Η διαχρονική ευθύνη της ελληνικής διπλωματίας στο θέμα της Μακεδονίας (συνέχεια)

Το βιβλίο επέστρεψε στον ιδιοκτήτη (αν έχουν ιδιοκτήτες τα βιβλία) του κι έτσι είμαι υποχρεωμένος να επανέλθω για την διαχρονική ευθύνη της ελληνικής διπλωματίας στο θέμα της Μακεδονίας .

Το όνομα Μακεδονία δεν το πρωτοχρησιμοποίησε ο Τίτο .
Μακεδονία ονόμαζαν οι Τούρκοι μια ευρύτατη περιοχή που εκτός της ελληνικής περιελάμβανε και την περιοχή των Σκοπίων καθώς και κομμάτι της Βουλγαρίας .
Από την αρχαιότητα μέχρι τους Βαλκανικούς του 1913 δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα εθνικοποίησης της Μακεδονίας για τον απλό λόγω πως όλη η περιοχή περνάει απ τη μια (πολυεθνική) αυτοκρατορία στην άλλη οι οποίες καθόλου δεν ενδιαφέρονταν για χάραξη ορίων στη (πολυεθνική) Μακεδονία .

Το πρόβλημα προέκυψε το 1913 μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας .
Το κομμάτι που πήρε η Σερβία ονομαζόταν από τότε ή Παλαιά Μακεδονία ή Άνω Μακεδονία .
Και κανείς έλληνας τότε δε διαμαρτυρήθηκε για τη χρήση του ονόματος , για την καινούργια επαρχία της Σερβίας .

Γιατί ? ? ? ? Έχουμε λοιπόν και λέμε :

Στην σερβική πλευρά (δηλ στα Σκόπια) ζούσαν ακόμα πολλές χιλιάδες Ελλήνων .
Συνεπώς από πολιτιστικής απόψεως (κατά μεγάλο ποσοστό) η σερβική (γεωγραφικά) Μακεδονία ήταν ελληνική (πολιτιστικά)
πράγμα που δημιουργούσε την ελπίδα πως κάποτε θα ήταν δυνατό να γίνει και γεωγραφικά ελληνική .

Το πρόβλημα λοιπόν υπάρχει από το 1913 κι όχι από το 1945 που ο Τίτο για λόγους δικούς του (εσωτερικούς) δημιουργεί την Ομόσπονδη Δημοκρατία της Μακεδονίας που μέχρι τότε ήταν περιφέρεια της Σερβίας και από πολλούς λεγόταν Μακεδονία (νέτα!) .

Οι έλληνες διπλωμάτες (!!) ψεύδονταν ασύστολα όταν έλεγαν πως δε μπορούσανε να θέσουν θέμα στον Τίτο λόγω του ότι ήταν κομμουνιστής και δικτάτωρ ή γιατί έπρεπε να τον κανακεύουμε επειδή ήταν φιλοδυτικός και έκανε κομμουνιστική αντιπολίτευση στον Στάλιν .

Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα , όπως και η Δύση , άλλωστε πίστευε πως τα κομμουνιστικά καθεστώτα καταρρέουν (είτε διαλύονται με δυτικό δάκτυλο)
οπότε η ανακατανομή εδαφών στη περιοχή σε
όφελος της Ελλάδος ήταν πολύ πιθανή .

Δηλαδή απ το 1945 και μετά η ελληνική διπλωματία
σιωπά για το όνομα για τον ίδιο λόγω που σιωπούσε απ το 1913 .

Πάντα καιροσκόποι οι έλληνες διπλωμάτες και πάντα ανίκανοι να χαράξουν πολιτική που να ξεπερνάει πρόβλεψη 6μήνου κάνουν τη πάπια και περιμένουν τις εξελίξεις .
Οι οποίες όμως ήρθαν πολύ αργότερα (με εσωτερικές αλλαγές κι όχι δάκτυλους)
με τις συνέπειες να στιγματίζουν ακόμα την Ιστορία αυτής της πολυεθνικής περιοχής .

Πηγή : Οι λαοί των Βαλκανίων (Β.Ραφαηλίδη - εκδόσεις του εικοστού πρώτου)