Δεν υπάρχει νίκη σ' έναν πόλεμο

-

Του HOWARD ΖΙΝΝ

Μπάρακ Ομπάμα και Τζον ΜακΚέιν εξακολουθούν να συζητούν για τον πόλεμο. Ο ΜακΚέιν λέει να διατηρήσουμε τα στρατεύματα στο Ιράκ μέχρι να «νικήσουμε» και υποστηρίζει την αποστολή περισσότερων στρατιωτών στο Αφγανιστάν. Ο Ομπάμα λέει να αποσύρουμε μερικά (όχι όλα) τα στρατεύματα από το Ιράκ και να τους στείλουμε να πολεμήσουν και να «νικήσουν» στο Αφγανιστάν.

Κάποιος σαν και μένα, που πολέμησα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και από τότε διαδηλώνω κατά του πολέμου, πρέπει να ρωτήσει: Τρελάθηκε άραγε η πολιτική ηγεσία μας; Δεν διδάχτηκε τίποτα από την πρόσφατη Ιστορία; Δεν έμαθε ότι κανένας δεν «νικά» σε έναν πόλεμο, αλλά ότι εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων πεθαίνουν, οι περισσότεροι από αυτούς άμαχοι, μεταξύ τους πολλά παιδιά;

«Νικήσαμε» πηγαίνοντας σε πόλεμο με την Κορέα; Το αποτέλεσμα ήταν μια ισοπαλία που άφησε τα πράγματα στην κατάσταση που ήταν και πριν, με μια δικτατορία στη Νότια Κορέα και μια δικτατορία στη Βόρεια Κορέα. Επιπλέον, περισσότερα από 2 εκατομμύρια άνθρωποι -οι περισσότεροι άμαχοι- σκοτώθηκαν, οι Ηνωμένες Πολιτείες έριξαν ναπάλμ σε παιδιά και 50 χιλιάδες Αμερικανοί στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους.

«Νικήσαμε» στο Βιετνάμ; Υποχρεωθήκαμε να αποσυρθούμε, αφού όμως πρώτα είχαν χάσει τη ζωή τους 2 εκατομμύρια Βιετναμέζοι και πάλι στην πλειονότητά τους πολίτες, και πάλι αφήνοντας πίσω παιδιά καμένα ή ακρωτηριασμένα και 58 χιλιάδες Αμερικανούς στρατιώτες νεκρούς.

«Νικήσαμε» στον πρώτο πόλεμο στον Περσικό Κόλπο; Οχι, ακριβώς. Ναι, πετάξαμε τον Σαντάμ Χουσεΐν έξω από το Κουβέιτ με μόνο λίγες εκατοντάδες απώλειες Αμερικανών, αλλά σκοτώθηκαν ίσως και 100 χιλιάδες Ιρακινοί. Και οι συνέπειες ήταν ολέθριες για τις Ηνωμένες Πολιτείες: ο Σαντάμ ήταν ακόμη στην εξουσία, κάτι που ώθησε τις Ηνωμένες Πολιτείες να ενισχύσουν τις οικονομικές κυρώσεις. Η κίνηση αυτή οδήγησε στον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων Ιρακινών, σύμφωνα με αξιωματούχους του ΟΗΕ, και έστησε το σκηνικό για έναν άλλο πόλεμο.

Οι Ταλιμπάν

Στο Αφγανιστάν οι Ηνωμένες Πολιτείες διακήρυξαν «νίκη» έναντι των Ταλιμπάν. Τώρα οι Ταλιμπάν επέστρεψαν και οι επιθέσεις αυξάνονται. Ο πρόσφατος απολογισμός των θανάτων μεταξύ Αμερικανών στρατιωτών στο Αφγανιστάν ξεπερνά εκείνον στο Ιράκ. Τι κάνει τον Ομπάμα να πιστεύει ότι η αποστολή περισσότερων στρατιωτών στο Αφγανιστάν θα φέρει τη «νίκη»; Κι αν αυτό γινόταν, υπό στρατιωτική έννοια, πόσο θα διαρκούσε και με τι κόστος σε ανθρώπινες ζωές και από τις δύο πλευρές;

Η αναζωπύρωση των συγκρούσεων στο Αφγανιστάν είναι μια καλή στιγμή να αναλογιστούμε την αρχή της αμερικανικής ανάμιξης εκεί. Κάπως έτσι πρέπει να ανακτήσουν την αίσθηση της πραγματικότητας εκείνοι που λένε πως η επίθεση εναντίον του Ιράκ ήταν λάθος, αλλά η επίθεση στο Αφγανιστάν ήταν σωστή.

Αγνοια Μπους

Γυρνάμε πίσω στην 11η Σεπτεμβρίου του 2001. Αεροπειρατές κατευθύνουν τα αεροσκάφη τους στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου και στο Πεντάγωνο, σκοτώνοντας γύρω στους τρεις χιλιάδες. Μια τρομοκρατική ενέργεια που δεν μπορεί να συγχωρήσει κανένας ηθικός κώδικας. Το έθνος εξανέστη. Ο πρόεδρος Μπους διατάσσει την εισβολή και τον βομβαρδισμό του Αφγανιστάν και η αμερικανική κοινή γνώμη παρασύρεται στο να εγκρίνει τις κινήσεις αυτές από ένα κύμα φόβου και θυμού. Ο Μπους κηρύσσει τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».

Με εξαίρεση τους τρομοκράτες, είμαστε όλοι εναντίον της τρομοκρατίας. Ετσι ένας πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας ακουγόταν σωστός. Αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα που οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν του έδωσαν σημασία, κρίνοντας εν θερμώ: ο πρόεδρος Μπους, παρά τον παλικαρισμό του, δεν είχε ιδέα πώς να κάνει έναν πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας.

Ναι, η Αλ Κάιντα -μια σχετικά μικρή αλλά αδίστακτη οργάνωση φανατικών- ήταν προφανώς υπεύθυνη για τις επιθέσεις. Και ναι, υπήρχαν αποδείξεις για το ότι ο Οσάμα μπιν Λάντεν και άλλοι είχαν ως βάση τους το Αφγανιστάν. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν γνώριζαν πού ακριβώς βρίσκονταν κι έτσι εισέβαλαν και βομβάρδισαν ολόκληρη τη χώρα. Αυτό έκανε πολλούς ανθρώπους να αισθανθούν δικαιωμένοι. «Επρεπε να κάνουμε κάτι» άκουγες κόσμο να λέει.

Ναι, έπρεπε να κάνουμε κάτι. Αλλά όχι απερίσκεπτα, όχι αστόχαστα. Θα εγκρίναμε την απόφαση ενός αρχηγού της αστυνομίας, ξέροντας ότι υπάρχει ένας βίαιος εγκληματίας κάπου στη γειτονιά, να διατάξει τον βομβαρδισμό ολόκληρης της γειτονιάς; Πολύ σύντομα ο απολογισμός των νεκρών μεταξύ αμάχων στο Αφγανιστάν ήταν πάνω από τρεις χιλιάδες, ξεπερνώντας τον αριθμό των νεκρών από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Εκατοντάδες Αφγανοί απομακρύνθηκαν από τα σπίτια τους και έγιναν περιπλανώμενοι πρόσφυγες.

Δύο μήνες μετά την εισβολή στο Αφγανιστάν, θέμα της «Boston Globe» περιέγραφε ένα 10χρονο παιδί στο κρεβάτι του νοσοκομείου: «Εχασε τα μάτια του και τα χέρια του από τη βόμβα που χτύπησε το σπίτι του μετά το κυριακάτικο δείπνο». Ο θεράπων ιατρός του έλεγε: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να σκέφτονται ότι είναι ο Οσάμα. Γιατί αν δεν είναι ο Οσάμα, γιατί του το έκαναν αυτό;»

Θα έπρεπε να ρωτήσουμε τους προεδρικούς υποψήφιους: Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν σταματάει την τρομοκρατία ή την προκαλεί; Και ο πόλεμος από μόνος του δεν είναι τρομοκρατία;

Πηγή : enet.gr
-