια του Techie και μια μικρή επικαιροποιημένη μελέτη σε δομικά ευρωπαικά οικονομικά στοιχεία είπα να επιστρέψω για να καταγράψω την μέχρι τώρα πορεία σκέψης μου (έτσι για να την έχω καταγεγραμμένη για το μέλλον) όσων αφορά το μέλλον αυτής ταλαιπωρημένης χώρας.

Για τα παγκοσμιοποιημένα προβλήματα ρευστότητας και εμπιστοσύνης έχουμε ήδη μιλήσει οπότε το λογικά επόμενο άρθρο θα πρέπει να έχει να κάνει με τις συνέπειες των παραπάνω σχετικά με την χώρα μας ?

Μετά τα τελευταία άρθρα-παραπομπές , για όσους τα έχουν διαβάσει , θεωρώ πως η άποψη υπέρ στάσης πληρωμών/εξόδου από το ευρώ να έχει γίνει σαφές πως δεν είναι ρεαλιστική (και το αυτό έρχεται να επιβεβαιωθεί από την καταγεργαμμένη πλέον θέση του Λαφαζάνη ότι μόνο αυτό θα μας σώσει χαχαχαχαχα). Προσωπικά , ως ορθολογιστής , θεωρώ πως μια τέτοια επιλογή προς το παρόν είναι πιθανόν να μετατρέψει παράγοντες "μετρήσιμους" σε μη ελεγχόμενους όπως π.χ είναι ο παράγοντας της κοινωνικής έκρηξης.

Ωραία , θα μου πεις , αλλά και με το υπάρχον ελεγχόμενο περιβάλλον οι προβλέψεις είναι καταδικαστικές.Η απάντηση δυστυχώς είναι πως ναι , προς το παρόν έχουν δίκιο οι υπέρμαχοι της άποψης ότι η σημερινή κατάσταση μας οδηγεί σε αδιέξοδο.

Τι κάνουμε λοιπόν ?

Το πρώτο κατά την ταπεινή μου άποψη που πρέπει οπωσδήποτε να κάνουμε είναι να συνειδητοποιήσουμε πως οικονομικά speaking είμαστε μια σκατούλα στη μέση του ωκεανού. Απο κει και πέρα χρειάζεται να μεταδοθεί στον Νεοέλληνα η αίσθηση του κατεπείγοντως όσων αφορά κάποιες αλλαγές στις συνήθειές του.
Μια καμπάνια π.χ στροφής της εθνικής κατανάλωσης προς τα Ελληνικά προιόντα είναι μια αυτόματη κίνηση η οποία απορώ πως δεν έχει ξεκινήσει αν όχι από την κυβέρνηση τουλάχιστον από καταναλωτικές οργανώσεις.Αποτέλεσμα μιας τέτοιου είδους στροφής έχει πολλά ευεργετικά αποτελέσματα στα δημοσιονομικά όπως μείωση του αρνητικού εμπορικού ισοζυγίου , μείωση των ποσοστών της καλπάζουσας ανεργίας κυρίως από μικρομεσαίους εμποροβιοτέχνες και μικροεμπόρους.

Μια άλλη πολλή καλή ιδέα που είδα χθες στον Σαββίδη , είναι να μετατοπισθεί βάρος του μισθολογικού ύψους από παλιότερες σε νεότερες ηλικίες (και όσων αφορά το δημόσιο κάτι τέτοιο είναι πανεύκολο παρόλη τη χαοτική κατάσταση στις data bases του).Αποτέλεσμα προφανώς μιας τέτοιας κίνησης είναι η τόνωση της (νορμάλ) κατανάλωσης αφού είναι δεδομένο πως οι νέοι έχουν περισσότερες πρώτες ανάγκες απ' ότι οι "αποταμιευτές" γονείς τους.Εδώ βέβαια θέλει λίγη προσοχή γιατί δεν λέω να τονωθεί η υπερκατανάλωση αλλά η νορμάλ κατανάλωση και δη από την εγχώρια παραγωγή (κι αν έρθει κανείς να μου πει για τις τάσεις υπερκατανάλωσης της νεολαίας θα του πω απλά για τη γενιά του Πολυτεχνείου με τις πισίνες να μάθει να λέει βλακείες) .

Ένα άλλο σημείο τριβής για τα δημοσιονομικά είναι εκτός από το μισθολογικό κόστος και το λειτουργικό.Οι Γερμανοί π.χ με το που μίλησαν για μέτρα λιτότητας , κατευθείαν το πρώτο που έκαναν είναι μείωση των λειτουργικών τους δαπανών.Στην Ελλάδα βέβαια των στερεοτύπων η έννοια των λειτουργικών εξόδων έχει τεχνηέντως βαφτιστεί με την εντελώς αόριστη λέξη σπατάλη. Κανείς όμως δεν τα βάζει κάτω να δει τι σκατά εννοούμε όταν λέμε σπατάλη και πως μειώνεται.

Το ερώτημα βέβαια που θα μας υποδείξει και το γιατί τα λειτουργικά έξοδα ενός κράτους μετονομάζονται με το αόριστο "σπατάλη" είναι ποιος καρπώνεται από αυτή τη σπατάλη.Από την άκρα του τάφου σιωπής που έχει επιβληθεί υποθέτω πως πάνω κάτω όλοι λίγο πολύ.Λίγο οι εκμισθωτές ακινήτων Δημοσίων Οργανισμών , λίγο οι έμποροι αυτοκινήτων , λίγο οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι με τις εκτός μισθολογικού κόστους δαπάνες τους και τέλος πολύ οι νοσοκομειακές και κατασκευαστικές δαπάνες που υπερτιμολογούνται σκανδαλωδώς καρπώνονται από τη σπατάλη των λειτουργικών.

Anyway δεν θεωρώ πως είμαι ο κατάλληλος για να λύσω το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας αλλά αυτά τα απλά υποθέτω τα έχουν σκεφτεί εκεί στο στρατηγείο της Margaret. Ας πάω λοιπόν στο θέμα των τραπεζών που καίει και πολύ κόσμο.Τι παίζει αλήθεια με τις τράπεζες ?

Η κατάσταση των τραπεζών και συνεπαγόμενα και του κράτους , αυτή τη περίοδο , εξαρτάται κυρίως από δυο παράγοντες :
1) Την κεφαλαιακή τους επάρκεια που επηρεάζει την συνέχιση της δανειακής τους ροής από την ΕΚΤ και την διατραπεζική αγορά.
2) Την κατάσταση των σκελετών , δηλαδή των επισφαλειών τους.

Αυτή τη στιγμή βγαίνουν όλοι οι θεσμικοί και προσπαθούν να ρίξουν τους τόνους όσων αφορά τον πανικό που έχει κυριεύσει τους Νεοέλληνες. Γιατί το κάνουν αυτό άραγε ? Έχουν δίκιο ?

Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς.
Η κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών μας εξαρτάται κατά μεγάλο βαθμό από :
1) Την αξία των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν και έχουν υποθηκεύσει ως εγγύηση για δανεισμό από την ΕΚΤ.
2) Τις καταθέσεις των πολιτών.

Εάν υποθέσουμε λοιπόν πως γίνεται μια μαζικού τύπου ανάληψη από τους καταθέτες η κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών θα καταρρεύσει με αποτέλεσμα να μην δανείζει κανένας πια στις Ελληνικές τράπεζες.Σε μια τέτοια περίπτωση οι τράπεζες θα χρειαστούν την βοήθεια του κράτους (με την μορφή εγγυήσεων) ούτως ώστε να συνεχίσουν να δανείζονται και για να δανείζουν την εγχώρια αγορά αλλά και για να αποληρώνουν τα δικά τους δάνεια.Κατά πόσο , αυτή τη περίοδο , έχει τέτοιες δυνατότητες το κράτος αμφιβάλλω.Οπότε ίσως χρειαστεί κάποιου είδους συγχώνευση ή εθνικοποίηση.

Μια μέση λύση (?) που να δίνει και στις δυο πλευρές μια κάποια σταθερότητα είναι η μετατροπή των καταθέσεων σε ομόλογα του δημοσίου κάποιας χώρας με δυνατή και σταθερή οικονομία (Γερμανίας π.χ). Με αυτό το τρόπο και οι τράπεζες δεν ασφυκτιούν από την έλλειψη ρευστού (για την λειτουργία και την επάρκεια) και οι καταθέτες εξασφαλίζουν τα ευρώ τους (σε περίπτωση που αγχώνονται με τα σενάρια επιστροφής στη δρχ.).Προσοχή μόνο στα προιόντα που πασάρουν οι τραπεζικοί τύπου "αμοιβαίο με τάδε ποσοστό και τάδε απόδοση". Όταν βλέπετε μεγάλες αποδόσεις κάτι τρέχει συνήθως...

Το κλειδί για την συνέχιση της λειτουργίας του "κράτους" που λέγεται Ελλάδα είναι , όπως λένε όλοι πια , η ανάπτυξη.

Ανάπτυξη , όπως μου έλεγε προχθές ένας έμπειρος άνθρωπος που σέβομαι , εξαρτάται κατά κύριο λόγο από την παραγωγή της Νομοθετικής εξουσίας.

Μου είπε κι ένα παράδειγμα με το οποίο με έπεισε 100% : Όταν η Ελλάδα βρισκόταν υπό ανάπτυξη για να τονώσουν τον κλάδο των οικιακών κατασκευών σκέφτηκαν την αντιπαροχή. Τι ήταν όμως ουσιαστικά αυτή η αντιπαροχή ? Αποφυγή του φόρου μεταβίβασης από τον οικοπεδούχο στον κατασκευαστή , με λίγα λόγια νομοθετικό κίνητρο.Έτσι ξαφνικά μέσα σε λίγα χρόνια ξυπνήσαμε πνιγμένοι στις πολυκατοικίες.Απλά με μια φοροαπαλλαγή έπνιξαν την χώρα στις πολυκατοικίες και βέβαια έδωσαν ώθηση στην "ανάπτυξη"...

Τι θέλω να πω με το παραπάνω παράδειγμα (βαρέθηκα κιόλας και το κλείνω το κείμενο) ?

Ότι περιθώρια και δυνατότητες σαν οικονομία έχουμε και μάλιστα πολλές ακόμα και σε αυτό το μονεταριστικό οικονομικά περιβάλλον.Προϋποθέτει όμως ξύπνια μυαλά για να νομοθετούν και όχι αεριτζίδες τυχοδιώκτες γόνους.

Η ευθύνη δηλαδή πάλι πάνω σε εμάς πέφτει κυρίες και κύριοι...Η επιλογή είναι δική μας , και θα είναι κρίμα να την ξανασπαταλήσουμε μελλοντικά σε τηλεπερσόνους/ες και ιδεολογικούς πόρνους/ες.
-

5/6/10

The End Of The World As You Know It

-
Από τον TechieChan

(αποσπάσματα από το απίστευτο case study του TechieChan περί αναδιάρθωσης χρέους και εξόδου από το ευρώ ή μη . Προτείνω να πάτε να το διαβάσετε όλο εκεί και να μην χάσετε χρόνο διαβάζοντας μόνο αποσπάσματα)

Συζητάμε τη στάση πληρωμών και την έξοδο από ευρώ. Αρχικά θα δείξουμε πως έξοδος χωρίς στάση είναι αδύνατη, ενώ η στάση χωρίς έξοδο είναι πιθανή τεχνικά, σχετικά πιο απίθανη όμως πολιτικά.Στη συνέχεια θα δούμε το τι σημαίνει μία στάση πληρωμών και ταυτόχρονη φυγή από το ευρώ.

Στάση πληρωμών χωρίς ταυτόχρονη έξοδο από το ευρώ. Το να κηρύξουμε στάση πληρωμών χωρίς να βγούμε ταυτόχρονα από το ευρώ θα σημαίνει πως το κράτος θα σταματήσει μία ωραία μέρα τις πληρωμές και δεν θα έχει μπροστά του έναν τρόπο να συνεχίσει να πληρώνει τόκους και μισθούς, καθώς δεν θα έχει τη δυνατότητα να εκδώσει χρήμα, ούτε φυσικά να δανειστεί.
Η πρώτη κίνηση που θα πρέπει να κάνει το κράτος σε αυτή την ανταγωνιστική κίνηση προς τα υπόλοιπα κράτη μέλη της ΟΝΕ (που είναι και οι κύριοι δανειστές του), θα είναι να ισοσκελίσει αναγκαστικά τον προϋπολογισμό του, καθώς θα έχει αδυναμία επιπλέον δανεισμού.

εδώ υπήρξε ένας πολύ λογικός αντίλογος που λέει πως με τη στάση πληρωμών, και μέχρι να αναδιαπραγματευτούμε το χρέος μας, θα αποκτήσουμε ένα ταμειακό πλεόνασμα της τάξης των 45δις που θα δίναμε για τοκοχρεωλύσια. Αυτό λύνει το πρόβλημα της ισοσκέλισης του πρϋπολογισμού (25δις) και αφήνει και ρέστα αλλα 20δις να ξοδέψουμε όπου θέλουμε. Για να μην τα ξοδέψουμε στις τράπεζες (που με την στάση θα είναι 35δις μείον), θα πρέπει να πείσουμε την ΕΚΤ να συνεχίζει να τις δανείζει έστω και με μη-ρευστοποιήσιμα ελληνικά ομόλογα (λατρεύω του ευφημισμούς).

Εάν δεν καταφέρουμε να πείσουμε την ΕΚΤ θα πρέπει να τις εθνικοποιήσουμε και να αναλάβουμε όλους τους σκελετούς που έχουν κρυμμένους στη ντουλάπα και φυσικά όλους τους νέους σκελετούς που θα δημιουργήσουμε καθως μπορώ να υποθέσω πως για τους επόμενους μήνες η χρεοκοπία νοικοκυριών και των επιχειρήσεων θα γίνει ένα ευχάριστο σπορ (οι καλές ιδέες αντιγράφονται). Σπορ που θα αυξήσει τα ελλείμματα των εθνικοποιημένων τραπεζών.
- - - - - - - - - - - - - - -

Άλλο σημείο που είναι προβληματικό είναι το πως θα αντιμετωπίσουμε τη σίγουρη φυγή των κεφαλαίων. Από τα 190 δις καταθεσεις που έχουμε στη χώρα, ιδανικά δεν θα μείνει κολυμπυθρόξυλο καθώς κάθε σόφρων άνθρωπος θα τρέξει να παρει τις καταθέσεις του στο εξωτερικό. Απαγόρευση εξαγωγής συναλλαγματος δεν είναι συμβατή με την παραμονή στο ευρώ. Σε αυτό το ερώτημα μου απάντησε ένας άλλος αναγνώστης ο blueskiesgr όπου πρακτικά πρότεινε τη λύση της δέσμευσης μέρους των καταθέσεων και την αναγκαστική μετατροπή τους σε ομόλογα. Σε αυτό θα πρόσθετα κι εγώ τον επίσης αναγκαστικό περιορισμό των εβδομαδιαίων αναλήψεων.

Αυτό μας λύνει το πρόβλημα της φυγής των κεφαλαίων προσωρινά αλλά δημιουργεί καινούργιους πονοκεφάλους. ΠΧ ραγδαία πτώση της κατανάλωσης. Δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά αυτό θα σημαίνει και ραγδαία πτώση του ΑΕΠ, νέα κύματα χρεοκοπιών από επιχειρήσεις λιανικού εμπορίου, νέοι σκελετοί στις τράπεζες, νέες ανάγκες χρηματοδότησης προς αυτές.

Γρήγορα θα γίνει εμφανές πως το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος θα πρέπει να διαπραγματευτεί με μία εξοργισμένη ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, από την οποία θα εξαρτάται απόλυτα και η συνέχειά του. Δεν μπορώ καν να μετρήσω τα ενδεχόμενα αποτελέσματα μίας τέτοιας σύγκρουσης. Πιθανό να εκδιωχθούμε από το ευρώ, ή να πρέπει να δεχθούμε την επιβολή μιας εξωτερικής διακυβέρνησης κάτι που θα σημαίνει μία ντεφάκτο έλλειψη εθνικής κυριαρχίας. Μέρος αυτής της διαπραγμάτευσης θα αποτελεί σίγουρα και η ανάκληση της στάσης πληρωμών και η ανάληψη από το κράτος των προηγούμενων χρεών του ή έστω σημαντικού μέρους τους.
- - - - - - - - -

Στάση πληρωμών με ταυτόχρονη έξοδο από το ευρώ.

Το βασικό επιχείρημα για να φύγουμε από την ευρωζώνη, είναι να αποκτήσουμε ξανά την εθνική κυριαρχία μας επί της νομισματικής πολιτικής. Το ευρώ τυπώνεται και ελέγχεται από την ΕΚΤ και άρα η ελληνική πολιτική τάξη δεν έχει έλεγχο επί του νομίσματος. Θεωρητικά καμία κυβέρνηση δεν έχει και η ΕΚΤ είναι ανεξάρτητη. Όλοι γνωρίζουμε όμως πως η νομισματική πολιτική ελέγχεται από τις μεγάλες χώρες και κατά βάση ακολουθεί τη μονεταριστική ορθοδοξία που επιθυμεί σταθερότητα τιμών και ρευστότητα χρήματος στην αγορά, ενδιαφερόμενη μόνο δευτερευόντως για την ανάπτυξη -πραγματική ή νομισματική (φούσκα).
- - - - - - - - - -
Έστω λοιπόν πως έχουμε αποφασίσει πως η πολιτική της ΕΚΤ δεν συνάδει με τα συμφέροντα της Ελλάδας. Και αποφασίζουμε να ξανα-αποκτήσουμε την νομισματική μας κυριαρχία. Κι εδώ ξεκινάνε τα διλήμματα και τα προβλήματα.
Μία ωραία παρασκευή αποφασίζουμε την έξοδο από το ευρώ και την ταυτόχρονη υποτίμηση του νομίσματος κατά 50% σε σχέση με το ευρώ. Για κάθε ένα ευρώ λοιπόν θα έχουμε δύο νέες δραχμές. Το πρώτο ερώτημα που μπαίνει αφορά στα συμβόλαια που έχουν συναφθεί σε ευρώ. Από τα δάνεια προς τις τράπεζες, μέχρι τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Όλα αυτά θα πρέπει να εκφραστούν σε νέες υποτιμημένες δραχμές. Είναι πρακτικά αδύνατο να συνεχίσουν να εκφράζονται σε ευρώ, καθώς όλη η χώρα θα παίρνει μισθούς σε υποτιμημένες δραχμές και τα δάνεια δεν θα μπορούν να αποπληρωθούν.
Κι ας πάρουμε τα ομόλογα του δημοσίου που είναι και τα πιο χαρακτηριστικά. Καθώς το κράτος θα συλλέγει φόρους σε δραχμές, εάν τα ομόλογα συνεχίσουν να πληρώνονται σε ευρώ, αυτό θα σημαίνει διπλασιασμό του χρέους, έτσι όπως εκφράζεται σε τοπικό νόμισμα. Κι έτσι το κράτος θα ξοδεύει τα διπλά χρήματα στην αποπληρωμή του χρέους. Αν όμως το υπερβολικό χρέος είναι αυτό που μας έφερε εδώ, είναι εμφανές πως ο διπλασιασμός του δεν πρόκειται να μας σώσει.
Άρα με κάποιο εύσχημο τρόπο θα πρέπει όλα τα συμβόλαια από την μεγάλη παρασκευή και πέρα να εκφράζονται σε δρχ. Αυτό για τα ομόλογα σημαίνει, μια ντεφάκτο αναδιαπραγμάτευση του χρέους που πλέον πια θα διαθέτει τη μισή αξία σε ευρώ. Δηλαδή χρωστούσαμε 300δις ευρώ, θα χρωστάμε 300δις δρχ, μόνο που η δρχ θα αξίζει όσο μισό ευρώ.
- - - - - - - - - - - -

Οι ξένοι ομολογιούχοι και κάτοχοι ελληνικού χρέους. Χοντρικά (διοτι τα στοιχεια ειναι λιγο παλιά) περί τα 390 από τα 450δισ που είναι το συνολικό ελληνικό χρέος (κυβέρνηση, επιχειρήσεις, νοικοκυριά) θα υποδιπλασιασούν αυτόματα. Κάτι που κανείς δεν θα καταπιεί αμάσητο. Παρότι τα ελληνικά μεγέθη δεν είναι τεράστια, απώλειες της τάξης του 50% θεωρούνται υπερβολικές σε σχετικά σταθερές αξίες όπως τα ομόλογα, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να κινδυνεύουν με χρεοκοπία πολλές τράπεζες του εξωτερικού.
- - - - - - - - - - - -

Οι ελληνικές τράπεζες.
Καθώς οι ελληνικές τράπεζες χρωστάνε ευρώ στην ΕΚΤ, είναι εξίσου αδύνατο να την αποπληρώσουν, καθώς τα κέρδη τους θα είναι σε υποτιμημένες δραχμές. Άρα το κράτος, μαζί με την αλλαγή νομίσματος, κληρονομεί στην ουσία και όλες τις τράπεζες, ταυτόχρονα αυξάνοντας το χρέος του και τους πονοκεφάλους του. Διότι όχι μόνο θα έχει να διαχειριστεί μια πολύ δύσκολη κατάσταση στη χώρα, αλλά θα πρέπει να ασχοληθεί και με το μικρομάνατζμεντ ενός ολόκληρου κλάδου. Στα θετικά βρίσκονται πως τα κέρδη που πραγματοποιούν οι τράπεζες στο εξωτερικό θα είναι τουλάχιστον διπλάσια σε νέες δραχμές. Φυσικά υπό την αίρεση πως παρά τη γκρίνια των εταίρων μας, κανείς δεν θα προχωρήσει σε πάγωμα και κατασχέσεις των στοιχείων των ελληνικών τραπεζών στο εξωτερικό.

Τα νέα εθνικοποιημένα χρέη των τραπεζών προς την ΕΚΤ, θα επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος, κάτι που βραχυχρόνια θα κάνει το “κανόνι” της στάσης πληρωμών ακόμα πιο μεγάλο. Θεωρητικά όμως τα υγιή στοιχεία ενεργητικού των τραπεζών, καθώς και τα εσωτερικά δάνεια σε μακροχρόνιο διάστημα θα αποδώσουν στο κράτος κέρδη, εάν τα διαχειριστεί συνετά. Κάτι που στρατηγικά είναι δύσκολο, καθώς το συμφέρον των πολιτικών -που θα είναι τα νέα αφεντικά των τραπεζών- δεν θα διαφέρουν σε προοπτική, από τα συμφέροντα των μέχρι τώρα τραπεζιτών που κατέστρεψαν το τραπεζικό σύστημα. Βραχυχρόνια επανεκλογή για τους μεν, βραχυχρόνια μπόνους για τους δε.
- - - - - - - - - - - - - - -

Τα νοικοκυριά.

Είναι εμφανές πως θα πάρουν τον πούλο καθώς: Η υποτίμηση θα διπλασιάσει (τουλάχιστον) τις τιμές σε όλα τα εισαγόμενα αγαθά. Ταυτόχρονα, καθώς οι μισθοί τους θα εκφράζονται σε νέες δραχμές, δεν θα έχουν και το κέρδος της υποτίμησης των δανείων τους. Με λίγα λόγια 50.000ευρώ χρωστούσαν, 50.000δρχ χρωστάνε, τη στιγμή που 2000ευρώ μισθό είχαν, 2000δρχ θα έχουν. Μοναδική εξαίρεση σε αυτό, είναι όλοι όσοι έχουν εισοδήματα από το εξωτερικό και οι οποίοι θα νιώσουν ξαφνικά πιο πλούσιοι από τους συμπολίτες τους. Θεωρητικά, παρά το κύμα ανατιμήσεων των εισαγόμενων προιόντων, οι τιμές των εγχώριων θα πρέπει να παραμείνουν σχετικά σταθερές. Όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω, αυτό είναι πρακτικά εξαιρετικά απίθανο.
- - - - - - - - - - - - -

Το κράτος.

Στα αρχικά στάδια το κράτος θα είναι ο μεγαλύτερος κερδισμένος αυτού του οικονομικού τρικ. Θα αποκτήσει ξανά τη δυνατότητα να τυπώνει το νόμισμα στο οποίο εκφράζεται το χρέος και τα έξοδά του. Θα έλεγχει την ισοτιμία του και γενικά θα αποκτήσει εκείνο το κομμάτι της κυριαρχίας που απώλεσε με την είσοδο στην ευρωζώνη.
Το εξωτερικό χρέος, εκπεφρασμένο σε ευρώ θα μειωθεί στο μισό. Αυτά είναι τα καλά νέα, διότι τα κακά είναι πως και τα έσοδα του κράτους εκπεφρασμένα σε ευρώ θα μειωθούν εξίσου ανάλογα στο μισό. Κάτι που αρχικά τουλάχιστον θα κάνει την αποπληρωμή του χρέους εξίσου δαπανηρή με την εποχή πριν την έξοδο. Άρα ceteris paribus το κράτος θα πληρώνει σε τοκοχρεωλύσια το ίδιο ποσοστό των κρατικών εσόδων του. Αν προσθέσουμε εδώ και τα χρέη των τραπεζών που ντεφάκτο θα εθνικοποιηθούν, αρχίζει να φαίνεται πως η έξοδος από το ευρώ δεν ήταν απαραίτητα μια καλή ιδέα που θα μας γλύτωνε από το χρέος.

Ποιός είναι άραγε ο λόγος να ακολουθήσεις σκληρή αντι-πληθωριστική μονεταριστική πολιτική αφού βγήκες από το ευρώ? Μήπως τώρα που έχεις το δικαίωμα να τυπώσεις νόμισμα, να ήρθε η ώρα να το πράξεις? Τα στοιχεία υπερ είναι πολλά. Παραθέτω μερικά:
i) Το χρέος θα αποπληρωθεί πιο εύκολα,
ii) το πληθωριστικό σοκ λόγω της υποτίμησης θα είναι ήδη μεγάλο, και λίγο παραπάνω πληθωρισμός δεν θα φανεί ιδιαίτερα.
iii) Τα παραπάνω χρήματα θα σε βγάλουν από τη δύσκολη θέση απέναντι στους ψηφοφόρους σου που θα είναι εμφανώς σοκαρισμένοι και σίγουρα όχι χαρούμενοι από τις αλλαγές που θα νιώθουν στη ζωή τους. Και ειδικά με τόσο μεγάλη αύξηση του κόστους ζωής, η κοινωνική πολιτική θα είναι επιβεβλημένη στη νέα φτωχή τάξη που θα έχει δημιουργηθεί.
iv) Αν έχεις οποιοδήποτε σχέδιο να δημιουργήσεις ανάπτυξη, θα χρειαστούν επενδύσεις και το τύπωμα θα σε βοηθήσει να θέσεις σε λειτουργία τα πρώτα μικρά σου σχέδια
v) Από το σοκ της αλλαγής πολλές επιχειρήσεις δεν θα μπορέσουν να αντέξουν. Κι αυτό είναι πιθανό να συμβεί και σε κάποιες στρατηγικού ενδιαφέροντος τομείς. Είναι πιθανό να αναγκαστείς να εθνικοποιήσεις ή να προσφέρεις πιστώσεις σε επιχειρήσεις όπως η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, τα ΕΛΠΕ, η ΔΕΠΑ κλπ. Επιχειρήσεις που δεν μπορείς να σταματήσουν να λειτουργούν χωρίς να επιστρέψουν τη χώρα έναν αιώνα πίσω.
- - - - - - - - - - - - -

Οι επιχειρήσεις.


Για αρχή ας δούμε τι θα γίνει με τα εγχώρια προιόντα. Θεωρητικά όπως λέγαμε, καθώς τόσο το εργατικό κόστος, όσο και το κόστος των πρώτων υλών που προέρχονται από τη χώρα δεν θα αλλάξει, θα περιμέναμε ένα πλεονέκτημα των εγχώριων προιόντων έναντι των εισαγόμενων. Φυσικά εισαγόμενες πρώτες ύλες όπως το πετρέλαιο θα είναι πιο ακριβές, αλλά αυτό, δεν θα είναι το μεγαλύτερο μέρος του κόστους.Κι εδώ ας πάρουμε το αγαπημένο μου παράδειγμα με τα στραγγιστά γιαούρτια. Το Lidl πουλάει το φθηνότερο στραγγιστό γιαούρτι με 10% λιπαρά στα 2,1 ευρώ το κιλό. Η Vivartia πουλά το ίδιο γιαούρτι 3,2 ευρώ το κιλό. Με την υποτίμηση, το γιαούρτι του Lidl θα αυξηθεί στις 4,2 δρχ, ενώ το ντόπιο γιαούρτι της Vivartia θα πρέπει να παραμείνει στις 3,2δρχ ή να αυξηθεί στις 3,5 βάζοντας μια λογική αύξηση λόγω πετρελαίου και πληθωριστικού κλίματος.
Σωστά? Φυσικά και όχι! Το γιαούρτι της Δέλτα μπορεί να πουλιέται στην ελλάδα 3,5 δρχ, αλλά μπορεί εξίσου εύκολα να εξαχθεί στην Ιταλία και να πουληθεί εκεί πιο φθηνά από το αντίστοιχο του Lidl (3,5δρχ/2=1,75ευρω). Φυσικά ο λόγος που κάναμε την υποτίμηση ήταν μεταξύ άλλων για να αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητα των προιόντων μας, αλλά τι θα σημάνει αυτό για τα στραγγιστά γιαούρτια στην Ελλάδα? Πως η τιμή τους θα αυξηθεί πολύ κοντά στη “διεθνή” τιμή τους. Έτσι το γιαούρτι ΔΕΛΤΑ θα πωλείται στην ελλάδα τουλάχιστον 4δρχ (2ευρω), διότι διαφορετικά θα συνέφερε να το εξάγεις. Κάτι που θα συμβεί έτσι κι αλλιώς καθώς η νέα αυξημένη τιμή του, θα ρίξει την κατανάλωση και θα κατευθύνει την Vivartia προς το εξωτερικό για τη διάθεση της παραγωγής της.
Το ίδιο θα συμβει και σε όλα εκείνα τα εμπορευματοποιημένα εγχώρια αγαθά που έχουν μια “διεθνή” τιμή και μπορούν να εξαχθούν. Το αποτέλεσμα θα είναι ο πληθωρισμός να είναι ακόμα πιο έντονος, κι ένα σωρό εγχώρια αγαθά να είναι εξίσου απλησίαστα ακριβά. Θα πρέπει να θυμόμαστε λοιπόν πως δεν θα είναι μόνο οι BMW που θα είναι ακριβές, αλλά κι όλα εκείνα τα εγχώρια αγαθά που θα μπορούσαν να εξαχθούν. Στην τουρκία για παράδειγμα, παρότι η παραγωγή ελαιόλαδου δεν είναι αμελητέα, ο κόσμος δεν τρώει ιδιαίτερα ελαιόλαδο καθώς η τιμή του βρίσκεται πολύ κοντά στη διεθνή και με λίγα λόγια είναι απαγορευτική για τους ντόπιους. Θα γεννηθούν πολλά παρόμοια “παράδοξα” καθώς τα φρέσκα μανιτάρια θα είναι πολύ πιο φθηνά από τα άθλια βραστά κονσερβοποιημένα.
Σε αυτή τη διαδικασία είναι εμφανές πως το μεγαλύτερο μέρος της υπεραξίας του γιαουρτιού ΔΕΛΤΑ από την αύξηση της εγχώριας τιμής του θα το καρπώνεται η επιχείρηση. Φυσικά εδώ μιλάμε για τις πρώτες βδομάδες μιας τέτοιας αλλαγής και για το ποιοι θα είναι οι κερδισμένοι σ’ένα πρώτο επίπεδο σύγκρισης.
Το ίδιο θα συμβεί και με τις τουριστικές περιοχές, όπου οι τιμές θα γίνουν πολύ ακριβότερες για τους ντόπιους και ελαφρά φθηνότερες για τους ξένους. Πάλι αφαιρούμε εδώ την όποια μείωση στην τουριστική κίνηση θα έχεις από την αρνητική δημοσιότητα και την απομόνωση που θα έχεις κερδίσει και θεωρούμε λίγο αυθαίρετα πως όλα θα πηγαίνουν σχετικά καλά με το εξωτερικό. Οι κάτοικοι των τουριστικών περιοχών θα βρεθούν για μία ακόμη φορά με πλεονέκτημα έναντι του υπόλοιπου πληθυσμού καθώς α) θα μπορούν να έχουν στα χέρια του ευρώ και άλλα σκληρά νομίσματα τα οποία θα ανταλλάσσουν σε επικερδείς για τους ίδιους ισοτιμίες με νέες δραχμές. β) θα βρεθούν να έχουν μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη καθώς οι χρηματοροές τους σε συνάλλαγμα θα τους προφυλάξουν από τις συνεχείς υποτιμήσεις. Η διαφορά τους με τον βασικό μισθωτό θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο γ) νιώθοντας το κράτος και το νέο νόμισμα ελαφρά εχθρικά, όπως και οι υπόλοιποι, θα θέλουν να κρατήσουν τουλάχιστον την ίδια υπεραξία που κρατούν και σήμερα: είτε μέσω του χαμηλότερου ΦΠΑ, είτε μέσω της επιδότησης της ηλεκτρικής ενέργειας, είτε μέσω της φοροδιαφυγής.

gpr : Τονίζω πως έβαλα λίγα μόνο αποσπάσματα από το φοβερό πόνημα του Techie και των αναγνωστών του , όλο το άρθρο (εδώ)
-

4/6/10

Τι σου κάνει όμως το κόμπλεξ ε ?

-
Ο κομπλεξικός ο άνθρωπος δεν γεννιέται , γίνεται .

Και ξέρετε πως γίνεται ?

Όταν συνειδητοποιήσει πως αυτά που πίστευε ήταν όλα αβαβά και αποφασίζει να το γυρίσει ιδεολογικά προσπαθώντας να μην φανεί όμως τόσο πολύ το λάθος του στους άλλους γιατί δεν γουστάρει να εκτίθεται . Αυτό ο κομπλεξικός δεν το αντέχει.

Κι όταν έρχεται ένας "πιτσιρικάς" και του τη λέει αυτός απλά τρελαίνεται , λολ , το χάνει...

Ξέρετε γιατί ?

Γιατί έχει αποδείξει στον εαυτό του ότι επειδή κάποτε λάθεψε ενδέχεται να ξαναλαθέψει. Κι αυτό ο κομπλεξικός δεν το αντέχει .

χαχαχαχαχαχαχαχα δε πειράζει αγαπημένε Φ. , ξύδι...

Ζήσε τ' όνειρο ότι θα σώσεις εσύ κι ο "δικός" σου τη χώρα αμέσως μόλις την καταστρέψει ο άλλος . Κι άμα βρεις καμία χώρα στη θέση της τρύπα μου τη μύτη.

Όταν συνειδητοποιήσεις εσύ και οι συνεργάτες σου ότι προς το παρόν , μέχρι να δημιουργηθεί ο νέος φορέας που η ίδια η κοινωνία θα δημιουργήσει και φέρει για να την εκπροσωπήσει πολιτικά , μόνο με συνεργασίες μπορεί η χώρα να βγει από το αδιέξοδο γιατί υπάρχουν δυνάμεις που ξεπερνούν κόμματα και μλκιες θα ναι αργά για σένα για ακόμα μια φορά (και τότε να δεις κόμπλεξ που θα αναδύεται χαχαχα αλλά είπαμε ξυδάκι) .

Υ.Γ Να ήξερες πόσο διασκεδάζω με τη πάρτη σου αγαπημένε .
-