Έχει ρέντα ο τύπος .

-
Από τον σχολιαστή του antinews Σπατζιώτη :

Δυστυχώς, και ο γιαλός είναι στραβός και εμείς στραβά αρμενίζουμε.
Τα κόμματα εξουσίας διαφέρουν ελάχιστα έως καθόλου μεταξύ τους. Δεν προτείνουν διαφορετικούς τρόπους οργάνωσης της κοινωνίας, αδυνατώντας ακόμα και να αγγίξουν κατεστημένες δομές. Αποτελούν απλώς συμβατικούς (συχνά δε και εσωτερικά αλληλοσπαρασσόμενους) μηχανισμούς εκπροσώπισης διαφορετικών ομάδων συμφερόντων. Η απουσία ουσιαστικής διαφοροποίησής τους φαίνεται και από το γεγονός ότι ο λόγος τους είναι όλο και πιο ”μοραλιστικός”. Κυρίως κοντράρονται για το ποιανού τα σκάνδαλα ήταν πιο χτυπητα, πιο μεγάλα, πιο πιπεράτα, πιο γαργαλιστικά…
Ακολουθούνται από ένα πλήθος (χειροκροτούντων, φωνασκούντων, αφισοκολλούντων) οπαδών, που ελπίζουν (και μέχρι πρόσφατα τα κατάφερναν) να επωφεληθούν από τη σχέση τους με το γκουβέρνο. Γι’ αυτό και με χαρακτηριστικό χουλιγκανικό καφριλίκι που χτυπιούνται για το τι ακριβώς ”δεν ξεχνά ο λαός” - το χρηματιστήριο ή τα ομόλογα, τον Κοσκωτά ή τον Κόκκαλη, τά Ίμια ή την Βιστωνίδα.
Οι ομάδες συμφερόντων, πάλι, δεν είναι σταθερές και εύκολα μεταπηδούν από τη μία βάρκα στην άλλη (και τούμπαλιν), ανάλογα με το τι τις εξυπηρετεί.
Με δικούς τους μηχανισμούς (κυρίως τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ και τις εφημερίδες), από τη μία εκβιάζουν τους ”τύποις κρατούντες” και από την άλλη ντοπάρουν τους οπαδούς, εμφανίζοντάς (κατά το δοκούν) πότε τη μία και πότε την άλλη πλευρά της πραγματικότητας. Παραμορφωμένη πάντα, αλλοιωμένη, στρεβλή. Με τα σημαντικά σχεδόν πάντα να αποσιωπούνται.
Ο ”κοσμάκης” τέλος (πότε-πότε ονομάζεται ευφημιστικά και ”κυρίαρχος λαός”) βιώνει τη δική του παρακμή, όλο και πιο αδιάφορος για την πολιτική, ταγμένος ψυχή τε και σώματατι στην αμορφωσιά (είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που η κουλτούρα θεωρείται περίπου βρισιά) και την αναζήτηση της ”ευτυχίας” μέσα από έναν (πλέον όλο και πιο δύσκολο) καταναλωτισμό. Ένα σημαντικό μέρος του (αποτελούμενο στην πλειοψηφία του από προνομιούχους δημόσιους υπαλλήλους) που μέχρι πρόσφατα αγωνιζόταν για μεγαλύτερους μισθούς, μιλώντας για ”βελτίωση του βιωτικού τους επιπέδου”, είχε υπόψη του να το να μπορεί να τα σπάει συχνότερα στα σκυλάδικα, να αλλάζει ανα διετία αυτοκίνητο, να κάνει διακοπές στο Μπαλί με την γκόμενα. Τώρα που τα πράγματα ζόρισαν, κοιτάει τι να περισώσει από τα κεκτημένα του.
Υπάρχουν βέβαια και τα ευρύτατα (και συνεχώς διευρυνόμενα) ”κατώτερα από οικονομική άποψη στρώματα”, τα οποία ζούν παραδομένα ταυτόχρονα στην ανέχεια και τη χαύνωση. Από τη μία η αγωνία και ο τρόμος για το μεροκάματο και από την άλλη η νάρκωση μπροστά στην εικονική πραγματικότητα τησ ΤΒ, με τα ξέκωλα, τα κουτσομπολιά για τα κατορθώματατα της τάδε επώνυμης αδερφής, την γκολάρα που έβαλε ο Καραγκούνης. Δικό τους όνειρο - να ανέβουν ένα σκαλοπάτι στην κοινωνική ιεραρχία και (αν όχι αυτοί, τουλάχιστον τα παιδιά τους) να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, να δέσουν τον γάϊδάρό τους και να μπουν κι αυτοί στο παιχνιδάκι της κατανάλωσης με τα τσιφτετέλια πάνω στα τραπέζια και τις τσιμποκωλιές στις λουλουδούδες.
Και στον ορίζοντα κανένα ”λευκό πανί που να γνέφει στο γαλάζιο”.
Μόνη ελπίδα μας η κρίση. Ίσως ταρακουνήσει συνειδήσεις, μας κάνει να ξαναβάλουμε κάτω τα πράγματα, να ξανακοιτάζουμε τους εαυτούς μας τις αξίες μας, να ξαναβρούμε ξεχασμένες συλλογικότητες, να ερωτευτούμε και πάλι και τη χώρα μας.
Ίσως τότε ισιώσει και ο γιαλός και το ”δοιάκι” μας.
-