17/2/09

Η απλή πλευρά της κρίσης που σιγά σιγά αποκαλύπτεται .

-
Είναι μερικές μέρες τώρα που παρακολουθώντας κυρίως τα ξένα οικονομικά έντυπα μου έχει προξενήσει εντύπωση μια ανεπαίσθητη αλλαγή στην χρήση ορολογιών . Το παρατήρησα μετά από ένα σχόλιο του geokalp που μιλούσε για "κοπή της πίτας προς όφελος των ιδιωτών δανειοληπτών" .

Η νέα διεθνής δημοσιογραφική ορολογία περιγράφει πια την συνολική αξία των τοξικών προιόντων που προσπαθούν παγκοσμίως να εξαυλώσουν οι κυβερνώντες (τυπώνοντας καινούργια αξία για να αγοράσουν το χρέος που θέλουν να ακυρώσουν!!) ως "επιχειρηματικό χρέος" ή "corporate debt" (ο όρος αυτός χρησιμοποιείται και με άλλες ερμηνείες στην οικονομική θεωρία) .

Φαντεζί ο όρος αλλά πόσο αληθινός είναι ? Είναι τελικά πόλεμος ιδιωτών - επιχειρήσεων η κρίση αυτή ? Ή θέλουν να το παρασύρουν εκεί ούτως ώστε οι δομικές αλλαγές κανόνων που χρειάζεται το οικονομικό σύστημα να μην επισημανθούν ποτέ ?

Επιχειρηματικό χρέος είναι σίγουρα η κρίση που περνάμε (μην παρεξηγηθώ) . Αλλά είναι γενικά επιχειρηματικό το χρέος ή κάποιων επιχειρηματικών κλάδων που θέλουν να κρυφτούν πίσω από το γενικό παραλήρημα ? Το πρόβλημα είναι ο θεσμός της επιχείρησης ή η διαχείρισή της και ο χώρος που το εκάστοτε νομικό πλαίσιο αφήνει την επιχείρηση να δράσει ?

Και αν υποθέσουμε ότι ο εχθρός είναι οι επιχειρήσεις (ως θεσμός) τότε το αντίπαλο δέος δεν μπορεί παρά να είναι ο "λαός" ή μάλλον για να μην είμαι και τόσο ΚΚΕς στην ορολογία μου ο "ιδιώτης". Αν είναι ο λαός όμως που είναι τα κέρδη του από την νικηφόρα έκβαση αυτού του άτυπου μπρα-ντε-φερ επιχειρήσεων/ιδιώτη ?

Η νίκη νομίζω έχει ήδη κριθεί από τη στιγμή που όλοι οι "πάσχοντες" (εταιρείες-κλάδοι) από την κρίση τρέχουν να αντιμετωπιστούν ως ασθενείς από τον αιώνιο μάγο-χειρούργο-γιατρό το κρατικό πορτοφόλι . Το χρήμα του λαού δηλαδή .

Μήπως οι λύσεις είναι περισσότερο από απλές ?

Μήπως όμως οι απλές λύσεις που χρειάζονται μπορούν να επιφέρουν και αναδιανομή προς τους φτωχότερους ?

Μήπως γι αυτό το corporate debt είναι για γαιδάρους που είπαν το πετεινό κεφάλα ?
-

3 σχόλια:

geokalp είπε...

κοίτα, ο ορισμός μιας οποιασδήποτε φούσκας περιλαμβάνει "χρέος" [Γκαλμπρεϊθ]
σε αυτή τη φούσκα έχουμε γενικότερα μεγάλη έκδοση χρέους, η οποία τροφοδότησε "ανάπτυξη", η οποία έφερε κέρδη, τα οποία έφεραν ανατροφοδησαν νέο χρέος...

ο κύκλος αυτός έσπασε γενικά όμως ξεκίνησε (το σπάσιμο) από το πιο κερδοσκοπικό μέρος του: δομημένα ομόλογα σε χρέος ανυπόληπτων δανειοληπτών (subprime) τα οποία κατέρρευσαν καθώς δεν πληρώθηκαν οι δόσεις

τώρα ζούμε το δεύτερο και μεγαλύτερο μέρος της κρίσης: το επιχειρηματικό χρέος
ενώ έχει ξεκινήσει και ένα μικρότερο μέρος από καταναλωτικό χρέος, κυρίως πιστωτικών καρτών-δανείων αυτοκινήτων-φοιτητηκών δανείων κλπ

το γενικό πρόβλημα - εκτός από τη πρώτη παράγραφο - έχει να κάνει με όλη την αλυσίδα παραγωγής χρέους, κυρίως μεσίτες και τράπεζες, οι οποίοι έπαιρναν σε μετρητά τα κέρδη

συνεπώς το πρόβλημα είναι κυρίως ότι αφέθηκε στην άκρη η παραδοσιακή (συνετή) τραπεζική ενώ ταυτόχρονα επιχειρήθηκε ένα άνοιγμα προς τη πίστωση ανθρώπων που δεν είχαν την δυνατότητα παλαιότερα

αλλά όπως γίνεται κατανοητό σε μια φάση φούσκας, το πράγμα λειτουργεί λιγο από αεροπλανάκι

τώρα για το τι ακριβώς μπορεί να δώσει λύσεις θα πρέπει να συζητήσουμε πολύ περισσότερο...

undercover gpr είπε...

Θέλει μελέτη το σχόλιό σου και τώρα φεύγω για μια βολτίτσα έξω .

Επανέρχομαι αύριο .

undercover gpr είπε...

Που λες geokalp , διαφωνώ με το "επιχειρηματικό χρέος" .

Δεν είναι ίδιες ούτε οι συνθήκες διαμόρφωσης του corp debt ούτε η δυνατότητα αποπληρωμής . Ίσως ορισμένοι κλάδοι να δανείστηκαν περισσότερα απ' όσα έδειχνε να αντέχει ο ισολογισμός τους αλλά το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του corp bebt είναι δάνεια τα οποία δίχως την χρηματοπιστωτική ασφυξία και την επιβεβαιωμένη πτώση τζίρου σε όλους τους κλάδους κατά 20-30% (αποτέλεσμα της κρίσης) θα μπορούσε να αποπληρωθεί εύκολα .

Τράπεζες , βαριά βιομηχανία και κατασκευές ξέφυγαν και αφέθηκαν στο laissez faire αλλά όλοι οι υπόλοιποι δεν ανοίχτηκαν τόσο πολύ όσο το παρουσιάζουν τα ΜΜΕ .

Αυτό που αφέθηκε στην άκρη ουσιαστικά δεν ήταν η παραδοσιακή τραπεζική αλλά το νομικό πλαίσιο που επιβάλει στις τράπεζες να δανείζουν μέχρι εκεί που τους επιτρέπει το κεφάλαιό τους . Και εννοείται ότι όλα ξεκίνησαν από συγχώνευση των εννοιών επενδυτική-καταναλωτική τραπεζική .

Λύσεις υπάρχουν αλλά προδιαθέτουν αναδιανομή προς τα κάτω για να τονωθεί η παραδοσιακή οικονομία , γιατί νομίζω ότι δώσαμε πολύ αξία στην "επιστήμη" της οικονομίας .