Ευρώπη , χρέος , λιτότητα : ευκολόπιστοι ή υπεύθυνοι οι ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες ?

-

Του Etienne Balibar

(εγώ το βρήκα στο κουτί της Πανδώρας)

Διαβάστε το όλο , πολύ καλό άρθρο.

1. Αυτή είναι μόνο η αρχή της κρίσης

Μέσα σε ένα μόνο μήνα είδαμε τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, κύριο Παπανδρέου, να ανακοινώνει την πτώχευση της χώρας του, ένα επεκτεινόμενο ευρωπαϊκό δάνειο διάσωσης το οποίο του προσφέρθηκε με το τίμημα των σαρωτικών περικοπών, που σύντομα το ακολούθησαν οι «υποβαθμίσεις» της πιστοληπτικής ικανότητας της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, μια απειλή για την αξία, αλλά και την ίδια την ύπαρξη του ευρώ, την δημιουργία (υπό την έντονη πίεση των ΗΠΑ) ενός ευρωπαϊκού ταμείου ασφάλειας αξίας 750 δις ευρώ, την απόφαση της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας (ενάντια στους κανονισμούς της) να εξαγοράσει τα χρέη των κυβερνήσεων, και την ανακοίνωση μέτρων λιτότητας σε αρκετά κράτη μέλη της Ευρώπης. Είναι ξεκάθαρο πως πρόκειται μόνο για την αρχή. Αυτά τα τελευταία επεισόδια μιας κρίσης, που ξεκίνησε δύο χρόνια πριν με την κατάρρευση της αγοράς ακινήτων στις ΗΠΑ, θα έχουν και συνέχεια. Δείχνουν ότι το ρίσκο μιας οικονομικής κατάρρευσης είναι περισσότερο από ποτέ υπαρκτό και προκαλείται από την τεράστια ποσότητα τοξικών ομολόγων τα οποία συσσωρεύονταν κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών μέσω του συνδυασμού μη εγγυημένων δανείων και της μετατροπής των credit default swaps σε επενδυτικά προϊόντα από τις τράπεζες. Ο «Black Peter», το αθροισμένο ποσό των μη καλύψιμων χρεών, τρέχει με ρυθμούς που τα κράτη δε μπορούν να ακολουθήσουν. Η κερδοσκοπία τώρα στοχεύει τις ισοτιμίες και τα δημόσια χρέη. Αλλά το ευρώ είναι ο αδύναμος κρίκος, όπως και η ίδια η Ευρώπη. Δε θα έπρεπε να έχουμε πολλές αμφιβολίες σχετικά με την καταστροφή που έρχεται.

2. Οι Έλληνες διαμαρτύρονται: και καλά κάνουν!

Μια πρώτη άμεση συνέπεια της «θεραπείας» που εφαρμόστηκε στην ελληνική κρίση ήταν οι άγριες διαμαρτυρίες του ελληνικού πληθυσμού. Υπάρχει μια δημόσια συζήτηση σχετικά με το αν αυτή η αντίδραση αποτελεί δειλή άρνηση των ευθυνών από τη μεριά του πληθυσμού, ή φυσιολογική απόρριψη μιας άδικης συλλογικής τιμωρίας. Αφήνοντας κατά μέρος τα εγκληματικά επεισόδια που προέκυψαν, μου φαίνεται πως οι διαμαρτυρίες των Ελλήνων ήταν εντελώς δικαιολογημένες, τουλάχιστον για τρεις λόγους. Πρώτον, γίναμε μάρτυρες μίας ολοκληρωτικής καταδίκης του ελληνικού λαού: η διαφθορά και τα ψέματα των πολιτικών (των οποίων οι ευεργετούμενοι, όπως και παντού, είναι κυρίως οι πλούσιοι, οι οποίοι επιδόθηκαν σε μεγάλης έκτασης φοροδιαφυγή), αποδόθηκαν σε αυτόν καθεαυτό τον λαό, αδιακρίτως. Δεύτερον, για ακόμα μία φορά (και αυτή τη φορά μάλλον πολύ παραπάνω), η κυβέρνηση αθέτησε τις προεκλογικές της υποσχέσεις, χωρίς να παρεμβληθεί κανενός είδους δημοκρατική αντιπαράθεση. Τέλος, η Ευρώπη δεν επέδειξε ουσιαστική αλληλεγγύη απέναντι σε ένα κράτος-μέλος της, αλλά του επέβαλε τους εξαναγκαστικούς κανόνες του ΔΝΤ, οι οποίοι προστατεύουν όχι τα κράτη, αλλά τις τράπεζες και υπόσχονται βαθιά και ατελείωτη ύφεση. Οι περισσότεροι σοβαροί οικονομολόγοι συμφωνούν ότι αυτό θα οδηγήσει με ακόμα πιο αναπόφευκτο τρόπο στην πτώχευση της ελληνικής οικονομίας και θα εξαπλώσει την κρίση, αυξάνοντας τα ήδη υψηλά ποσοστά ανεργίας, ειδικά αν οι ίδιοι κανόνες επιβληθούν και σε άλλες χώρες των οποίων η «αξιολόγηση» στην χρηματοπιστωτική αγορά θα μπορούσε να υποβαθμιστεί ανά πάσα στιγμή: πράγμα το οποίο είναι ακριβώς αυτό που η «ορθόδοξη» πλευρά αποζητά.

3. Η πολιτική που κρύβει το όνομά της

Οι Έλληνες ήταν τα πρώτα θύματα, αλλά με δυσκολία θα παραμείνουν και τα τελευταία, μιας πολιτικής «διάσωσης του Ευρωπαϊκού νομίσματος» της οποίας οι στρατηγικές διαρρυθμίσεις (επιβεβλημένες κυρίως από τη Γερμανία) είναι, πρώτα και κύρια, ο γενικός περιορισμός των δημοσίων δαπανών (ομολογουμένως, η Συνταγματική Συνθήκη συμπεριελάμβανε έναν κανόνα μέγιστου δημοσιονομικού ελλείμματος, ο οποίος ποτέ δεν επεβλήθη…), και επιπροσθέτως ο (κάπως ήπιος) έλεγχος της κερδοσκοπίας και της ελεύθερης κίνησης των hedge funds και των παικτών του χρηματιστηρίου, που είχε ήδη ανακοινωθεί μετά την κρίση των subprimes και την πραγματική ή εικονική κατάρρευση των αμερικανικών τραπεζών το 2008. Σε αυτό το πλαίσιο οι νεο-κεϊνσιανοί οικονομολόγοι προσθέτουν ακόμα ένα ζήτημα: την προώθηση της δημιουργίας μιας ευρωπαϊκής οικονομικής (δια)κυβέρνησης (ειδικά μέσω της ενοποίησης των φορολογικών πολιτικών), πιθανότατα ενσωματώνοντας και αυξάνοντας τις βιομηχανικές επενδύσεις. Χωρίς τέτοια μέτρα, υποστηρίζουν, ένα ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα θα αποδειχτεί μη βιώσιμο.

Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι απλώς τεχνικό ζήτημα: πρόκειται για καθαρά πολιτικά μέτρα, για τα οποία όλοι οι πολίτες θα έπρεπε να έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν τη γνώμη τους, αφού όλοι τους θα επηρεαστούν από τα αποτελέσματα. Ωστόσο, στο βαθμό που αυτή τη στιγμή υφίσταται, η συζήτηση είναι βαθειά προκατειλημμένη, επειδή ουσιαστικές πτυχές του ζητήματος αποκρύπτονται ή απωθούνται:

- Κάθε πολιτική υπεράσπισης ή υποτίμησης ενός νομίσματος στο πλαίσιο μιας κρίσης οδηγεί σε μια ριζική εναλλακτική: είτε υποβάλει τις οικονομικές και κοινωνικές αποφάσεις στην εξουσία των χρηματοπιστωτικών αγορών (συμπεριλαμβανομένων των κριτηρίων «αξιολόγησης», που λειτουργούν ως αυτοεκπληρούμενες προφητείες, και τις υποκριτικές απόλυτες «κρίσεις» [absolute «judgments»]), είτε ενισχύει, όσον αφορά τις αρμοδιότητες του κράτους (και γενικότερα των δημόσιων θεσμών), τον περιορισμό των ανισορροπιών της αγοράς και την παραχώρηση στις μακροχρόνιες οικονομικές επενδύσεις προτεραιότητας έναντι των μεσοπρόθεσμων κερδοσκοπικών κινήσεων. Δε μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα!

- Στη σημερινή του μορφή, υπό την επιρροή των κυρίαρχων κοινωνικών δυνάμεων, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα μπορεί να έχει παραγάγει κάποιο βαθμό θεσμικής εναρμόνισης και να έχει γενικεύσει κάποια θεμελιώδη δικαιώματα, κάτι το οποίο δε θα έπρεπε να αγνοούμε, όμως, σε αντίθεση με τους διακηρυγμένους στόχους, δεν έχει παραγάγει μια συγκλίνουσα εξέλιξη των εθνικών οικονομιών, και πόρρω απέχει από μια ζώνη κοινής ευημερίας. Ορισμένες χώρες είναι κυρίαρχες, ενώ άλλες είναι κυριαρχούμενες, όσον αφορά το μερίδιό τους στην αγορά, ή τη συγκέντρωση κεφαλαίου, και τη βιομηχανική εξάρτηση/υποτέλεια. Οι λαοί μπορεί να μην έχουν ανταγωνιστικά συμφέροντα, όμως τα έθνη φαίνεται όλο και περισσότερο να έχουν.

- Κάθε «κεϊνσιανή» στρατηγική για την δημιουργία δημόσιας «εμπιστοσύνης» στην οικονομία βασίζεται σε τρεις αλληλοεξαρτώμενους πυλώνες: μια σταθερή ισοτιμία, ένα ορθολογικό φορολογικό σύστημα, όμως επίσης και μια κοινωνική πολιτική, με στόχευση την πλήρη απασχόληση και την ενίσχυση της λαϊκής κατανάλωσης για τη συντήρηση της ζήτησης. Αυτή η τρίτη πτυχή αγνοείται συστηματικά στα περισσότερα από τα επίκαιρα σχόλια, προφανώς όχι τυχαία.

4. Οι πραγματικές ροπές της παγκοσμιοποίησης

Όλη αυτή η συζήτηση αναφορικά με το ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα (στο οποίο, ας μην ξεχνάμε, κάποιες ευρωπαϊκές χώρες αρνήθηκαν να συμμετάσχουν, συμπεριλαμβανομένων της Μεγάλης Βρετανίας, της Σουηδίας και της Πολωνίας) και το μέλλον της Ευρώπης θα παραμείνει εντελώς αφηρημένη εκτός αν συναρθρωθεί με τις πραγματικές ροπές της Παγκοσμιοποίησης: ειδικά εκείνες τις ροπές που η οικονομική κρίση θα επιταχύνει δυναμικά, εκτός αν υπάρξει πολιτική απάντηση από τους λαούς που επηρεάζονται και από τους ηγέτες τους. Πώς θα μπορούσαμε να τις συνοψίσουμε; Πρώτον, γινόμαστε μάρτυρες μιας μετάβασης από έναν τύπο διεθνούς ανταγωνισμού σε έναν άλλο: δεν έχουμε να κάνουμε πλέον με έναν ανταγωνισμό (κυρίως) παραγωγικών κεφαλαίων, αλλά με έναν ανταγωνισμό ανάμεσα σε εθνικές επικράτειες, οι οποίες χρησιμοποιούν φορολογικά προνόμια και πιέσεις στους μισθούς των εργαζομένων για να προσελκύσουν περισσότερα κεφάλαια από τους γείτονές τους. Σήμερα, είναι ξεκάθαρο πως, είτε η Ευρώπη λειτουργήσει ως ένα αποτελεσματικό σύστημα αλληλεγγύης ανάμεσα στα μέλη της για να τα προστατέψει από «συστημικά ρίσκα», είτε (πιεσμένη από Κράτη που είναι στιγμιαία πιο ισχυρά, και τις κοινές τους γνώμες) απλώς θέσει ένα νομικό πλαίσιο για να προωθήσει ένα μεγαλύτερο βαθμό ανταγωνισμού ανάμεσα σε αυτά και τους πολίτες τους, αυτό θα καθορίσει το μέλλον της Ευρώπης, πολιτικά, κοινωνικά και πολιτισμικά. Όμως υπάρχει και μία δεύτερη τάση: ένας μετασχηματισμός του διεθνούς καταμερισμού εργασίας, ο οποίος αποσταθεροποιεί ριζικά την κατανομή της εργασίας στον κόσμο. Έχουμε να κάνουμε με μια νέα παγκόσμια δομή όπου Βορράς και Νότος, ανατολή και Δύση ανταλλάσσουν τώρα θέσεις. Για την Ευρώπη, ή έστω το μεγαλύτερο κομμάτι της, αυτό συνεπάγεται αυτομάτως μια βάναυση αύξηση των ανισοτήτων: κατάρρευση των μεσαίων τάξεων, συρρίκνωση των εξειδικευμένων επαγγελμάτων, μετατόπιση των «volatile» παραγωγικών βιομηχανιών, οπισθοχώρηση του κράτους πρόνοιας και των κοινωνικών δικαιωμάτων, καταστροφή των πολιτιστικών βιομηχανιών και γενικότερα των δημόσιων υπηρεσιών. Γι αυτό και οι αντιστάσεις ενάντια στην υπερεθνική πολιτική ολοκλήρωση με τη λογική της προστασίας της κυριαρχίας των κρατών θα έχουν ως αποτέλεσμα τελικά την φθορά της άμυνας κάθε κράτους. Θα επισπεύσουν επίσης μια επιστροφή στις εθνικές διαμάχες, που το ευρωπαϊκό οικοδόμημα ήθελε να ξεπεράσει δια παντός. Ωστόσο, είναι επίσης ξεκάθαρο ότι ακόμα μεγαλύτερη πολιτική ολοκλήρωση της Ευρώπης δε μπορεί να προέλθει «από τα πάνω», από μια γραφειοκρατική απόφαση. Απαιτεί δημοκρατική συμμετοχή και προάγεται σε κάθε χώρα και την ήπειρο αυτή καθεαυτή.

5. Λαϊκισμός: κίνδυνος ή διέξοδος;

Δε μπορούμε επομένως παρά να υποβάλουμε την ερώτηση: είναι αυτό που ζούμε η αρχή του τέλους για τη Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα οικοδόμημα που ξεκίνησε 50 χρόνια πριν στη βάση μιας παλιάς ουτοπίας, αλλά τώρα αποδεικνύεται ανίκανη να εκπληρώσει τις υποσχέσεις της; Η απάντηση, δυστυχώς, είναι ναι: αργά ή γρήγορα, αυτό θα είναι αναπόφευκτο, και πιθανότατα όχι χωρίς βίαιες αναταραχές. Αν δε βρει το δυναμισμό για ένα νέο ξεκίνημα σε ριζοσπαστικές νέες βάσεις, η Ευρώπη θα καταστεί ένα νεκρό πολιτικό εγχείρημα. Όμως η διάλυση της ΕΕ αναπόφευκτα θα εγκατέλειπε τους λαούς της στους κινδύνους της παγκοσμιοποίησης σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό. Δε θα διαφέρουν πολύ από πτώματα που τα παρασύρει το ρεύμα στο ποτάμι… Αντιστρόφως, αν και μια επανίδρυση της Ευρώπης δεν εγγυάται σίγουρη επιτυχία, τουλάχιστον της δίνει τη δυνατότητα να κερδίσει κάποια γεωπολιτική ισχύ, προς το συμφέρον της και προς το συμφέρον άλλων. Με μία προϋπόθεση βεβαίως: ότι (η ΕΕ) θα αντεπεξέλθει με θάρρος σε όλες τις προκλήσεις που εμπλέκονται στην ιδέα μιας πρωτότυπης μορφής μετα-εθνικής ομοσπονδίας. Και δεν είναι παρά τεράστιες: το στήσιμο μιας κοινής δημόσιας αρχής, που δεν θα αποτελεί ούτε Κράτος ούτε απλώς «διακυβέρνηση» πολιτικών και ειδικών˙ η διασφάλιση γνήσιας ισότητας μεταξύ των εθνών, με την ταυτόχρονη πάλη ενάντια στον αντιδραστικό εθνικισμό, είτε αυτός βρίσκεται με τη μεριά των «ισχυρών» είτε με τη μεριά των «αδυνάτων»˙ και πάνω απ’ όλα η αναζωογόνηση της δημοκρατίας στον ευρωπαϊκό χώρο, προβάλλοντας αντίσταση έτσι στην τρέχουσα διαδικασία «απο-δημοκρατικοποίησης» ή «κρατισμού χωρίς κράτος», που παράγεται από τον νέο-φιλελευθερισμό και την αποικιοποίηση των διοικήσεών της από μια γραφειοκρατική κάστα, που αποτελεί επίσης σε μεγάλο βαθμό την πηγή της διαφθοράς στις δημόσιες αγορές.

Κάτι το προφανές θα έπρεπε να έχει εδώ και καιρό αναγνωριστεί: δεν πρόκειται να υπάρξει πρόοδος προς τον φεντεραλισμό στην Ευρώπη (του τύπου τον οποίο υπερασπίζονται ορισμένοι, και ορθώς πράττουν) αν η ίδια η δημοκρατία δεν προοδέυσει πέρα από τις υπάρχουσες δομές, επιτρέποντας αυξημένη επιρροή του λαού(-ών) στους υπερεθνικούς θεσμούς. Μήπως αυτό σημαίνει πως, για να αντιστρέψουμε την πορεία της τρέχουσας ιστορίας, για να ταρακουνηθούμε από τον λήθαργο μιας αποσυντιθέμενης πολιτικής κατασκευής, θα χρειαζόμασταν κάτι όπως ένας ευρωπαϊκός λαϊκισμός, ένα ταυτόχρονο κίνημα ή μια ειρηνική ανταρσία των λαϊκών μαζών που θα εκφράζουν το θυμό τους ως θύματα της κρίσης ενάντια στους δημιουργούς της και τους επωφελημένους, καλώντας σε έναν έλεγχο «από τα κάτω» ενάντια στα μυστικά πάρε-δώσε και τις κρυφές συμφωνίες που κάνουν οι αγορές, οι τράπεζες και τα Κράτη; Ναι, πράγματι. Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα κανένα άλλο όνομα με το οποίο θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την πολιτική δημιουργία του λαού. Συμφωνώ πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε να οδηγήσει σε άλλες καταστροφές και γι αυτό χρειαζόμαστε ισχυρούς θεσμικούς κανόνες και πάνω απ’ όλα την ανάδυση πολιτικών δυνάμεων στην ευρωπαϊκή αρένα, που θα εισαγάγουν μια κουλτούρα ασυμβίβαστων δημοκρατικών ιδανικών και το φαντασιακό σε αυτό τον «μετα-εθνικό» λαϊκισμό. Το ρίσκο όμως είναι μεγαλύτερο αν επικρατήσει ο εθνικισμός σε οποιαδήποτε μορφή του.

6. Ευρωπαϊκή Αριστερά; Που είναι;

Σε αυτό το κομμάτι του κόσμου τέτοιες πολιτικές δυνάμεις αποκαλούνταν παραδοσιακά «η αριστερά». Όμως η Ευρωπαϊκή Αριστερά είναι επίσης τώρα χρεωκοπημένη, σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο. Στον ευρύτερο πολιτικό χώρο, στον οποίο αναφερόμαστε, και ο οποίος επεκτείνεται πέρα από σύνορα, έχει χάσει κάθε δυνατότητα να εκφράσει κοινωνικούς αγώνες ή να προωθήσει χειραφετητικά κινήματα. Έχει παραδοθεί στα δόγματα και το σκεπτικό του νεοφιλελευθερισμού. Συνεπώς έχει αποσυντεθεί ιδεολογικά. Αποστερημένα από κάθε ισχυρή λαϊκή υποστήριξη, τα κόμματα τα οποία την εκπροσωπούν ονομαστικά αποτελούν τώρα ανίσχυρους σπεκουλαδόρους και σχολιαστές της κρίσης, για την οποία δεν προσφέρουν κάποια συγκεκριμένη συλλογική απάντηση. Έχουν παραμείνει παθητικοί μετά το οικονομικό σοκ του 2008, παθητικοί επίσης όταν οι συνταγές του ΔΝΤ (τις οποίες σε άλλους καιρούς και σε σχέση με άλλες χώρες, καταδίκαζαν με σθένος) επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, παθητικοί επίσης όταν προτάθηκε η «διάσωση του ευρώ» με έξοδα των μισθωτών εργαζομένων και των απλών καταναλωτών. Και αποδείχτηκαν ανίκανοι να προκαλέσουν ένα δημόσιο διάλογο σχετικά με τη δυνατότητα και τα μέσα μιας Ευρώπης της αλληλεγγύης…

Θα μπορούσαμε κάλλιστα να αναρωτηθούμε, υπό τέτοιες συνθήκες, τι πρόκειται να συμβεί όταν η κρίση περάσει στην επόμενη φάση; Όταν οι εθνικές πολιτικές, όλο και περισσότερο καταπιεστικές, απολέσουν τα κοινωνικά τους περιεχόμενα, ή τα εναπομείναντα κοινωνικά τους άλλοθι; Θα έχουμε κινήματα διαμαρτυρίας, σχεδόν σίγουρα, αλλά θα βρεθούν απομονωμένα, πιθανό να εκτραπούν προς τη βία ή να περάσουν στον ρατσισμό και την ξενοφοβία (που ήδη διογκώνονται γύρω μας). Στο τέλος θα παραγάγουν περισσότερη ανημπόρια, περισσότερη απελπισία. Αυτό είναι τραγικό, εφόσον η καπιταλιστική και η ίδια η εθνικιστική δεξιά, όντας σε θέση άμυνας, είναι στρατηγικά διχασμένη: ήταν ξεκάθαρο όταν το μπλοκάρισμα των δημοσίων ελλειμμάτων ζυγίστηκε με τις επενδυτικές πολιτικές, και θα γίνει ακόμα πιο εμφανές όταν θα κινδυνεύει η ίδια η ύπαρξη των κοινών ευρωπαϊκών θεσμών (με την βρετανική εξέλιξη να αποτελεί ένα καλό σύμπτωμα σε σχέση με αυτό που έπεται). Παρουσιάστηκε εδώ μια ευκαιρία να αδράξει κανείς μια δυνατή φράση να πει σχετικά. Όμως το ερώτημα απασχολεί επίσης και τους διανοούμενους: τι θα έπρεπε και τι θα μπορούσε να αποτελέσει μια δημοκρατικά επεξεργασμένη πολιτική δράση ενάντια στην κρίση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, συνδυάζοντας και τα δύο πεδία (οικονομική διοίκηση και κοινωνική πολιτική), εξοντώνοντας τη διαφθορά και μειώνοντας τις ανισότητες που τη συντηρούν, αναδιαρθρώνοντας τα χρέη και ορίζοντας κοινούς στόχους ούτως ώστε να καταστούν νόμιμες οι μεταφορές φορολογικών πόρων ανάμεσα σε αμοιβαία αλληλοεξαρτώμενα κράτη; Είναι η αποστολή των προοδευτικών διανοούμενων, είτε θεωρούν τους εαυτούς τους ρεφορμιστές είτε επαναστάτες, να συζητήσουν αυτό το θέμα και να πάρουν ρίσκα. Εάν αποτύχουν σε αυτό, τότε είναι αδικαιολόγητοι.

Μετάφραση: Γιώργος Κατσαμπέκης
http://radicaldesire.blogspot.com
-

Μην τολμήσετε να μην διαβάσετε τα links...(διαδώστε το)

-
...υπάρχει κίνδυνος να καραφλιάσετε αλλά μη φοβηθείτε.


Είναι ο μπλόγκερ Ermippos (όχι ο τύπος στη φωτό) και μιλάει για το πως στήνεται/στήθηκε νομοθετικά η απάτη με τις υπερκοστολογήσεις στο ΕΣΥ και στα Ασφαλιστικά Ταμεία.


Ένα ιστορικό με αποδείξεις και ονόματα (και ΦΕΚ και επιστολές και και και) . Να τα διαβάσετε ΟΛΑ.




The truth is out there !!




Από τον Έρμιππο, με διευθύνσεις και ονόματα …;

Μέρος 1ο
http://ermippos.blogspot.com/2010/05/blog-post_17.html

Μέρος 2ο
http://ermippos.blogspot.com/2010/05/2.html

Μέρος 3ο
http://ermippos.blogspot.com/2010/05/3.html

Μέρος 4ο

http://ermippos.blogspot.com/2010/05/blog-post_24.html

Συγχαρητήρια κύριε Ερμιππε !!!
-

lol !

-
«Οι Έλληνες πολιτικοί δεν βλέπουν το χρέος της χώρας τους ως χρέος, αλλά ως εισόδημα»

Το πρόβλημα πολλών αναλύσεων γύρω από την ελληνική κρίση είναι ότι ελάχιστοι από αυτούς που την επιχειρούν έχουν κάποια εμπειρία από την ελληνική πραγματικότητα, κάποια συναναστροφή με τους Έλληνες πολιτικούς και τραπεζίτες, ή έστω κάποια άμεση γνώση των ελληνικών συστημάτων και της πολιτισμικής προδιάθεσης των Ελλήνων.

Προσωπικά είχα μια τέτοια εμπειρία, καθώς από το 2003 έως το 2008 ήμουν διευθύνων σύμβουλος μιας νέας αεροπορικής εταιρίας που επένδυσε €20 εκατομμύρια στη χώρα, προκειμένου να αναπτυχθούν οι αερομεταφορές με υδροπλάνα μεταξύ απομονωμένων νησιών. Επρόκειτο για μια απαραίτητη υπηρεσία, σημαντική για την οικονομία, την υγεία, και την ασφάλεια των ανθρώπων και του κράτους. Η προσπάθειά αυτή, μας έδωσε την ευκαιρία τόσο σε εμένα όσο και στους συνεργάτες μου, να έχουμε άμεση επαφή και πρόσβαση σε όλους του υπουργούς της κυβέρνησης, στους ανώτατους τραπεζικούς, στη τοπική αυτοδιοίκηση, στους γραφειοκράτες και στα ΜΜΕ. Συγχρόνως, γνωρίσαμε την ελληνική εργασιακή ηθική και κουλτούρα, καθώς και το νομικό πλαίσιο που διέπει την εργασία στη χώρα. Βρεθήκαμε όπως αποδείχθηκε, ως άλλη Αλίκη, στη χώρα των θαυμάτων.

Με βάση αυτή την εκτεταμένη εμπλοκή μου στην ελληνική πραγματικότητα, μπορώ να συμπεράνω πως δεν υπάρχει λύση διάσωσης της Ελλάδας επειδή οι Έλληνες και τα απραγματοποίητα πιστεύω τους, όπως και οι πρακτικές τους, δεν διορθώνονται με οποιαδήποτε προσπάθεια διάσωσης.

Κατ`αρχάς, ολόκληρο το πολιτικό και οικονομικό τους σύστημα είναι έτσι σχεδιασμένο ώστε να ξεζουμίζει τις ξένες επενδυτικές προσπάθειες. Να αποσπά χρήματα από τις ξένες τράπεζες και τα άλλα κράτη. Στη πραγματικότητα, το χρέος, η οικονομική βοήθεια, η χρηματοδότηση της ανάπτυξης, και η προσαρμογή των άλλων στο δυσλειτουργικό τους σύστημα, αποτελεί μέρος του επιχειρηματικού τους σχεδίου. Οι πολιτικοί τους δεν αντιμετωπίζουν το χρέος ως τέτοιο, αλλά μάλλον ως εισόδημα. Το ελληνικό κράτος δέχεται χρήματα που δεν μπορεί, δεν θέλει, και δεν έχει καμία πρόθεση να επιστρέψει. Είναι ένα υβριδικό είδος, που συνδυάζει το κόλπο της πυραμίδας (Ponzi scheme), τον ζητιάνο, και τον εξαρτημένο συγγενή.

Σκεφτείτε το. Στην επιφάνεια, δέχονται λεφτά με την υπόσχεση να δράσουν ανάλογα, και να τα επιστρέψουν με τόκο, λειτουργώντας ως καλοί διαχειριστές των χρημάτων. Όμως, τα όποια χρήματα επιστρέφουν, τους έχουν ήδη ξαναδοθεί ως άλλο δάνειο. Στο τέλος δεν έχουν άλλον να μυήσουν, οπότε το όλο σχέδιο καταρρέει. Αυτό είναι το κλασικό Ponzi scheme (πυραμίδα). Όπως άλλωστε φαίνεται και από το κατά κεφαλή ΑΕΠ, καμία παραγωγικότητα δεν δημιουργείται από τα δανεισμένα χρήματα, που όμως θα ήταν απαραίτητη για την αποπληρωμή του δανείου, και έτσι, όπως όλοι οι καταχρεωμένοι άνθρωποι, συνεχίζουν να δανείζονται προκειμένου να επιβιώσουν μέχρις ότου χρεοκοπήσουν ή πάνε φυλακή.

Όπως κάποιοι ζητιάνοι, σου ζητάνε οικονομική βοήθεια επειδή είναι φτωχαδάκια σε δύσκολη κατάσταση και χρειάζονται λεφτά για να αντιμετωπίσουν τις βασικές τους ανάγκες. Απλώς έκαναν κάποια ανθρώπινα λάθη και η τύχη τους, τους εγκατέλειψε. «Δεν φταίω εγώ, φταίει το προηγούμενο κόμμα. Απλά χρειάζομαι μια μικρή βοήθεια για να γυρίσει η τύχη μου». Στη πραγματικότητα όμως, μόλις πάρουν τα λεφτά στα χέρια τους, οι πολιτικοί τα ξοδεύουν για να αγοράσουν ψήφους, και μάλιστα δημιουργούν ψεύτικους μηχανισμούς μέσω των οποίων διοχετεύουν χρήματα στους κομματικούς πάτρωνες ή στις δικές τους τσέπες. Είναι όπως ο ζητιάνος που σπεύδει να αγοράσει οινοπνευματώδη, μόλις μαζέψει αρκετά λεφτά. Καμιά δηλαδή διάθεση για να αγοράσει τρόφιμα ή να πληρώσει το νοίκι. Η εστίαση του είναι στο επόμενο «φτιάξιμο». Κρατήσου στην εξουσία, κρατήσου φτιαγμένος!

Η αλήθεια είναι πως η Ελλάδα θα πρέπει να απομακρυνθεί από την ΕΕ. Για να σωθεί η Ελλάδα από κάποια μόνιμη βλάβη, και για να ισχυροποιηθεί η ΕΕ, θα πρέπει να χωρίσουν οι δρόμοι τους. Η γενική αντίληψη είναι πως η διάσωση της Ελλάδας κρατάει την Ένωση ισχυρή. Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ δεν θα έδιωχναν την Αλάσκα αν παρουσίαζε κάποια άσχημη οικονομική διαχείριση…

Όμως η ΕΕ δεν είναι ΗΠΑ. Αν θέλει να έχει δυνατό νόμισμα και οντότητα, θα πρέπει να δείξει σε αυτές τις τριτοκοσμικές οικονομίες όπως την Ελλάδα, ότι δεν παίζει με τους κανόνες και δεν δέχεται τέτοιες συμπεριφορές. Είναι ήδη πολύ αργά για συμβουλές και χαρτζιλίκια.

Το να πιστεύουμε πως η οικονομική διάσωση της Ελλάδας θα πετύχει, είναι μια θεμελιώδης πλάνη. Οι διασώσεις είναι στέρεες, όταν η οντότητα που είναι να σωθεί, μπορεί να σωθεί. Στη περίπτωση της Ελλάδας, τα δισεκατομμύρια της ΕΕ, είτε 60 είτε 200, θα έχουν τελικά την ίδια κατάληξη που είχαν τα €20 εκατομμύρια που επενδύσαμε εμείς στη προσπάθειά μας να βοηθήσουμε την πανέμορφη αυτή χώρα.

Αν θέλετε να σώσετε την Ελλάδα, διώξτε την.

Steven R. Earle (National Post of Canada- Financial Post)

Η φωτογραφία είναι το δικό μου σχόλιο για το τι έκαναν οι πολιτικές ηγεσίες στη χώρα.

-

Συγκρίνοντας ελλείμματα... πολιτικά,κοινωνικά αλλά και οικονομικά. (Β' μέρος)

-
Έλεγα λοιπόν...

11) ...πως τα δομικά (ακόμα και σε ποιότητα ανθρώπων) και πολιτικά προβλήματα της Ελλάδας ήταν η αφορμή για να ξεκινήσει μια επίθεση από συμφέροντα εκτός Ε.Ε που είχαν βραχυπρόσθεσμο στόχο την δημιουργία αρνητικών οικονομικών συνθηκών στην Ο.Ν.Ε και μακροπρόθεσμο στόχο (αν το δούμε συστημικά) την οικονομική ευμάρεια κάποιας άλλης γωνιάς της Γης.

12) Η αντίδραση από μέρους της Ε.Ε ήταν ουσιαστικά η εξής : α) προσπαθεί (με την συμβολή του Δ.Ν.Τ) να περιορίσει τα οικονομικά στατιστικά μειονεκτήματα που καταστούν την Ελλάδα στόχο βλ.μέτρα λιτότητας,δημοσιονομικά κτλ. β) Αφού συνειδητοποίησε πως το δομικό πρόβλημα της Ελλάδας (μέσω των κανόνων του οικονομικού συστήματος που η ίδια ή οι Η.Π.Α έχουν ορίσει βλ.CDS,spreads,μόχλευση κτλ.) κινδύνευε να εξαχθεί και σε άλλες χώρες (αλλά για άλλους συστημικούς λόγους) πήρε την απόφαση να πάει κόντρα στο οικονομικό σύστημα που η ίδια έχει δημιουργήσει χρησιμοποιώντας όμως όπλα (εργαλεία) του συστήματος.Με λίγα λόγια τυπώνει καινούργιο χρήμα και μέσω χρηματοοικονομικών εργαλείων προσπαθεί να κάνει τα κρατικά χρέη επαρκώς εξυπηρετούμενα.

**********

13) Η αλήθεια είναι πως το παγκοσμιοποιημένο πρόβλημα που έχει προκύψει με τα κρατικά χρέη έχει ριζική αιτία τους κανόνες που το οικονομικό σύστημα έχει ορίσει για να λειτουργεί , άλλοτε από αποφάσεις/επιλογές πολιτικών ηγεσιών άλλοτε από επιβολή των κανόνων αυτών από οικονομικά κέντρα προς τις πολιτικές ηγεσίες. (κυρίως των ΗΠΑ και της Ε.Ε) .

Μια άλλη αλήθεια είναι πως το πρόβλημα που έχει προκύψει στην Ελλάδα έχει ριζική αιτία τα λάθη των πολιτικών ηγεσιών ως προς το οικονομικό μοντέλο της Ελλάδας και δευτερευόντως τις επιθέσεις από οικονομικά κέντρα εκτός Ε.Ε.

**********

Τι παίζει λοιπόν για το μέλλον ?

Εγώ βλέπω δυο πιθανότητες :

α) Σε περίπτωση που τα ισχυρά κέντρα αποφάσεων της Ε.Ε αποφασίσουν την συνέχιση του πειράματος Ο.Ν.Ε η πολιτική ενοποίηση είναι επιβεβλημένη.Αλλιώς όποιο εργαλείο του οικονομικού συστήματος και να χρησιμοποιήσουν η "αγορά" θα βρει δικλίδες να το ξεπεράσει και να ξαναεπιτεθεί.Επίσης σε περίπτωση πολιτικής ενοποίησης της Ε.Ε θεωρώ πιθανότατο το ενδεχόμενο η ενοποιημένη Ε.Ε να ζητήσει να αλλάξουν ορισμένοι κανόνες του παγκοσμιοποιημένου οικονομικού συστήματος ούτως ώστε να μειωθεί το συστημικό ρίσκο (βλ.rating agencies και χρηματοοικονομικά εργαλεία που βοηθούν μη κρατικά κέντρα αποφάσεων αν επιτίθονται σε κρατικούς θεσμούς) , με λίγα λόγια σε περισσότερο Κευνσιανό μοντέλο παρά νεοφιλελεύθερο.

β) Σε περίπτωση όμως που κάποια κέντρα αποφάσεων (όπως π.χ Γερμανία) αποφασίσει πως το συστημικό ρίσκο είναι μεγαλύτερο από την δύναμη μιας ενοποιημένης Ε.Ε τότε θεωρώ πιθανή μακροπρόθεσμα ακόμα και την διάλυση του ευρώ που πολύ θα ήθελαν άλλα οικονομικά κέντρα εκτός Ε.Ε .

Από κει και ύστερα , για να το πάω λίγο και στα δικά μας , η Ελλάδα δίχως πολιτική ενοποίηση της Ε.Ε είναι ιδιαίτερα ευάλωτη και αν προσθέσουμε το μειωμένης ικανότητας πολιτικό προσωπικό της χώρας , το δημοσιονομικό , την ικανότητα της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας να ορίζει τους κανόνες όπως επίσης και τα γεωπολιτικά δεδομένα της εποχής η Ελλάδα βαδίζει στον αέρα δίχως να ορίζει η ίδια την τύχη του λαού της και με καμμία προοπτική μεσοπρόθεσμης επανάκαμψης.

**********

Προσωπικά είμαι ιδιαίτερα μπερδεμένος ,

πραγματικά δεν έχω ιδέα τι θα ήταν καλύτερο πρώτα για εμάς και δευτερευόντως για το παγκόμσιο οικονομικό σύστημα (άρα και για την ανθρωπότητα).

Για αυτό που είμαι σίγουρος είναι πως πρέπει να αλλάξουν οι κανόνες του παιχνιδιού (παγκοσμιοποιημένο οικονομικό μοντέλο) και για να αλλάξουν οι κανόνες του παιχνιδιού πρέπει οι πολιτικές ηγεσίες να συνειδητοποιήσουν πως αυτοί ορίζουν το παιχνίδι και κανένας άλλος , και ναι μεν για να υπάρχει ευμάρεια πρέπει η οικονομική ανάπτυξη να υφίσταται αλλά επίσης να αναδιανέμεται.

Ως προς την Ελλάδα θεωρώ πως η αναδιάρθρωση του χρέους που πολλοί υποστηρίζουν θα μας απομονώσει τόσο πολύ που το δικό μας οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης δεν θα αντέξει και θα καταρεύσσει (δεν είμαστε ούτε καν Αργεντινή σε θέματα εσωτερικής παραγωγικής δυνατότητας) .Αυτό σημαίνει πως ναι μεν οι προύχοντες θα χάσουν πολλά εντός Ελλάδας αλλά αυτοί που θα πληρώσουν με πραγματική πείνα (σε στυλ Αργεντινής) θα είμαστε όλοι εμείς οι απλοί της μεσσαίας και μικρο αστικής τάξης.

Θεωρώ πως στο δικό μας οικονομικό υποσύστημα οι αλλαγές υπο-κανόνων είναι επιβεβλημένες . Το ποιός θα τις υποδείξει,εγκρίνει και εφαρμόσει (από τη στιγμή που μιλάμε για μακρά περίοδο) θα είναι στο χέρι του λαού που θα χρειαστεί να αποδείξει πως πλέον έχει ωριμάσει.

Τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα , κατά την ταπεινή μου άποψη , είναι προ πολλού πεθαμένα για να μπορέσουν να προωθήσουν τις αλλαγές των κανόνων.Η θεοποίηση προσώπων είναι η παλιά μόδα που επανέρχεται ελλείψη ρεαλιστικών λύσεων (οι πασόκοι με τον ΓΑΠ , οι Νδκράτες με τον ΣΑΜ) αλλά αν κοιτάξεις από πίσω τους η σαπίλα ξεχειλίζει.

Επίσης θεωρώ επιβεβλημένη την επαναδόμηση της κοσμοθεωρίας αυτών που αντιδρούν ως προς το σύστημα με την λογική το γκρεμίζουμε και το ξαναφτιάχνουμε (π.χ κομμουνιστική Αριστερά,άκρα Αριστερά και λοιπές αντιδραστικές δυνάμεις) .

Το λέω αυτό διότι απ' ότι κατάλαβα με τα τελευταία γεγονότα , συνδέοντάς τα με τα ιστορικά γεγονότα της Αργεντινής , αν πας να πειράξεις δομικά στοιχεία του συστήματος δίχως να έχεις προνοήσει για ένα άλλο μοντέλο οργάνωσης το πιθανότερο είναι να χτυπήσεις αυτούς που θεωρείς συμμάχους σου , δηλαδή τα μη προνομιούχα τμήματα της κοινωνίας.

**********

Υ.Γ Τα παραπάνω δυο ποστς είναι γραμμένα όπως να'ναι , θεωρώ απίθανο να καταλάβει κανείς αυτά που έχω στο μυαλό μου διαβάζοντάς τα . Οι ανακρίβειες και τα λάθη στα δυο αυτά ποστς είναι πολλά και όποιος έκανε το λάθος να τα διαβάσει και τα δυο πολλάν μπράβον για την υπομονή σας. Είχα να γράψω πάρα πολύ καιρό και απ' ότι φαίνεται η συγγραφή είναι σαν το μπάσκετ , αν λείψεις καιρό χάνεις την φόρμα σου.

Anyway , that's life .
-

Συγκρίνοντας ελλείμματα... πολιτικά,κοινωνικά αλλά και οικονομικά. (Α' μέρος)

-
Γειά χαρά !

Αρχίζω την αρίθμηση χρονολογικά γιατί αλλιώς θα χάσω την μπάλα.Oι υπεραπλουστεύσεις γίνονται γιατί αν το αναλύσω παραπάνω θα μας πάρει το σούρουπο κι έχω και meeting αργότερα.Σόρρυ εκ των προτέρων.Το λέω από τώρα ότι θα γράψω απνευστί το κείμενο κι άμα δείτε καμμιά χοντρή βλακεία παρακαλώ μη διστάσετε να με διορθώσετε.

1) Το 2008 με την περίφημη παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση οι πολιτικές ηγεσίες των μεγαλύτερων οικονομικά κρατών , στα οποία προέκυψαν και οι μεγαλύτερες ζημιές , επέλεξαν να αντιμετωπίσουν αυτό το ιδιωτικό έλλειμα (χασούρα το λέμε εμείς οι μπακάληδες) που προέκυψε κρατικοποιώντας το.Σημαντική λεπτομέρεια πως το έλλειμα που δημιουργήθηκε προέκυψε από τον κλάδο της επενδυτικής τραπεζικής (το αεράτο χρήμα).

2) Κρίνοντας εκ των υστέρων , η επιλογή αυτή μάλλον ήταν αναπόφευκτη αν το δεις από την συστημική του πλευρά.Δηλαδή αν δεν κρατικοποιούσαν τις ζημιές το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα είχε πολλές πιθανότητες να καταρρεύσει σε περίπτωση που αυτές οι ζημιές διαχέονταν και στην πραγματική οικονομία (επιχειρήσεις και πολίτες).

3) Η κρατικοποίηση λοιπόν αυτών των ζημιών διόγκωσε , εκτός προγραμματισμού , τα κρατικά χρέη με αποτέλεσμα κρατικοί προυπολογισμοί να χρειάζονται μεγαλύτερο μέρος του ΑΕΠ τους για να εξυπηρετούν το χρέος αυτό.

4) Το ότι μεγαλύτερο μέρος του ετήσιου ΑΕΠ πήγαινε σε αποπληρωμές χρεών ανάγκασε τα κράτη να προβούν σε ενέργειες ούτως ώστε να μειώσουν τις κρατικές δαπάνες.Διότι αν δεν μείωναν κρατικές δαπάνες τα δημοσιονομικά ελλείματα που θα προέκυπταν θα διόγκωναν τα επιτόκια δανεισμού των κρατών.

**********

5) Η Ελλάδα αντιθέτως δεν κρατικοποίησε ιδιωτικά ελλείματα αφού τα δικά της χρηματοπιστωτικά ιδρύματα δεν εκτέθηκαν σε αυτήν την παγκοσμιοποιημένη χασούρα των επενδυτικών τραπεζών.

6) Είχε όμως ένα πρόβλημα από πριν , το χρέος της ήταν ήδη τεράστιο και το έλλειμά της δυσανάλογο με την παραγωγή της για να μπορεί να εξυπηρετεί μόνη της αυτό το χρέος.Με λίγα λόγια η Ελλάδα είχε από πριν τα ίδια προβλήματα που προέκυψαν σε άλλα κράτη λόγω της κρίσης του 2008.

**********

7) Με την κρίση του 2008 προέκυψε ακόμα ένα συστημικό πρόβλημα . Πλέον , με τόσο μεγάλα κρατικά χρέη και με την δυσκολία εξυπηρέτησής των , τα ισχυρότερα οικονομικά κράτη αντιλήφθηκαν πως ο οικονομικός ανταγωνισμός μεταξύ τους δεν είχε να κάνει απλά με διαγωνισμό του ποιά οικονομία θα βγάλει περισσότερα κέρδη αλλά με την επιβίωση των πολιτών τους . Διότι η μείωση των κρατικών δαπανών υπέρ της εξυπηρέτησης των χρεών τους ήταν τόσο μεγάλη που ορισμένα δεν είχαν πια την δυνατότητα να δαπανούν για τους πολίτες τους (π.χ Ελλάδα , αλλά αυτή είπαμε για διαφορετικούς λόγους) και ειδικά για τους πολίτες που επιβίωναν από τις κρατικές δαπάνες .

8) Οι πολιτικές ηγεσίες με τη σειρά τους κατάλαβαν πως αν δεν ανταγωνιστούν σκληρότερα τις άλλες οικονομίες οι πολίτες τους θα τους γύριζαν την πλάτη . Έτσι , στα πλαίσια αυτού του σκληρότερου ανταγωνισμού μεταξύ κρατών , προέκυψε και η κρίση των κρατικών ομολόγων (οι λεπτομέρειες για το πως διεξάγεται ένας τέτοιος οικονομικός πόλεμος με τα ομόλογα λίγη σημασία έχει για τους μη γνώστες) . Η ουσία είναι πως αυτός ο οικονομικός πόλεμος είναι θέμα μιας αλυσίδας επιβίωσης μακροπρόθεσμα πολιτών και βραχυπρόθεσμα πολιτικών ηγεσιών.

**********

9) Ο πόλεμος λοιπόν ξεκίνησε και ο πρώτος που τέθηκε ως στόχος ήταν η Ελλάδα . Γιατί όμως η Ελλάδα ? Ήταν θέμα Έθνους όπως πολλοί ηλιθιωδώς πιστεύουν ? Όχι βέβαια , στόχος τέθηκε η Ελλάδα διότι τα προβλήματα που είχε ΔΕΝ ήταν προβλήματα που προέκυψαν από την κρίση του 2008 αλλά προβλήματα χρόνια και δομικά.Με αποτέλεσμα να γνωρίζουν οι επιτιθέμενοι πως δεν ειχε περιθώρια αντίδρασης.

10) Τα προβλήματα που είχε η Ελλάδα λοιπόν ήταν χρόνια και συσωρευμένα . Ποιός τα δημιούργησε όμως αυτά τα προβλήματα ? Εδώ πρέπει να βάλουμε το μαχαίρι στο κόκκαλο και να πούμε πως αυτά τα προβλήματα τα δημιουργήσαμε όλοι μας.Ναι μεν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχει το φαιδρό μας πολιτικό σύστημα αλλά για να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας πρέπει να αποδεχθούμε την πικρή αλήθεια.Το οργανωμένο σύστημα που λέγεται Ελλάδα είναι ανεπαρκές λόγω νοοτροπίας και παιδείας κυρίως.

(η συνέχεια στο επόμενο επεισόδιο , same bat-time , same bat-channel)
-

Η κοινωνία που αντιδρά εκπροσωπείται πολιτικά ?

-
Ένα ερώτημα που με βασανίζει από εχθές προβληματιζόμενος για το μετά...

Σύμφωνώ , το Πασόκ και η ΝΔ μέσω των μελών τους και των στελεχών τους έχουν υπογράψει συμφωνίες επιζήμιες για το λαό προς όφελος των ιδίων και των αφεντικών τους.

Σύμφωνώ , η κυβέρνηση , η αξιωματική αντιπολίτευση και οι άλλοι 3 κοινοβουλευτικοί θεσμοί εκπροσώπησης του λαού έχουν πει ασύστολα ψεύδη ο καθένας για δικό του όφελος.

Σύμφωνώ , υπάρχουν παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα που πειραματίζονται παίζοντας με θεσμούς και χρηματοοικονομικές φούσκες.

Συμφωνώ , υπάρχουν και οι προβοκάτορες.

Συμφωνώ , υπάρχει πολιτικό αδιέξοδο για μεγάλη μερίδα της μικρής μας κοινωνίας.

Σε όλα αυτά τα δεδομένα δεν υπάρχει ίχνος ελπίδας.

Ερωτώ λοιπόν , ποιες είναι οι επιλογές της κοινωνίας που αντιδρά ούτως ώστε να εκπροσωπηθεί πολιτικά ?

Απαντώ , καμμία.

Οι επιλογές λοιπόν που έχει η κοινωνία αυτή τη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή είναι δυο.

1) Προσπαθεί (με ποιο τρόπο άραγε?) να καθαρίσει τους υπάρχοντες κομματικούς θεσμούς από το σάπιο τους μέρος και επαναφέρει την πολιτική εκπροσώπηση σε αυτούς τους θεσμούς.

2) Συσπειρώνεται σε νέους θεσμούς , δημιουργημένους από τους ίδιους που έχουν την ανάγκη να εκπροσωπηθούν πολιτικά.

Η άποψή μου είναι πως οι υπάρχοντες θεσμοί πολιτικής εκπροσώπησης (κόμματα) δεν είναι σε θέση να αυτοκαθαρθούν , επίσης άποψή μου είναι πως ούτε η κοινωνία έχει τη δυνατότητα να καθαρίσει με την ψήφο της αυτούς τους θεσμούς.Όχι επειδή δεν έχει το επίπεδο να το κάνει (αν και εδώ δέχομαι πως ίσως να έχω άδικο) αλλά επειδή έχει δομηθεί έτσι το σύστημα , που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε , ούτως ώστε να μην μπορεί κανείς να διακρίνει τον ψεύτη από τον τίμιο.

Η συλλογιστική μου οδηγεί σε μια μόνο επιλογή κι αυτή είναι η μόνη ορθολογική που μου έχει απομείνει για να μην οδηγηθεί η χώρα σε χαοτικά φαινόμενα Αργεντινής.

Σε βάθος χρόνου η κοινωνία πρέπει να ξαναδημιουργήσει θεσμούς πολιτικής εκπροσώπησης. Πρέπει να δημιουργηθούν εκ του μηδενός καινούργια πολιτικά κόμματα από ανθρώπους έχοντες ανάγκη πολιτικής εκπροσώπησης.

Παγκοσμίως η ιδεολογική διαμάχη έχει περάσει πλέον σε άλλο επίπεδο από ότι ήταν πριν 30 χρόνια.Η διαμάχη αφορά κυρίως το ποσοστό κρατικής παρέμβασης σε θέματα ιδιωτικού τομέα και πως ο δημόσιος τομέας μπορεί να γίνει παραγωγικός προς όφελος των πολιτών που υπηρετεί και όχι των εκκάστοτε πολιτικών προισταμένων.

Ο φαύλος κύκλος αποξενωμένης πολιτικής ελίτ και αντιδραστικής κοινωνίας που δεν ξέρει τι θέλει πρέπει επιτέλους να τελειώσει γιατί η θεωρία του χάους λέει πως αν δεν υπάρξει ο παράξενος ελκυστής ο οποίος θα προσφέρει στο χάος την στιγμιαία γαλήνη τότε το χάος θα εξακολουθεί να υφίσταται.
-