Συνδικαλισμός : η δράση ομάδας ή συνόλου εργαζομένων για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους .
Συνδικάτο : η οικονομική οργάνωση της εργατικής τάξης .
Οι ορισμοί παρατίθενται για να πάμε λίγο back to basics που ορισμένες φορές ξεχνάμε . Αφορμή κι αφετηρία για τα παρακάτω είναι το νέο hit της επικαιρότητας η Ολυμπιακή .
Ξεκινάω με μια παραδοχή : ζούμε με καπιταλιστικά δεδομένα οργάνωσης . Έτσι κι αλλιώς , αν δεν ζούσαμε με καπιταλισμό δεν θα υπήρχε και νόημα ύπαρξης του συνδικαλισμού . Η παραπάνω παραδοχή δείχνει και την επιτακτική ανάγκη που έχουμε ως κοινωνία για ύπαρξη συνδικαλιστικής οργάνωσης της εργατικής τάξης .
Από το συμπέρασμα αυτό όμως μέχρι την Ελληνική συνδικαλιστική πραγματικότητα υπάρχει ένα χάσμα τεράστιο .
Και εξηγούμαι :
Θεωρώ πως διαχρονικά στην Ελλάδα το συνδικαλιστικό κίνημα με μαεστρικό σπρώξιμο από τα αφεντικά και τους πολιτικούς έχει διαβρωθεί τόσο πολύ που πλέον στις μέρες μας δεν είναι παρά μικρά λόμπυ ομάδων με κοινά συμφέροντα που θα κάνουν τα πάντα (ακριβώς όπως τα αφεντικά τους) για το μέγα έλλειμα των καιρών μας : τη μονιμότητα .
Φυσικά , μέρος της ευθύνης , όπως προείπα , έχουν τα αφεντικά και οι πολιτικοί αλλά σε αυτό το θέμα για πρώτη φορά αυτοί οι δυο πόλοι έχουν και το μικρότερο μερίδιο ευθύνης . Η ευθύνη για την κατάντια ενός τόσο σοβαρού και ισορροπιστικού θεσμού πέφτει αποκλειστικά στους πολίτες .
Θες η μη ενεργοποίησή τους , θες η κακομοιριά τους , θες το χαμηλό μορφωτικό ή πνευματικό επίπεδο ? Όπως και να το θέσουμε μέσα θα πέσουμε .
Η οργάνωση μιας τάξης κοινωνικής ή μιας τάξης εργαζομένων είναι μεγίστης σημασίας όσων αφορά την κοινωνική ισορροπία . Οι στρεβλώσεις που παρατηρούνται στη κοινωνία μας θεωρώ ότι προέρχονται πρωτίστος από αυτήν την οργανωτική έλλειψη .
Η οργάνωση , λοιπόν , έχει ως στόχο την προάσπιση ορισμένων κοινωνικών συμφερόντων . Προσοχή ! Κοινωνικών και όχι ομαδικών .
Τα λόμπυ που αυτοαποκαλούνται συνδικαλιστικά όργανα δεν στοχεύουν στο κοινωνικό καλό παρά στο καλό της τσέπης των στελεχών τους και της τσέπης των μελών τους . Αυτό στη σημερινή άρχουσα αντίληψη θεωρήται αυτονόητο και πλήρως αποδεκτό .
Αλλά φίλοι μου , αυτό ΔΕΝ είναι ο σκοπός του συνδικαλισμού . Πρώτα κοιτάμε το συνολικό κοινωνικό καλό και μετά αν συμβαδίζει με το συνολικό απαιτούμε και το ειδικό (της ομάδας μας) καλό .
Η Ολυμπιακή λοιπόν είναι ένας οργανισμός ιδιαιτέρως σημαντικός για το κοινωνικό καλό . Όπως επίσης είναι ιδιαιτέρως σημαντικός και για τους εργαζόμενους σε αυτόν τον οργανισμό .
Τι κάνουν λοιπόν οι οργανωμένοι εργαζόμενοι τόσα χρόνια για το καλό του κοινωνικού συνόλου και του ίδιου του οργανισμού δηλαδή του εαυτού τους ? Απαντώ μόνος μου , πέρα της συμβατικής τους εργασίας τίποτα ! Ίσα ίσα που συνέβαλλαν και αυτοί στο τσιμπούσι που οργανώθηκε από την εξουσία με αποτέλεσμα ο οργανισμός να προκαλλεί κακό στο σύνολο της κοινωνίας .
"Ωραία ρε θεωρητικέ παπάρα , θα πει κάποιος , και τι να κάνουν οι άνθρωποι για να προασπίσουν τα συμφέροντά τους ?"
Για να συνεχίσω παραπέμπω πρώτα στην αρχή του άρθρου που υπάρχει μια παραδοχή ...
Καλώς ή κακώς (προφανώς κακώς αλλά η πραγματικότητα ποννάει) οι κανόνες που έχουμε συμφωνήσει(?) να ζούμε ως πολιτισμένοι άνθρωποι και που η πλειοψηφία βλακωδώς ψηφίζει τα τελευταία 30 χρόνια λένε πως αν κάτι προκαλλεί περισσότερο κακό παρά καλό ή εξωραίζεται ή μεταλλάσεται ούτως ώστε να παραδοθεί πίσω προσφέροντας περισσότερο καλό παρά κακό .
Στα ιστορικά αίτια του κακού δεν πρόκειται να μπω . Είναι άλλωστε γνωστά και η χρησιμοποίηση του οργανισμού ως κομματικό παραμάγαζο και οι εκβιασμοί των εργαζομένων για παρανοικές παροχές από τα κομματικά αφεντικά τους .
Λύσεις δεν προτείνω 1ον) γιατί δεν κατέχω το αντικείμενο επαρκώς 2ον) γιατί ως πολέμιος του καπιταλισμού-φιλελευθερισμού δεν θέλω να αναγκαστώ να προτείνω λύσεις καθαρά καπιταλιστικές (που όμως τη σήμερον ημέρα είναι και ο μόνος τρόπος για να σωθεί ότι έχει μείνει όρθιο) .
Πάντως πρέπει να τονίσω πως το σχέδιο της ΝΔ περί διάσπασης τομέων και μεταπώλησής των είναι ιδιαιτέρως χαζό και αντικαπιταλιστικό (με την έννοια πως στόχος δεν είναι η μεγιστοποίησης του κέρδους της κοινωνίας αλλά ορισμένων συμφερόντων)
Η ουσία πάντως είναι πως το συνδικαλιστικό κίνημα χρειάζεται μια βόμβα να γκρεμιστεί και να ξαναχτιστεί στις παραπάνω βάσεις .
-
6 σχόλια:
Kαι εδώ για ένα post για τους δημοσιους υπαλλήλους γενικότερα (και συνδικαλιστές και υποψήφιους συνδικαλιστές) και τη διαφθορά στο σύνολο.
http://iremidynami.blogspot.com/2008/09/post.html
Προσωπικά το διάβασα από χθες ήρεμε .
Και στα περισσότερα συμφωνούμε απολύτως .
και αφου διαλυθει το συνδικαλιστικο να χτιστει ξανα πανω στις παγματικες του βασεις οι οποιες
διαπαιδαγωγηση και δημιουργια συνειδησεως για το κοινο καλο στα μελη του
δημιουργια συνειδησης αλληλεγγυης προς την κοινωνια(το ξεερεται πως τελη δεκαετιας 70 απεργουσαν εργοστασια -οχι για να παρουνα υξησεις οι ιδιοι αλλα για να διακιωθουν συναδελφοι τους σε αλλα εργοστασια; που ειναια υτη η αλληλεγγυη σημερα;
συνδικατο σημαινει σκληρη σταση και ταση με τα αφεντικα
απεργια σημαινει γενικη απεργια διαρκειας κ οχι 3ωρα πανυγηρακια
συνδικαλιστης σημαινει "σκιζομαι για το συνδικατο" και οχι αφηνω μουστακια χορευω πασοκικα ζειμπεκικα
πηδαω με τη καρτα του συνδικατου την γραμματεα μου
κ τρωω με παπαδες και φασιστες πολιτικους κ μετα γινομαι ρουφιανος μελισταλαχτος βουλευτης
Ο συνδικαλιστής μεταπήδησε από υπερασπιστής του συμφέροντος του εργάτη , στην ανελιξή του στα βουλευτικά έδρανα ή να βολευτεί -σε αποτυχία του στις εκλογές- σε κάποιο διοικητική θέση στους δημόσιους οργανισμούς.
Έτσι το συνδ. κίνημα εκφυλίστηκε και οι εργαζόμενοι ή απογοητεύτηκαν ή έγιναν κομματόσκυλα για να περάσουν καλά διαφορετικά.
Μια βόμβα δε σώζει το συνδ. κίνημα.
Μια πρόταση είναι να απαγορευτεί -κάπως- η κομματικοποίηση του συνδικαλισμού και η βουλευτοποίηση των συνδικαλιστών.Σαν το ασυμβίβαστο.
Εγώ περιμένω να δω έναν ακόμη άθλο του συνδικαλιστικού κινήματος των Δημοσίων υπαλλήλων.
Πότε θα πάρουν το επίδομα ¨εθελοντικής απουσίας¨ που τους έχουν τάξει για τις ώρες που την κοπανάνε από την δουλειά...
Ειδικά αυτοί οι ταλαίπωροι του υπουργείου Οικονομικών.
Πρέπει να εκδημοκρατιστεί ο συνδικαλισμός κάθε είδους για να αλλάξουν τα πράγματα. Όχι μέσω φοιτητοπατέρων και εργατοπατέρων, αλλά μέσα από αποφάσεις που θα παίρνονται απ'ευθείας από το σώμα. Μαζική συμμετοχή των εργαζομένων ώστε να αλλάξουν τους κανόνες και να διώξουν τα κόμματα. Μόνο έτσι θα φύγουν bilsot τα κόμματα. Όχι με απαγορεύσεις.
Δημοσίευση σχολίου