Η επιστροφή στη δραχμή θα έχει κόστος πολέμου...

-

του Κ. Στούπα

Είναι η Φράου Μέρκελ που ετοιμάζει την ελληνική χρεοκοπία ή οι «ημέτεροι» που βλέπουν στη χρεοκοπία και στην επιστροφή στη δραχμή την τελευταία σανίδα σωτηρίας του πελατειακού μηχανισμού που έχουν στήσει και με τον οποίο βιοπορίζονται;

Τις τελευταίες εβδομάδες παρατηρώ ότι αναδύονται πάλι σενάρια επιστροφής στη δραχμή, υπό το μανδύα της επιχειρηματολογίας πως το κόστος της προσαρμογής και της μετάβασης στην ανάπτυξη θα έχει μικρότερες επιπτώσεις στον κοινωνικό ιστό.

Ενόψει της επιτάχυνσης των μεταρρυθμίσεων η «νομενκλατούρα» της χρεοκοπίας αρχίζει πάλι να «ψιθυρίζει» πως μια έξοδος από το ευρώ ίσως είναι καλύτερη. Η νομενκλατούρα στην οποία αναφέρομαι είναι ο πολιτικό-πελατειακός μηχανισμός που είναι αρθρωμένος πέριξ του δημοσίου και λυμαίνεται τη χώρα. Ήτοι, πολιτικοί, κρατικός μηχανισμός, συνδικαλιστές, διακεκομμένοι με το κράτος επιχειρηματίες και φοροφυγάδες με την ανοχή των πελατών των πολιτικών...

Αλήθεια είναι ότι το μεγαλύτερο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που πρέπει να ολοκληρωθεί εντός ολίγων μηνών, το τρέχουν δυόμισι με τρεις υπουργοί, την ώρα που οι υπόλοιποι τριάντα σφυρίζουν δήθεν αδιάφορα... Κάποιοι μάλιστα εύχονται να αποτύχει...

Αυτό το σύμπλεγμα της διαφθοράς και της υστέρησης -επειδή χαρακτηρίζεται και από την μικροπολιτική βραδύνοια- μόλις τώρα αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι οι μεταρρυθμίσεις που απαιτεί η τρόικα και οι άλλες που αναγκαστικά θα ακολουθήσουν στο πλαίσιο σύνθεσης μιας εθνικής στρατηγικής για την ανάπτυξη, απαιτούν την απονεύρωσή του...

Όπως δηλ. έγινε και με την Τουρκία όπου σε μια δεκαετία το περί τον στρατό σύμπλεγμα εξουσίας αποδυναμώθηκε και πετάχτηκε στο περιθώριο.

Από δήμαρχοι κλητήρες

Οι ταγοί του πελατειακού κράτους σκέφτονται λοιπόν ότι από το να βρεθούμε από δήμαρχοι κλητήρες που πληρώνονται σε ευρώ, καλύτερα να δραπετεύσουμε στη δραχμή και να κρατήσουμε το δημαρχιλίκι...

Το πρόβλημα...

Δεν αντιλαμβάνονται προφανώς πως η είσοδος στο ευρώ, στο βαθμό που δεν έγιναν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, ήταν απλώς το κερασάκι στην τούρτα της ελληνικής χρεοκοπίας που είχε δρομολογηθεί μια με δυο δεκαετίες νωρίτερα...

Δρομολογήθηκε όταν εμφανίστηκαν οι αναπτυσσόμενες χώρες με τα φτηνότερα εργατικά χέρια και εμείς αντί να αντιδράσουμε ορθολογικά αρχίσαμε να βουλώνουμε τρύπες με δανεικά...

Ούτε δραχμή, ούτε φοίνικας, ούτε ρούβλι μας σώζει πλέον... αν δεν «πνίξουμε» τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά και προφανώς την πολιτική πελατειακή δομή που τις εκτρέφει.

Η επάνοδος στη δραχμή...

Κάποιοι πιστεύουν ότι αρκεί η επάνοδος στη δραχμή και μια υποτίμηση για να πάρει εμπρός η οικονομία. Αλήθεια, με πόσα καρπούζια αγοράζει ο αγρότης σήμερα ένα τρακτέρ από τη Γερμανία ή τη Γαλλία και με πόσα θα το αγοράζει μετά;...

Αυτές οι σκέψεις, τις οποίες αφήνουν να διαρρέουν διάφοροι κύκλοι κατά καιρούς, γίνονται φήμες και επιστρέφουν σαν πανικός από δήθεν πληροφορίες ότι τα πιεστήρια της Τραπέζης της Ελλάδος τυπώνουν κρυφά δραχμές... Μην ανησυχείτε όμως, ακόμη και αν κάποιοι το επιθυμούν στη λογική, αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων, η επιστροφή στη δραχμή εκτός από καταστροφικό θα είναι και δύσκολο εγχείρημα...

Έχω την εντύπωση ότι πιο λίγο θα μας στοίχιζε ένα πόλεμος παρά η επιστροφή αυτή τη στιγμή.

Πολιτική απόφαση…

Κατ’ αρχάς μια τέτοια απόφαση δεν θα μπορούσε να ληφθεί εν κρυπτώ. Θα χρειαζόταν να συζητάει για εβδομάδες η Βουλή.

Αν υποθέσουμε ότι θα αποφάσιζε σχετικά, θα χρειάζονταν μήνες προετοιμασίας μέχρι να φτάσει η αντικατάσταση των σε κυκλοφορία ευρώ με το νέο νόμισμα. Όσων θα είχαν απομείνει στην Ελλάδα δηλ., γιατί ακόμη και οι ζητιάνοι της Ομόνοιας δεν θα αποθησαύριζαν ευρώ εντός ή εκτός της χώρας.

Άρα, για όσο καιρό διαρκούσε η προετοιμασία θα έπρεπε να απαγορευτούν οι αναλήψεις από τις τράπεζες και τα ταξίδια στο εξωτερικό θα γίνονταν με όριο συναλλάγματος όπως παλιά...

Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε αλλαγή των σχέσεων με την τρόικα και στάση της δανειοδότησης και επειδή κανένας δεν θα μας δάνειζε, θα βλέπαμε καύσιμα και φακές με το σταγονόμετρο. Μοιραία θα ζούσαμε σκηνές Αργεντινής και Αλβανίας μετά την πτώση των πυραμίδων...

Δεν θεωρώ πιθανό ένα τέτοιο σενάριο να κινηθεί μονομερώς από μέρους μας, καθώς όταν αρχίσουν να το σχεδιάζουν, όσοι αρέσκονται στην ευκολία της απόδρασης, θα αντιληφθούν ότι το σκηνικό θα μοιάζει σαν να ανοίγεις την πόρτα του φρενοκομείου...

Περισσότερες πιθανότητες σε σχέση με την οικιοθελή αποχώρηση έχει η αποχώρηση της Γερμανίας, ή η δημιουργία δυο ευρωπαϊκών νομισμάτων...

Προς το παρόν σαν επικρατέστερο σενάριο φαίνεται ότι συνεχίζουμε με ένα ευρώ και προχωράμε στην κατεύθυνση της κοινής οικονομικής πολιτικής και διακυβέρνησης, με την ΕΚΤ να συνεχίζει τις ήπιες αγορές ομολόγων και να κρατά σαν άσσο την κλιμάκωση αυτών των αγορών... Το ευρωομόλογο αρχίζει να συζητιέται...

Τα λογιστικά της επιστροφής...

Μια επιστροφή στη δραχμή με τα σημερινά δεδομένα θα την αποτιμούσαν οι αγορές κατά τη γνώμη μου με μια αναλογία περί τα 700-1.000 δραχμές ανά ευρώ...

Το δημόσιο χρέος των 300 δισ. ευρώ θα πλησίαζε το ένα τρισ. περίπου και με μια αναδιάρθρωση της τάξης του 50% θα είχαμε μεγαλύτερο χρέος από το σημερινό.

Με τη δραχμή και τη χώρα σε κρίση θα επιστρέφαμε σε επιτόκια 25-30% έναντι 11-12% με τα σημερινά δεδομένα των σπρεντς και 5% τα τοκογλυφικά επιτόκια από την τρόικα.

Με ένα δημόσιο χρέος 400 δισ. ευρώ λοιπόν και επιτόκια 25% κάθε χρόνο, θα χρειαζόμασταν έσοδα δυο προϋπολογισμών προ κρίσης μόνο για τους τόκους...

Ή μήπως να μηδενίζαμε το χρέος όπως έκανε ο Φιντέλ και ο Εμβέρ; Για ρωτήστε και κανένα αλβανικής καταγωγής γείτονα μεγαλύτερης ηλικίας για την επιτυχία του εγχειρήματος...

Πηγή:www.capital.gr
-

Fed , Euribor , Πληθωρισμός

-
Τη Δευτέρα οι ΗΠΑ πούλησαν ομόλογα προστατευμένα από μία ενδεχόμενη αύξηση του πληθωρισμού 5αετούς λήξης και αξίας 10 δις δολαρίων σε μία δημοπρασία όπου το επιτόκιο των ομολόγων ήταν αρνητικό για πρώτη φορά, στο –0,55%. Το γεγονός αυτό, ότι δηλαδή οι επενδυτές στρέφονται στην αγορά ομολόγων που προστατεύουν από ενδεχόμενη αύξηση του πληθωρισμού, συνεπάγεται πως φοβούνται ότι ο πληθωρισμός θα αυξηθεί. Το γεγονός, ωστόσο, πως είναι διατεθειμένοι όχι μόνο να μην πληρωθούν επιτόκιο για την αγορά των συγκεκριμένων ομολόγων αλλά και να πληρώσουν προκειμένου να τα αποκτήσουν σημαίνει ότι ο φόβος τους ότι ο πληθωρισμός θα ανέβει είναι πολύ μεγάλος. Για να γίνει το παραπάνω καλύτερα κατανοητό αρκεί να σκεφτούμε πως προκειμένου οι επενδυτές να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα ζητούν από την Ελλάδα να πληρώσει επιτόκιο, περίπου, 9,50% ενώ προκειμένου να αγοράσουν τα συγκεκριμένα αμερικανικά ομόλογα που προστατεύουν από αύξηση του πληθωρισμού πληρώνουν τις ΗΠΑ επιτόκιο 0,55%.

Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι η Κεντρική Τράπεζα της Νέας Υόρκης (FED), δηλαδή η ναυαρχίδα του έξυπνου χρήματος, φαίνεται διατεθειμένη να προσπαθήσει να ‘πληθωρίσει’ το δρόμο της εξόδου των ΗΠΑ από την ύφεση, ‘τυπώνοντας’ χρήμα και ρίχνοντας το στην αμερικανική αγορά. Έχοντας ήδη ‘τυπώσει’ 1,7 τρις δολάρια από την αρχή της κρίσης χωρίς τα αναμενόμενα αποτελέσματα, η FED υπολογίζεται ότι θα ξεκινήσει ένα νέο πρόγραμμα δανεισμού του αμερικανικού κράτους το οποίο θα κυμανθεί από 1 μέχρι 2 τρις δολάρια (εκτιμήσεις από την Bank of America-Merrill Lynch Global Research και την Goldman Sachs) και με αυτόν τρόπο ελπίζει ότι το φρέσκο χρήμα θα κάνει τιμές των προϊόντων να πάρουν την ανιούσα, πείθοντας τους καταναλωτές ότι είναι ανώφελο να περιμένουν καλύτερες αγοραστικές ευκαιρίες και ωθώντας τους έτσι στην κατανάλωση. Μέσω της αύξησης της κατανάλωσης η FED ελπίζει ότι η αμερικανική οικονομία θα αναπτυχθεί και ότι τελικά η ανεργία θα μειωθεί.

Όλα τα παραπάνω μπορεί να ακούγονται αδιάφορα για την Ελλάδα η οποία ταλανίζεται από τη δική της κρίση αλλά δυστυχώς όχι μόνο την αφορούν αλλά και είναι πιθανό να έχουν ήδη πυροδοτήσει μία ωρολογιακή βόμβα που βρίσκεται στην καρδιά των όρων του μνημονίου που έχει υπογράψει με το ΔΝΤ και τις χώρες τις ΕΕ, η οποία αν σκάσει απειλεί να την οδηγήσει σε πολύ πιο δύσκολη και δραματική κατάσταση από αυτή στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Αυτό γιατί σύμφωνα με το μνημόνιο το δάνειο των 110 δις ευρώ για την Ελλάδα έχει εκδοθεί με κυμαινόμενο επιτόκιο, η βάση του οποίου είναι το 3μηνο euribor (δηλαδή το επιτόκιο με το οποίο οι τράπεζες δανείζονται μεταξύ τους στη διατραπεζική αγορά). Οι όροι της συμφωνίας Ελλάδας – δανειστών ορίζουν ότι στην τρέχουσα τιμή του κυμαινόμενου euribor προστίθεται ένα επιπλέον 3,00% συν 0,5% ως εφάπαξ χρέωση. Αυτό σημαίνει ότι το κόστος δανεισμού της Ελλάδας από το πακέτο στήριξης εξαρτάται από τις διακυμάνσεις του euribor και εδώ ακριβώς βρίσκεται η ωρολογιακή βόμβα η οποία μπορεί να πάρει ‘πυρηνικές’ διαστάσεις στην περίπτωση που η πολιτική που υιοθετούν οι ΗΠΑ προκαλέσει εξαγωγή του πληθωρισμού στην Ευρώπη.

Όταν η Ελλάδα υπέγραψε το μνημόνιο στις 09 Μαΐου του 2010, το euribor κυμαινόταν στο 0,682%, ποσοστό που ήταν πολύ κοντά στο χαμηλότερο στην ιστορία. Σε εκείνη τη φάση Ευρώπη και ΗΠΑ ταλανίζονταν από αποπληθωριστικές πιέσεις γεγονός που έκανε τις Κεντρικές τους Τράπεζες να κρατούν τα επιτόκια τους σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα (η FED στο 0-0,25% και η ΕΚΤ στο 1%) πιέζοντας και τα διατραπεζικά επιτόκια και επομένως και το euribor εξαιρετικά χαμηλά.

Παρά τα ιστορικά χαμηλά επιτόκια, ωστόσο και παρά τα πακέτα τόνωσης, τον χωρίς προηγούμενο υψηλό κρατικό δανεισμό αλλά και τα όποια άλλα μέτρα ελήφθησαν από την αμερικανική κυβέρνηση, ο πληθωρισμός στις ΗΠΑ μειώθηκε από 2,00% το Μάιο κοντά στο 1,00% σήμερα. Αντίθετα, στο ίδιο διάστημα ο πληθωρισμός στην Ευρώπη αυξήθηκε από το 1,60% το Μάιο στο 1,80% σήμερα, με αποτέλεσμα το euribor να απογειωθεί από το 0,682% στο 1,037% κατακτώντας υψηλό 15αμήνου και κάνοντας το δανεισμό της Ελλάδας ακριβότερο.

Η δραματική πτώση του πληθωρισμού στις ΗΠΑ είναι που επιτρέπει στη FED να υιοθετήσει το πρόγραμμα ‘επαναπληθωρισμού’ της αμερικανικής οικονομίας γεμίζοντας την με νέο χρήμα. Στην προσδοκία και μόνο της υιοθέτησης αυτής της πολιτικής τα διεθνή χρηματιστήρια μετοχών έχουν καταγράψει ένα από τα μεγαλύτερα ράλι των τελευταίων μηνών, τα εμπορεύματα απογειώθηκαν με το χρυσό να κατακτά νέα ιστορικά ρεκόρ και τα αγροτικά εμπορεύματα να αυξάνουν την τιμή τους ακόμη και κατά 50% σε λίγους μήνες και το δολάριο βούλιαξε σε νέο χαμηλό έτους.

Αν το πείραμα πετύχει τότε η ρευστότητα στην παγκόσμια αγορά θα αυξηθεί και μέσω του χρηματιστηριακού και του τραπεζικού συστήματος θα αρχίσει να πολλαπλασιάζεται με το γνωστό τρόπο που έχουμε ζήσει σε πολλές άλλες περιπτώσεις, με τελευταία αυτήν του 2003-2007. Σε αυτήν την περίπτωση θα δημιουργηθεί, όντως, πληθωρισμός και το euribor θα μπορέσει να επιστρέψει στο 2%, ποσοστό το οποίο ήταν το ιστορικό χαμηλό του πριν την τρέχουσα κρίση. Τότε το κόστος του ελληνικού δανεισμού θα αυξηθεί από το 4,20% που ήταν το Μάιο του 2010 στο 5,5%. Σε αυτό το διάστημα, όμως, ο πληθωρισμός θα οδηγήσει και την ΕΚΤ, μοιραία, να προβεί σε αύξηση του βασικού της επιτοκίου αυξάνοντας την πιθανότητα για μία ανατροφοδότηση της ανόδου και του euribor κάνοντας τον ελληνικό δανεισμό ακόμη πιο ακριβό.

Την τελευταία φορά που η FED δοκίμασε ένα παρόμοιο πληθωριστικό πείραμα το euribor οδηγήθηκε από το 2% το 2003 στο 3,00% το 2006, στο 4,00% το 2007 και τελικά πάνω από το 5% στις αρχές του 2008. Δε χρειάζεται καν να επαναληφθεί αυτό το σενάριο προκειμένου η Ελλάδα να μη μπορεί να δανειστεί ούτε από το μηχανισμό στήριξης αλλά αρκεί μία αύξηση του euribor στο 2,50% με 3,00% στα επόμενα 2,5 χρόνια προκειμένου να συμβεί αυτό.

Δυστυχώς, ακόμη και αν η Ελλάδα καταφέρει να αποφύγει την πρώτη ωρολογιακή βόμβα, μετά την πάροδο των 2,5 χρόνων ενεργοποιείται άλλη μία που βρίσκεται κρυμμένη στο μνημόνιο η οποία θα απειλήσει να της δώσει και τη χαριστική βολή. Σύμφωνα με τους όρους του μνημονίου μετά την πάροδο τριών ετών από την έναρξη της ισχύς του τα ποσά που δε θα έχουν αποπληρωθεί από την ελληνική πλευρά θα χρεώνονται με +4,00% στην τρέχουσα, τότε, τιμή του euribor αντί για +3,00% στα πρώτα τρία χρόνια (δηλαδή μέχρι το Μάιο του 2013). Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και αν το euribor βρίσκεται στο 2,00% μετά τα μέσα του 2013, η Ελλάδα θα πρέπει να πληρώνει περισσότερο από 6,00% επιτόκιο προκειμένου να αντλήσει δανεικά κεφάλαια. Και καθώς οι ‘αγορές’ θα γνωρίζουν ότι η Ελλάδα δε θα μπορεί να δανειστεί με επιτόκια χαμηλότερα του 6% ούτε καν από το μηχανισμό στήριξης, είναι πάρα πολύ δύσκολο να αναλάβουν να της δανείσουν αυτές φθηνότερα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο όρος που υπάρχει στο μνημόνιο για αύξηση του κόστους δανεισμού από το +3,00% στο +4,00% επί του euribor μετά την πάροδο τριών ετών από την υπογραφή του, αποτελεί μία σιωπηρή ομολογία τόσο του ΔΝΤ όσο και της ΕΚΤ και της ΕΕ ότι το τριετές πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα πετύχει και ότι είναι πιθανό να χρειαστεί επιμήκυνση του, κάτι το οποίο η ελληνική πλευρά έχει συνυπογράψει.

Μετά από όλα τα παραπάνω προστίθενται βαθμοί επιβεβαίωσης στο σενάριο που έχω υποστηρίξει σχετικά με το πραγματικό στόχο του μηχανισμού στήριξης, ο οποίος δε φαίνεται να είναι αμιγώς η στήριξη και η εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας αλλά κυρίως και πρωταρχικώς η δημιουργία του νομικού εκείνου καθεστώτος μέσα από το οποίο θα αλλάξει το δίκαιο που ρυθμίζει το χρέος της Ελλάδας από το ελληνικό στο αγγλικό, θα μεταφερθεί από τις τράπεζες στο ΔΝΤ, την ΕΚΤ και τα κράτη της ΕΕ και θα επιβαρυνθεί με εμπράγματες ασφάλειες επί της κρατικής ελληνικής περιουσίας ενώ μέχρι την υπογραφή του μνημονίου ήταν πλήρως απαλλαγμένο από αυτές. Σε αυτήν την περίπτωση αφού πρώτα ο μηχανισμός του μνημονίου θα έχει μετατρέψει πλήρως το ελληνικό χρέος σε αυτό που επιθυμούν οι δανειστές της, η Ελλάδα θα οδηγηθεί σε μίας μορφής ελεγχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους της, η οποία ποτέ δε θα ονομαστεί επίσημα ‘πτώχευση’ και θα παραμείνει σε μία κατάσταση παρατεταμένης οικονομικής αδυναμίας για πολλά χρόνια, με την επιστροφή της στην προ μνημονίου κατάσταση να μην υπολογίζεται πριν το 2020 και πιθανόν ούτε πριν το 2025.

Και έτσι γεννάται το ερώτημα αν η Ελλάδα γνωρίζει το μέλλον που της επιφυλάσσεται εξαιτίας όσων αποδέχτηκε και υπέγραψε στο μνημόνιο ή αν μέσα σε μία κατάσταση πανικού στο ζενίθ της κρίσης εξωθήθηκε σε ένα καταστροφικό λάθος. Και η ελπίδα που απομένει είναι οι Έλληνες ιθύνοντες να γνωρίζουν πολύ καλά τί κάνουν, να έχουν υπολογίσει όλα τα παραπάνω και άλλα σχετικά με το μηχανισμό στήριξης ρίσκα και να είναι, δικαίως, σίγουροι ότι η εξέλιξη θα είναι θετική και πολύ διαφορετική από αυτήν που μας δείχνουν τα στοιχεία που εξετάζουμε.

Και αν και όλοι θέλουμε να ελπίζουμε για το τελευταίο η αλήθεια είναι πως μέχρι στιγμής δεν έχουμε λάβει ούτε ένα ουσιαστικό στοιχείο που να δείχνει προς αυτήν την κατεύθυνση.

Πάνος Παναγιώτου
χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
διευθυντής GSTA/EKTA

Η περιβόητη ακίνητη περιουσία και η "εκμετάλλευσή" της.

-
Από τον Techie Chan

Το νέο ματζούνι της κυβέρνησης για να γλυτώσουμε από την κρίση, είναι η πώληση κρατικής περιουσίας η οποία αξίζει λέει 300 δις ευρώ. Φυσικά κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μας πει τι ακριβώς αξίζει 300 δις ευρώ, οπότε -και μέχρι κάποιος να μας εξηγήσει- θα δεχθούμε πως η αξιοπιστία του αριθμού είναι ίδια με αυτήν της 13,2% αύξηση του ΑΕΠ από τον ΙΟΒΕ. Με λίγα λόγια μπαρούφες.

Κι αυτό είναι το τρυκ της κυβέρνησης. Λέει ένα μεγάλο νούμερο στον αέρα και μετά προβαίνει στην πώληση “μικρών τεμαχίων” αξίας 10δις, άρα σιγά τα λάχανα. Κι όποιος αντιδράσει, θα πέσει στη μαρμάγκα της κοστολόγηση των νερών της λίμνης Βιστονίδας. Πιάστο αυγό και κούρεφτο.

Όμως για τους ραντιέρηδες “επενδυτές”, η “πώληση κρατικής περιουσίας” έχει πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο. Πρόκειται για μεταφορά δικαιωμάτων του δημοσίου στις τσέπες των “επενδυτών”, με τη μορφή φορολόγησης προς τους πολίτες. Δηλαδή: Εάν η κυβέρνηση πει θα πουλήσουμε τον εθνικό κήπο που ρημάζει για 20εκ, δεν έχει σημασία να σκεφτείς πόσο αξίζει ο εθνικός κήπος, αλλά πόσο θα αξίζει όταν “αξιοποιηθεί”. Όταν δηλαδή βάλουν ένα μικρό “συμβολικό” εισιτήριο για την επίσκεψη, ένα ακόμα για να δεις τις πάπιες, κι ένα λίγο μεγαλύτερο για τις κούνιες. Αυτά δεν είναι επενδύσεις, είναι φορολογία προς τους πολίτες με αντάλλαγμα καθρευτάκια τύπου “βάλαμε καγκελάκια με επίχρυση μπογιά”.

Και για να μη νομίζετε πως λέω ιστορίες για να τρώνε τα αριστερά παιδιά το φαί τους. Όταν η κυβέρνηση πούλησε την Ολυμπιακή στον κ.Βγενόπουλο έναντι 177,2 εκ ευρώ, δεν πούλησε μια μικρή αεροπορική εταιρία με τζίρο 700εκ το χρόνο. Στην ουσία πούλησε το μονοπώλιο των αερομεταφορών στο κονσόρτσιουμ Βγενόπουλου-Βασιλάκη (Aegean).

Το να πούμε πως το νέο μονοπώλιο θα νέμεται μια αγορά 1,3δις ευρώ το χρόνο, κι αυτή η μονοπωλιακή παραχώρηση κόστισε μόλις 177εκ ευρώ, δηλαδή το 1/7 του ετήσιου τζίρου, είναι μεν σκανδαλωδώς φθηνό, αλλά ταυτόχρονα κρίμα κι άδικο.

Διότι ή δυναμική ενός μονοπωλίου είναι κρυμμένη στην ίδια τη λέξη και όχι στα περσινά κέρδη. Το μονοπώλιο -όπως κάθε μονοπώλιο- θα “ορθολογικοποιήσει” τα δρομολόγια (μειώνοντας τις μη συμφέρουσες πτήσεις), και θα “αναπροσαρμόσει” τις τιμές (προς τα πάνω φυσικά), φορολογώντας στην ουσία όλους τους επιβάτες. Αυτό δεν αφορά νέο πλούτο που θα παραχθεί στην οικονομία, αλλά μεταφορά χρημάτων από τους επιβάτες στο μονοπώλιο. Η μοναδική ανάπτυξη που θα συμβεί, θα είναι στις τσέπες των στελεχών και των ιδιοκτητών του. Αν λοιπόν οι τιμές των αερομεταφορών εσωτερικού στην ελλάδα έχουν αυξηθεί 42% μέσα στην προηγούμενη δεκαετία (με δύο εταιρίες), τη στιγμή που στην υπόλοιπη ευρώπη έχουν καταρρεύσει, σκεφτείτε τι έχουμε να φάμε τώρα που η νέα εταιρία κατέχει άνω του 90% των δρομολογίων εσωτερικού.

Αυγή, 22 Σεπτέμβρη 2010
-

Ουγγαρία reloaded.

-
Από τον Γιώργο Δελαστίκ

Αδύνατον να χωνέψουν οι Ευρωπαίοι το ηχηρό πολιτικό χαστούκι που έφαγαν η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. από τη νεοεκλεγείσα δεξιά κυβέρνηση της Ουγγαρίας, η οποία αρνήθηκε επιδεικτικά να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις τους, προκειμένου να τους χορηγήσουν ένα δάνειο δηλώνοντας ότι δεν έχει καμία πρόθεση να επιβάλει πρόσθετα μέτρα λιτότητας στον ουγγρικό λαό επειδή έτσι θέλουν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί. «Πραγματικό χλευασμό επιφύλαξε η ουγγρική κυβέρνηση στο Δ.Ν.Τ. και στην Ε.Ε. που έστειλαν αντιπροσωπείες τους για να εκτιμήσουν το πρόγραμμα βοήθειας στην Ουγγαρία», έγραψε η γαλλική «Λιμπερασιόν».

Η επίσης γαλλική «Μοντ» δείχνει εξίσου σοκαρισμένη με τη στάση τόσο του Ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν όσο και των στελεχών της κυβέρνησής του απέναντι στη συμφωνία υποτέλειας της Ουγγαρίας προς το Δ.Ν.Τ. και την Ε.Ε. που είχε υπογράψει η προηγούμενη, σοσιαλιστική και εκεί, ουγγρική κυβέρνηση, η οποία συνετρίβη στις εκλογές το Μάιο, για να πάρει δάνειο 20 δισ. ευρώ.

«Η νέα ομάδα που βρίσκεται στην εξουσία στη Βουδαπέστη φαίνεται να θέλει να απαλλαγεί από τους όρους του δανείου. Αυτό είναι επικίνδυνο» γράφει η «Μοντ» και συνεχίζει: «Τα πάντα εξελίσσονται σαν να προτίθεται ο Βίκτορ Όρμπαν, ο νέος πρωθυπουργός, να αναιρέσει το λόγο που έχει δοθεί στην Ε.Ε. και στο Δ.Ν.Τ. Ο Όρμπαν επιδεικνύει ανοιχτά μια προκλητική και προσβλητική αναίδεια απέναντι στους πιστωτές του»!

Με ιερή αγανάκτηση η «Μοντ» πληροφορεί τους αναγνώστες της ότι ο νέος Ούγγρος πρωθυπουργός «προκαλεί την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.». Απουσίαζε από τη Βουδαπέστη όταν μετέβη εκεί ειδική αντιπροσωπεία του Δ.Ν.Τ. γιατί προτίμησε να πάει στη Νότια Αφρική προκειμένου να παρακολουθήσει τον... τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου! «Η αντιπροσωπεία του Δ.Ν.Τ. δεν κατόρθωσε να πάρει από τους Ούγγρους στοιχεία και καθαρές απαντήσεις και έτσι επέστρεψε στην Ουάσιγκτον με άδεια χέρια» υπογραμμίζει θιγμένη η «Μοντ», προχωρώντας στη διαπίστωση ότι η κυβέρνηση της Ουγγαρίας «δεν σκοτίζεται καθόλου για τις απαιτήσεις της Ε.Ε. ή των διεθνών οργανισμών!».

Η άρνηση της δεξιάς ουγγρικής κυβέρνησης να συνεχίσει την πολιτική εθνικής υποτέλειας των σοσιαλιστών προκατόχων της, προκάλεσε φυσικά αντιδράσεις από τους θιγόμενους Ευρωπαίους, γέννησε όμως και αισθήματα μόλις συγκαλυπτόμενου θαυμασμού σε διεθνές επίπεδο.

«Προκαλώντας τους πιστωτές της, η Ουγγαρία αρνείται περαιτέρω σφίξιμο του ζωναριού», έγραψαν π.χ. στους τίτλους σχετικής ανάλυσής τους οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» και υπογράμμιζαν: «Η προκλητική στάση... αποτυπώνει την κόπωση και την αντίσταση που απειλεί να προκαλέσει σε όλη την Ευρώπη η συνεχιζόμενη ώθηση για δημοσιονομική ορθότητα».

Ο Ούγγρος υπουργός Οικονομικών Σκιέργκι Μάτολσι ήταν σαφέστατος, όταν εμφανίστηκε στην τηλεόραση αναφορικά με τη γραμμή της κυβέρνησης Όρμπεν απέναντι στο «μνημόνιο» που είχαν υπογράψει οι Ούγγροι σοσιαλιστές:

«Αυτό το κληρονομήσαμε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και θα θέλαμε να καταργήσουμε τις ατυχείς συνέπειες αυτών των βημάτων. Είπαμε στους εταίρους μας ότι δεν εξετάζουμε σε καμία περίπτωση τη λήψη πρόσθετων μέτρων λιτότητας», διακήρυξε χωρίς περιστροφές.

«Σπανίως μια ουγγρική κυβέρνηση ρίχτηκε στη δουλειά με τόση ορμή. Αυτό ήταν επειγόντως αναγκαίο γιατί έχει καθορίσει ως σκοπό της την υπέρβαση της απελπισίας και της έλλειψης αυτοπεποίθησης που άφησαν στον ουγγρικό πληθυσμό οκτώ χρόνια σοσιαλιστικής κυριαρχίας» ομολογεί και η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτ Αλγκεμάινε» και προσθέτει: «Η ομάδα του Όρμπεν θέλει εξαιτίας αυτού του λόγου να προωθήσει την “εθνική συνοχή”».

Το χειρότερο από όλα όμως για την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. δεν ήταν η άρνηση των απαιτήσεών τους εκ μέρους της ουγγρικής κυβέρνησης ούτε η εθνικά υπερήφανη στάση του πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν μέσω της επιδεικτικής περιφρόνησης των εκπροσώπων τους. Ήταν το ότι η Βουδαπέστη τόλμησε να θίξει τα... «Άγια των Αγίων» της Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.: τις τράπεζες!

Για το 2010, η ουγγρική κυβέρνηση έχει να επιτελέσει ένα πανεύκολο έργο σε ό,τι αφορά στις υποχρεώσεις της έναντι των δανειστών της: να μειώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού από 4% του ΑΕΠ που ήταν το 2009 σε... 3,8% του ΑΕΠ το 2010. Τίποτα δηλαδή.

Παρόλα αυτά, οι δυνάστες της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. απαιτούν από την ουγγρική κυβέρνηση να περικόψει τις ήδη γλίσχρες συντάξεις, να μεταρρυθμίσει επί τα χείρω το εθνικό σύστημα υγείας περικόπτοντας μισθούς και θέσεις γιατρών και νοσοκόμων και μειώνοντας τα κρατικά κονδύλια για την υγεία, να κλείσει τεράστιες ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις απολύοντας εκατοντάδες χιλιάδες Ούγγρων.

Απαιτούνται περικοπές τουλάχιστον ενός δισ. ευρώ για να μπορέσετε να μειώσετε το έλλειμμα φέτος σε 3,8% και του χρόνου σε 3% είπαν οι εμπειρογνώμονες της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. στους Ούγγρους.

Άρα, απαιτούνται πρόσθετα μέτρα λιτότητας, διαπίστωσαν εμβριθώς. Εκεί τους έκανε ρολάνς και τους τρέλανε η ουγγρική κυβέρνηση! Ένα δισ. πρόσθετα έσοδα σε δύο χρόνια θέλατε;» τους απάντησαν.

«Εμείς θα μαζέψουμε περισσότερα. Όχι όμως με νέα λιτότητα για τον κοσμάκη. Απλούστατα, θα φορολογήσουμε τις τράπεζες!».

Αμ’ έπος αμ’ έργον! Η κυβέρνηση Όρμπαν ανακοίνωσε έκτακτη εισφορά για τρία χρόνια των τραπεζών, ύψους 0,45% όχι όμως επί των κερδών, αφού φυσικά όλες θα φρόντιζαν να εμφανίσουν ζημιές, αλλά επί των ακαθάριστων εσόδων! Έριξε και μια έκτακτη φορολογία 5,2% στο ύψος των συναφθέντων συμβολαίων των ασφαλιστικών εταιριών και μια έκτακτη φορολογία μέχρι 6% στις χρηματιστηριακές εταιρίες και σε όλες τις υπόλοιπες χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες!

Κόντεψαν να πάνε από εγκεφαλικό όλοι μαζί - η Ε.Ε., το Δ.Ν.Τ., οι τραπεζίτες και όλα τα παράσιτα και τα «λαμόγια» του χρηματοπιστωτικού συστήματος! Μέχρι τις 10 Σεπτεμβρίου, πρέπει να πληρώσουν την πρώτη δόση, μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου τη δεύτερη - με βάση τα έσοδα του 2009, τα οποία έχουν ήδη δηλώσει.

Περιχαρής ο υπουργός Οικονομικών της Ουγγαρίας έκανε δημοσίως τους λογαριασμούς του: οι τράπεζες θα «σκάσουν» 450 εκατομμύρια, οι ασφάλειες άλλα 135 και οι υπόλοιπες χρηματοπιστωτικές εταιρίες ακόμη 110 εκατομμύρια - να ‘τα τα 700 εκατομμύρια ευρώ αμέσως - αμέσως μόνο για φέτος!

«Γνωρίζουμε ότι αυτή είναι μια σημαντική έκτακτη επιβάρυνση, αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να πετύχουμε τον στόχο του ελλείμματος τους 3,8%» δήλωσε σαρκαστικά στην τηλεόραση ο Γκιέργκι Μάτολσι, ο Ούγγρος υπουργός Οικονομικών.

Με τα χρήματα αυτά όχι μόνο θα μειώσουμε το έλλειμμα στο 3,8% αλλά και θα δώσουμε κίνητρα για ανάπτυξη της οικονομίας, πρόσθεσε. Θα μειώσουμε στο μισό - δηλαδή στο 10% - τον συντελεστή φορολόγησης όλων των επιχειρήσεων που έχουν μικτά κέρδη μέχρι 1,8 εκατομμύρια ευρώ, ένα μέτρο που αφορά 250.000 επιχειρήσεις μικρές και μεσαίες, οι οποίες αποτελούν τα τρία τέταρτα του συνόλου των ουγγρικών επιχειρήσεων.

Επίσης, με τα λεφτά που θα πάρει η ουγγρική κυβέρνηση από τις τράπεζες, θα μπορέσει να μειώσει τον συντελεστή φορολογικού εισοδήματος φυσικών προσώπων στο ενιαίο ύψος του 16%, καλύπτοντας τις απώλειες φορολογικών εσόδων με ένα τμήμα των χρημάτων των τραπεζών!

Πανικός επικράτησε στους κύκλους της Ε.Ε. Η Κομισιόν έσπευσε να προσάψει στην ουγγρική κυβέρνηση ότι... δεν εκτίμησε σωστά τις επιπτώσεις αυτής της έκτακτης φορολογίας στις τράπεζες, η οποία «ενδέχεται να έχει αρνητικές συνέπειες στην οικονομική ανάπτυξη» και να «αποθαρρύνει τους ξένους επενδυτές».

Ανοησίες και προσχήματα. Ο πραγματικός λόγος που πανικόβαλε την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. ήταν μήπως αυτή η εθνικά επωφελής ουγγρική στάση βρει μιμητές και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και δημιουργήσει «σχολή» παρακινώντας και άλλες κυβερνήσεις κρατών - μελών των «27» να φορολογούν τις τράπεζες αντί να υποβάλλουν τους λαούς τους σε εξοντωτικά μέτρα λιτότητας.

«Η Ουγγαρία θα γίνει η πρώτη χώρα στην Ευρώπη με μια αντίστοιχη απόφαση τέτοιων διαστάσεων» έγραψε η γερμανική «Φράνκφουρτ Αλγκεμάινε» την παραμονή της ψήφισης του νόμου για την έκτακτη φορολόγηση των τραπεζών από το ουγγρικό κοινοβούλιο, η οποία έλαβε ήδη χώρα από την περασμένη εβδομάδα.

Υπάρχει όμως ένα ακόμη «μυστικό» όπου καθιστά πραγματικά εξαιρετική αυτή την απόφαση της ουγγρικής κυβέρνησης.

Το 80% του ουγγρικού τραπεζικού συστήματος ελέγχεται από... ξένες τράπεζες - πρωτίστως αυστριακές και γερμανικές, αλλά και άλλες ευρωπαϊκές!

Πρακτικά, λοιπόν, από τα 700 εκατομμύρια ευρώ ένα τεράστιο τμήμα θα το πληρώσουν όχι οι Ούγγροι τραπεζίτες και παράγοντες του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά οι... Ευρωπαίοι!

Όσον αφορά δε στην έλλειψη ρευστότητας που ενδέχεται να παρουσιάσουν κάποιες τράπεζες στην Ουγγαρία εξαιτίας της έκτακτης φορολογίας, αυτή θα καλυφθεί μέσω προσφυγής στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οπότε πάλι οι Ευρωπαίοι θα πληρώσουν!

Ομολογουμένως διπλά αριστουργηματική η κίνηση της ουγγρικής κυβέρνησης...

ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΞΗΛΩΜΑ ΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ

Η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ., πέρα από τις φραστικές διαμαρτυρίες, προσπάθησαν να υπονομεύσουν και στην πράξη την πολιτική της δεξιάς ουγγρικής κυβέρνησης. Κύριο όργανό τους ο διοικητής της Τράπεζας της Ουγγαρίας.

Η κυβέρνηση απαιτούσε να μειώσει τα επιτόκια χορηγήσεων, ώστε να διοχετευθούν χρήματα στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και στους χρεωμένους καταναλωτές και νοικοκυριά για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και να κινηθεί η οικονομία. Αυτός όμως αρνείται πεισματικά, με πρόσχημα τον κίνδυνο... πληθωρισμού. Αρνείται επίσης να σηκωθεί να φύγει, παρόλο που η κυβέρνηση ακόμη και με δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού εκφράζει την παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης της προς το πρόσωπό του και τον καλεί δημοσίως να παραιτηθεί.

Η κυβέρνηση Όρμπαν αποφάσισε λοιπόν να τον χτυπήσει εκεί που πονούν όλα τα «λαμόγια» του φυράματος αυτού: στην τσέπη! Του περιέκοψε τον μισθό κατά... 75% από 30.000 ευρώ το μήνα (ποσό αστρονομικό για την Ουγγαρία) του τον έκανε 7.500 ευρώ. Ξεσηκώθηκε αμέσως αυτή τη φορά η... Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία δεν αντέχει να βλέπει τραπεζίτες να υφίστανται τέτοια «μαρτύρια» και κατάγγειλε την ουγγρική κυβέρνηση για «καταχρηστικά μέτρα».

Μέσα σε ένα γενικό κλίμα κατάληψης ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού από τη Δεξιά και μάλιστα εξ εφόδου με σαφώς αντιδημοκρατικές μεθόδους, η κυβέρνηση Όρμπαν ξηλώνει με αστραπιαία ταχύτητα και τους μηχανισμούς των «Κουίσλινγκ» που υπηρετούν την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.

Ήδη «αποκεφαλίστηκαν» οι άνθρωποι που είχαν τοποθετηθεί επικεφαλής της Ουγγρικής Υπηρεσίας Ανάπτυξης που διαχειρίζεται τα κονδύλια της Ε.Ε., της Ουγγρικής Τράπεζας Ανάπτυξης, της Γενικής Διεύθυνσης Φόρων, της Αρχής Ελέγχου Χρηματοοικονομικών Θεσμών, του Εθνικού Γραφείου Στατιστικής κ.λπ., πέρα φυσικά από τον επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων, της αστυνομίας και κρίσιμων υπηρεσιών της δημόσιας διοίκησης...

Παράλληλα, μέχρι σήμερα πρέπει να παραδώσει το πόρισμά του ο Λάσλο Πάπτσακ στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος αναφορικά με τη ζημιά που προξένησε στο δημόσιο συμφέρον η διακυβέρνηση των σοσιαλιστικών κυβερνήσεων του Φέρεντς Γκιούρτσαν και του Γκόρντον Μπάιναϊ προκειμένου να αποφασίσει ο Όρμπαν αν θα τους παραπέμψει σε εξεταστική επιτροπή της Βουλής για να τον καταδικάσει...
-

Mega malakes !

-
Από enet.gr

Εξι μεγάλες εκκρεμότητες που στερούν από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και την αγορά κεφάλαια άνω των 15 δισ. ευρώ, περιμένουν τον... υπουργό τους.

Εκκρεμεί εδώ και τρεις μήνες η τυπική υπογραφή από το υπουργείο Οικονομικών του κοινοτικού δανείου 2 δισ. ευρώ που θα «πληρώσει» χρωστούμενα του ΕΣΠΑ, κυρίως προς μικρομεσαίους. Στον... δρόμο βρίσκεται και η αξιολόγηση 3.000 επενδύσεων αξίας 10 δισ. ευρώ από τον παλαιό αναπτυξιακό νόμο, ενώ πρέπει να απορροφηθούν 2 δισ. ευρώ κοινοτικών κονδυλίων μέσα σε 45 ημέρες, να προκηρυχθούν επιδοτήσεις και κρατικά δάνεια 1,2 δισ. ευρώ εντός του 2010 και να ψηφισθεί άμεσα ο αναπτυξιακός νόμος για να είναι λειτουργικός από το 2011.
-

Το τέλος του ελληνικού παιχνιδιού

-
Από τον Techie Chan (waste)

Να ξεκινήσουμε με έναν μπακαλίστικο υπολογισμό? Το ελληνικό κράτος μέσα σε λίγο λιγότερο από δύο χρόνια, έχει προσφέρει στις ελληνικές τράπεζες τα εξής χρήματα (σε ρευστό και εγγυήσεις).

28δις Πακέτο αλογοσκούφη, εκ των οποίων τα 17,5 εκταμιεύθηκαν μετά τη δευτέρα του πάσχα 2010

+

15δις Που αναφέρονται στο νόμο του μνημονίου ως διπλασιασμός του πακέτου αλογοσκούφη -άρθρο 4 παράγραφος 8- και κρύφτηκαν τόσο επιμελώς πίσω από το πρώτο πακέτο (οι εφημερίδες ανέφεραν και τα δύο ως πρώτο πυλώνα), που αρκετοί τραπεζικοί δεν το γνώριζαν, κι εάν δεν υπήρχε ένα άρθρο στην κόντρα με όλα τα ΦΕΚ, ακόμα θα τα ψάχναμε.

+

10δις από τα δανεικά ΔΝΤ-ΕΕ που θα πάνε υπέρ του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας

+

25δις που ανακοίνωσε ο πολυχρονεμένος ΥΠΟΙΚ στα μέσα Αυγούστου. Μάλιστα τόλμησε να ξεστομίσει πως αυτά τα 25δις θα δοθούν μόνο εάν οι τράπεζες αρχίσουν να δίνουν δάνεια. (το γιατί δεν πρόκειται να συμβεί θα το εξηγήσουμε παρακάτω).

=

σύνολο 78 δις ευρώ υπέρ του Τραπεζικού τομέα μέχρι στιγμής (διότι προφανώς θα υπάρξει και συνέχεια). Ποιος άλλος τομέας της ελληνικής οικονομίας έχει τέτοια προνομιακή πρόσβαση σε τόσο κρατικό χρήμα και εγγυήσεις? Και τι ακριβώς έχουν προσφέρει οι τράπεζες αυτά τα 2 χρόνια με τα 78 δις που έχουν πάρει?

78δις στη ΔΕΗ.

Επειδή όλοι μας έχουμε την τάση να μπλεκόμαστε με τέτοια μεγάλα νούμερα, ας σκεφτούμε ότι εάν δίναμε 78 δις (σε ρευστό και εγγυήσεις) στη ΔΕΗ με στόχο να βάλει παντού φωτοβολταϊκά, αυτή τη στιγμή θα είχαμε εγκατεστημένη ισχύ ίση με 30.000 MW. Η υψηλότερη ζήτηση που καταγράφει η ΔΕΗ τις ημέρες του καύσωνα δεν ξεπερνά τις 11.000 MW. Με λίγα λόγια η χώρα με τα ίδια χρήματα θα είχε αποκτήσει πλήρη ενεργειακή αυτάρκεια, η χρήση των λιγνιτικών μονάδων θα μειωνόταν και θα ήμασταν οι πρώτοι στον κόσμο σε παραγωγή εναλλακτικών μορφών ενέργειας. Ταυτόχρονα, η εξάρτησή μας από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο για την παραγωγή ηλεκτρισμού θα εκμηδενιζόταν, και το εμπορικό ισοζύγιο θα βελτιώνονταν σε δραματικό βαθμό (καθώς είμαστε από τις πρώτες χώρες στην ΕΕ σε κατα κεφαλήν εισαγωγές πετρελαίου). Πιθανότατα βέβαια η ΔΕΗ να μοίραζε τα χρήματα και σε ανεμογεννήτριες, αλλά νομίζω ότι καταλαβαίνουμε όλοι τι σημαίνουν για την ανάπτυξη της χώρας 78δις.

Αντ’ αυτού τι έχει να μας δείξει ο χρηματοπιστωτικός τομέας τα δύο χρόνια που πέρασαν? Κανένα παραγωγικό αποτέλεσμα και ταυτόχρονα την υπερχρέωση του ελληνικού κράτους σε βαθμό χρεοκοπίας. Είναι τυχαίο που τα ελληνικά ομόλογα κατέρρευσαν 2 μέρες αφότου ανακοινώθηκε από τους κ.Παπακωσταντίνου και Προβόπουλο τη δευτέρα του Πάσχα η επανενεργοποίηση των 17,5δις του πακέτου αλογοσκούφη?

Οι φτωχοί και μόνοι τραπεζίτες.

Βασική υπερασπιστική γραμμή των τραπεζιτών, των οικονομικών φύλλων και των ακαδημαϊκών που λειτουργούν ως φερέφωνα των τραπεζών, είναι πως τα 55 από τα 78 δις δεν αφορούν ρευστό αλλά εγγυήσεις που δεν επηρεάζουν το ελληνικό χρέος. Σχεδόν μάλιστα τα φτύνουν, λέγοντας για το πόσο μεγάλο haircut τους χρεώνει η EKT.

Ξεχνάνε φυσικά να αναφέρουν πως αυτές οι εγγυήσεις μεταφράζονται σε ζεστό χαμηλότοκο ρευστό από την ΕΚΤ, όπως επίσης ξεχνάνε πως χωρίς αυτές τις εγγυήσεις, τα ιδρύματά τους είναι πλήρως και χωρίς καμία αμφιβολία χρεοκοπημένα από τον Δεκέμβρη του 2008. Κι αυτό μπορεί να σας το επιβεβαιώσει ακόμα και πρωτοετής σπουδαστής της λογιστικής.

Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα έχει εισπράξει από την ΕΚΤ 96,2 δις ευρώ, έχοντας καταθέσει ως ενέχυρο τίτλους αξίας 135,8δις ευρώ. Αυτά τα ενέχυρα είναι τόσο ομόλογα του ελληνικού δημοσίου (45δις), όσο και τιτλοποιημένα (πακεταρισμένα) δάνεια που έχουν προσφέρει οι τράπεζες σε πολίτες και επιχειρήσεις. Αυτά τα τελευταία θεωρούνται λίγο πολύ τοξικά και η ΕΚΤ δεν τα δέχεται χωρίς την εγγύηση πως εάν σκάσουν (στην ουσία όταν σκάσουν), το κράτος θα πληρώσει από την τσέπη του.

Κι αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ εμείς οι πολίτες. Το ελληνικό κράτος έχει εγγυηθεί τα θαλασσοδάνεια που έχουν δώσει οι ελληνικές τράπεζες ως ενέχυρο στην ΕΚΤ για δανεικά σε ύψος τουλάχιστον 55δις και κάποια στιγμή θα κληθεί να τα πληρώσει ως δικό του χρέος.

Η απλή τέχνη της τραπεζικής.

Αναρωτιούνται πολλοί άνθρωποι με γνώσεις οικονομικών: Πώς είναι δυνατόν να τα σκατώσει τόσο άσχημα μια τράπεζα? Και έχουν δίκιο, διότι στο πανεπιστήμιο έμαθαν πως η τραπεζική είναι μια εύκολη και προβλέψιμη ενασχόληση, με τέτοιους κανόνες, που είναι σχεδόν αδύνατο να χάσεις χρήματα. Η εξέλιξη που έχουν χάσει, είναι η κατάληψη των οικονομικών σχολών και των σημαντικότερων θέσεων της διοίκησης από ένα άπληστο ιερατείο. Το οποίο ήθελε για πάρτη του, όλο και μεγαλύτερο μέρος του πλούτου μιας οικονομίας. Κι έτσι έθεσε εκείνους τους κανόνες που του επέτρεπαν με λογιστικά τερτίπια να φουσκώσει. Όλα τα περίεργα χρηματο-οικονομικά παράγωγα που ακούτε και διαβάζετε, όλη η ακατανόητη αργκό που έχει κατακλύσει τις ειδήσεις με τα ακρωνύμια (CDS, SPV, HFT, CDO κλπ), δεν είναι παρά ελαφρά συγκαλυμμένοι νόμιμοι τρόποι εξαπάτησης λιγότερο ή περισσότερο αδαών (και πλουτισμού της χρηματο-οικονομικής ελίτ).

Δεν είναι τυχαία, ούτε άδικη η βαριά κατηγορία που εξαπέλυσε ο πρώην πρόεδρος της FED, Paul Volker πως “η μοναδική χρήσιμη εφεύρεση του τραπεζικού συστήματος τα τελευταία 30 χρόνια ήταν το ATM”. Για να είμαστε δίκαιοι με τους τραπεζικούς, η ευκολία με την οποία το κράτος παρέδωσε όλες τις θέσεις κλειδιά, δεν ήταν τυχαία. Η πραγματική ανάπτυξη στις χώρες της καπιταλιστικής δύσης έχει χτυπήσει σ’έναν τεράστιο τοίχο από τη δεκαετία του 70. Καθώς ο καπιταλισμός δεν μπορεί να επιβιώσει σε στασιμότητα, έπρεπε να βρεθεί μια λύση. Λύση που οι κεϋνσιανοί οικονομολόγοι δεν μπορούσαν να προσφέρουν.

Έτσι ήρθε η παλιά ορθοδοξία των νεο-κλασικών να προτείνει αυτό που ζούμε όλοι σήμερα. Μια συνεχή αποβιομηχάνιση της δύσης και μεταφορά της παραγωγής στην αναπτυσσόμενη ανατολή και μια στήριξη της κατανάλωσης στη δύση από δανεισμό. Πρόκειται στην ουσία για μια τεράστια νόμιμη πυραμίδα που φουσκώνει και ξεφουσκώνει διάφορα αγαθά προκειμένου να δημιουργεί τη φαντασίωση της “ανάπτυξης”. Και μέσα σε όλο αυτό το σχηματισμό, όπως φαντάζεστε, οι τραπεζικοί κράτησαν τις καλύτερες θέσεις. Αυτό συνοπτικά το ονόμασαν supply-side economics, διότι η λέξη πυραμίδα δεν ήταν πολύ σέξυ και θύμιζε στον κόσμο εκείνο το ατυχές περιστατικό με τις τουλίπες και το άλλο με τα ομόλογα των Νοτίων θαλλασσών.

Και τα ελληνικά ζόμπι.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η Ελλάδα δεν μπορούσε να λείπει από το χορό, ειδικά αφού το αεριτζίδικο εμπόριο ήταν πάντα πιο κοντά στα γούστα μας από την παρακμάζουσα βιομηχανία.

Οι ελληνικές τράπεζες λοιπόν, όταν έφταναν στο όριο των δανείων που μπορούσαν να δώσουν, έπαιρναν αυτά τα δάνεια, τα πακέταραν και τα πουλούσαν σε λιγότερο ή περισσότερο υποψιασμένους επενδυτές ως δομημένα ομόλογα για 3 ή 5 έτη. Αυτή η διαδικασία τους επέτρεπε πρακτικά να σβήνουν από τα βιβλία τους τα παλιά δάνεια και να μπορούν να δώσουν ακόμα περισσότερα, που ξαναπακέταραν και προωθούσαν ως ομόλογα. Γι’ αυτό άλλωστε δεν ενδιαφέρονταν για την ποιότητα των δανειζομένων. Από τη στιγμή που ο πονοκέφαλος του κακού δανείου θα αφορούσε έναν άλλο (τον επενδυτή του δομημένου) γιατί να ασχοληθείς?

Όλα κυλούσαν όμορφα με κέρδη ρεκόρ, μπόνους και κότερα και χαμόγελα από τις κυβερνήσεις που έβλεπαν το δανεικό χρήμα να φουσκώνει τις αξίες και να δημιουργεί έναν πληθωρισμό που όμως ονομάζαμε ανάπτυξη. Μέχρι τη στιγμή φυσικά που αυτή η αυτονόητη πυραμίδα έσκασε. Τότε όλοι έμειναν αποσβολωμένοι που δεν μπόρεσαν να προβλέψουν μια τέτοια καταστροφή.

Βλέπετε οι τράπεζες είχαν δανείσει και πακετάρει πολλές φορές την αξία τους και τώρα που όλοι κατάλαβαν το κόλπο, κανείς δεν ήθελε να αγοράσει άλλα δομημένα τραπεζικά ομόλογα. Όχι μόνο τα καινούργια, αλλά και τα παλιά που έληγαν. Κι έτσι οι τράπεζες βρέθηκαν χρεοκοπημένες, με την υποχρέωση να επιστρέψουν χρήματα που δεν διέθεταν, σε ομολογιούχους που δεν ήθελαν να ξανακούσουν για τιτλοποιήσεις δανείων. Τον Σεπτέμβρη του 2008, με την κατάρρευση της Lehman ακόμα και ο πιο ηλίθιος ομολογιούχος, ακόμα και ο πιο ξεπουλημένος διοικητής ασφαλιστικού ταμείου, κατάλαβαν πως το πάρτι είχε τελειώσει. Και τότε εμφανίστηκε το πακέτο αλογοσκούφη.

Που πήγαν τα λεφτά?

Όπως και ο ομόλογός του σήμερα, έτσι και το 2008 ο κ.Αλογοσκούφης, μας διαβεβαίωνε πως το πακέτο των 28δις θα κατευθυνθεί σε νέα δάνεια προς νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Όπως και τότε έτσι και τώρα και οι δύο λένε εσκεμμένες αναλήθειες προς τους πολίτες και οι περισσότεροι ειδικοί κάνουν την πάπια. Τον Νοέμβρη του 2008 η αφεντομουτσουνάρα μου, είχε γράψει στην Αυγή για ποιο λόγο τα 28δις δεν έφταναν ούτε για πασατέμπο. Προφανώς, δεν ήμουν ούτε προφήτης, ούτε μεγάλος αναλυτής. Απλώς περιέγραφα την κοινή λογική που έλειπε από τις διθυραμβικές αναλύσεις. Το Νοέμβρη του 2008 άλλωστε, οι περισσότεροι τραπεζικοί αμφισβητούσαν το κατά πόσο θα υπάρξει κρίση στην Ελλάδα.

Όπως και τότε, έτσι και σήμερα δεν χρειάζεται παρά κοινή λογική. Διότι όπως και τότε, έτσι και τώρα, τα περισσότερα χρήματα θα πάνε στην κάλυψη των τραπεζικών ομολόγων που λήγουν και κανείς δεν θέλει να αγοράσει (τα δέχεται όμως η ΕΚΤ ως ενέχυρο). Με λίγα λόγια θα κατευθυνθούν προς τις παλιές αμαρτίες κι όχι σε καινούργιες.

Ο κ. Χαρίτος από το reporter.gr με έβγαλε από τον κόπο των υπολογισμών. 14,8 δις είναι τα ομόλογα και τα δάνεια των ελληνικών τραπεζών που λήγουν στο υπόλοιπο του 2010 και το 2011. Από τα 25 λοιπόν, τα 15 θα πάνε εκεί. Ταυτόχρονα η ΕΚΤ έχει λίγο πολύ κάνει γνωστό πως θα αυξήσει το κούρεμα “haircut” των “τοξικών” τραπεζικών ομολόγων που δέχεται ως ενέχυρο, από 5% σε 20%. Καθώς δεν υπάρχει ίχνος αγοραστή, οι ελληνικές τράπεζες θα συνεχίσουν να τα παρκάρουν στην ΕΚΤ, έστω και με μικρότερο όφελος. Αυτή η διαφορά σύμφωνα με πληροφορίες του κ. Χαρίτου από μεγάλη τράπεζα, θα είναι γύρω στα 10δις.

Κάπως έτσι συμπληρώνεται ένα ακόμα πακέτο εγγυήσεων προς τις τράπεζες και ο πολυχρονεμένος μας ΥΠΟΙΚ πιάνεται για μια ακόμα φορά στα πράσα να μας κοροϊδεύει κατάμουτρα (θυμάται κανείς το περίστροφο που είχαμε βγάλει στο τραπέζι?).

Κοινοί άνθρωποι, κοινή λογική.

Καθώς η Ελλάδα βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην κρίση, τα τιτλοποιημένα δάνεια των τραπεζών θα γίνονται όλο και πιο “τοξικά σκουπίδια”, καθώς επιχειρήσεις και νοικοκυριά δεν θα μπορούν να τα αποπληρώνουν. Ήδη τα δάνεια σε καθυστέρηση έχουν φτάσει στο πρώτο τρίμηνο του 2010 -πριν δηλαδή η ύφεση αγριέψει- το 8,2% του συνόλου των δανείων. Και μαντέψτε ποιος έχει εγγυηθεί σε ύψος 55δις γι’ αυτά τα τοξικά δάνεια?

Ταυτόχρονα και καθώς ολοένα και περισσότεροι πολίτες θα αντιλαμβάνονται το πόσο χρεοκοπημένες είναι οι τράπεζες, οι καταθέσεις θα συνεχίσουν να μειώνονται. Είτε κατευθυνόμενες προς το εξωτερικό, είτε επειδή οι άνεργοι πολίτες θα τρώνε από τα έτοιμα. Το 2010 η μείωση των καταθέσεων έχει αγγίξει τα 21δις (10% του συνόλου). Αυτή η πτώση θα δημιουργήσει νέες πιέσεις στις τράπεζες που ήδη έχουν δανείσει περισσότερα απ’ όσα διαθέτουν στο ταμείο (λόγος δανείων προς καταθέσεις πάνω από 100%). Κι αυτό καθώς οι ιδιοκτήτες τους δεν δείχνουν καμία διάθεση να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να τις αναχρηματοδοτήσουν. Για ποιο λόγο άλλωστε να ρισκάρεις μ’ ένα προβληματικό και χρεοκοπημένο ίδρυμα ζόμπι, τη στιγμή που το ελληνικό δημόσιο δέχεται να το κάνει αφιλοκερδώς?

Πολύ σύντομα και αυτά τα 25δις θα είναι πολύ λίγα για να καλύψουν την τρύπα που θα δημιουργείται από τα τοξικά δάνεια και τις μειωμένες καταθέσεις. Και τότε το κράτος θα υποσχεθεί ένα ακόμα μεγαλύτερο πακέτο εγγυήσεων προς τις τράπεζες, μέχρι όλοι να καταλάβουν πως το τραπεζικό σύστημα έχει χρεοκοπίσει.

Μέχρι τότε όμως, τα 23 δις σε ζεστό χρήμα θα έχουν κάνει φτερά ανάμεσα σε θαλασσοδάνεια, μπόνους και χρυσά αλεξίπτωτα για μεγαλοστελέχη και μεγαλομετόχους (όπως έγινε και στην περίπτωση Παύλου Ψωμιάδη). Και τα 55 -και ποιος ξέρει πόσα ακόμα- δις σε εγγυήσεις θα μεταφερθούν αυτούσια στο χρέος του κράτους, το οποίο αυτόματα θα χρεοκοπήσει, όπως έγινε και στην περίπτωση της ισλανδίας.

Κι αυτό που περιγράφω είναι μάλλον ένα συντηρητικό ενδεχόμενο που δεν περιλαμβάνει, ούτε την πιθανότητα να αρχίσει να αποσύρει η ΕΚΤ τη ρευστότητα, ούτε τα 40-45 δις που έχουν δανείσει οι ελληνικές τράπεζες σε ανατολικές χώρες (με ανύπαρκτες καταθέσεις). Μαζί με τα 300δις που είναι το σύνολο των χορηγήσεων στην ελλάδα, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα, την ώρα που τα ΜΜΕ και η κυβέρνηση προσπαθούν να παραμυθιάσουν τους τελευταίους πιστούς με σχέδια για ανάπτυξη και ανασυγκρότηση και θωράκιση.

Διότι τελικά η παράταση αυτού του θιάσου των τραπεζικών σκιών, σημαίνουν πολλά εκατομμύρια σε μπόνους και εγγυήσεις και μεταφορά πλούτου και εξουσίας. Μέχρι η τελευταία καρέκλα να αποσυρθεί από το παιχνίδι, το τραπεζικό σύστημα δεν θα είναι παρά ένα άδειο κέλυφος. Διότι η μουσική έχει σταματήσει εδώ και καιρό, ήδη από το σεπτέμβρη του 2008.

Ενθέματα, Αυγή 5 Σεπτέμβρη 2010
-

To big to fail or Regulate or ban ??

-
Χαιρετώ και εύχομαι καλό χειμώνα.

Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις είναι οι εξελίξεις στον Ελληνικό τραπεζικό κλάδο το τελευταίο τρίμηνο σε συνδυασμό με τις δημοσιονομικές εξελίξεις (ανάγκη εσόδων) και την ύφεση στην οικονομία γενικότερα.

Τα δεδομένα :

1) Η ιδιωτική οικονομία δεν παράγει τα αναμενόμενα έσοδα που είχαν προβλεφθεί.
2) Ο τραπεζικός τομέας δεν παρέχει στην ιδιωτική οικονομία την πιστωτική επέκταση που χρειάζεται.
3) Αποτέλεσμα μεγαλύτερη αρνητική ανάπτυξη (ύφεση) για την ιδιωτική οικονομία.

Ένας από τους κύριους λόγους που η οικονομία δεν παράγει τα αναμενόμενα έσοδα για το κράτος είναι η ασφυξία ρευστότητας που παρατηρείται στις ιδιωτικές επιχειρήσεις και στους πελάτες τους (είτε είναι τελικοί καταναλωτές είτε ενδιάμεσοι) η οποία έχει ως αποτέλεσμα την μείωση της οικονομικής τους δραστηριότητας.

Ο κλάδος που είναι επιφορτισμένος με αυτήν την "αποστολή" , ο τραπεζικός , αρνήται να φέρει εις πέρας την αποστολή επαρκώς.Οι λόγοι που ο τραπεζικός κλάδος αρνήται να κάνει τη δουλειά σωστά είναι αρκετοί.

Ένας από τους πιο σημαντικούς είναι ότι φοβούνται τις επισφάλειες.Με λίγα λόγια το ρίσκο που αναλαμβάνουν δίνοντας ένα χ ποσό σε μια επιχείρηση είναι αυξημένο με αποτέλεσμα στις περισσότερες περιπτώσεις οχι την αύξηση του επιτοκίου δανεισμού αλλά την άρνηση της παροχής αυτού του ποσού.

Η άρνηση παροχής αντί της αύξησης του επιτοκίου βασίζεται (εκτός από την περιορισμένη ίδια ρευστότητα των ίδιων των τραπεζών) κυρίως στην αλλαγή των διεθνών λογιστικών προτύπων.Για παράδειγμα εάν μια Χ μικρομεσαία επιχείρηση (προ διεθνών λογιστικών προτύπων) θεωρήτο ικανή για άντληση δανεισμού πλέον μπορεί και να θεωρείται "κόκκινη" από το τραπεζικό "software".

Ο παραπάνω λόγος συνδυαστικά με το γεγονός ότι οι Ελληνικές τράπεζες δανείζονται αποκλειστικά και μόνο από την ΕΚΤ βραχυπρόθεσμα έχει κάνει τους τραπεζίτες να αρνούνται να χρηματοδοτήσουν την οικονομία με το σκεπτικό "εάν αρχίσουμε να δίνουμε δάνεια τα οποία μετατραπούν, βάση λογιστικών προτύπων, σε επισφαλή η βραχυχρόνια ρευστότητα που μας παρέχεται θα χαθεί λόγω της εγγραφής αυτών των καινούργιων δανείων ως ζημιές".

Σημαντικό ρόλο στην όλη κατάσταση παίζει και η δεδομένη πλέον στόχευση των τραπεζιτών (και της κυβέρνησης/ΕΚΤ/ΔΝΤ) να συγκεντρωθεί ο κλάδος σε λιγότερους παίκτες μέσω συγχωνεύσεων και εξαγορών.Ουσιαστικά ο παραπάνω λόγος είναι μια δεύτερη αιτία (αλλά όχι η κύρια κατά την ταπεινή μου άποψη) που κάνει τους τραπεζίτες να είναι προσεκτικοί στο που προσφέρουν την υπάρχουσα βραχυπρόθεσμη ρευστότητά τους.

Όπως καταλαβαίνετε η δεδομένη πραγματικότητα δεν πρόκειται να αλλάξει.

Τα λογικά ερωτήματα που τίθενται επί τάπητος λοιπόν είναι τα εξής :

1) Αφού είναι πασιφανές σε όλους πως οι τραπεζίτες δεν εμπιστεύονται την Ελληνική οικονομία ούτως ώστε να την χρηματοδοτήσουν ποιος είναι ο λόγος που το δημόσιο τους προσφέρει ρευστότητα (μέσω εγγυήσεων που τους παρέχει) η οποία δεν θα καταλήξει ποτέ στην οικονομία ?

2) Είναι σωστή η λογική της δημιουργίας τραπεζών που είναι to big to fail και που ουσιαστικά θα δημιουργηθούν με λεφτά του Ελληνικού λαού οι οποίες απ' ότι φαίνεται δεν θα εμπιστεύονται την οικονομία ούτως ώστε να την χρηματοδοτήσουν ?

3) Ποιος εγγυάται ότι αυτά τα to big to fail ιδρύματα δεν θα ασκήσουν (την ίδια σημερινή τους) εκβιαστική πολιτική προς όλους τους ενδιαφερόμενους (ιδιωτική οικονομία/κράτος) αφού θα είναι ουσιαστικά κυρίαρχοι με λεφτά τα οποία άντλησαν με τις εγγυήσεις του Ελληνικού λαού δίχως κανένα ουσιαστικά προσωπικό τους ρίσκο?

4) Η "σοσιαλιστική" κυβέρνηση διαφωνεί με τη σημερινή παγκόσμια στροφή της Δύσης προς το regulate or ban που παρατηρείται μέχρι και στην Wall Street?
-

Who the fuck ?

-
H καταπίεση, η καταδυνάστευση, η φορολογική καταλήστευση κλπ κλπ σπανίως οδηγούν τους λαούς σε εξεγέρσεις. Οι λαοί στην Αίγυπτο, την Μεσοποταμία, την Ρώμη, το Βυζάντιο, την Οθωμανία, πέρασαν τα πάνδεινα. Αλλά δεν είχαμε επαναστατικές διαδικασίες και μετασχηματισμούς. Τυφλές σποραδικές εξεγέρσεις μόνο.

Σπανίως λοιπόν και σποραδικά έχουμε τυφλές λαϊκές εξεγέρσεις. Χωρίς στόχο, σχέδιο και προορισμό. Που πνίγονται στο αίμα ή χειραγωγούνται επιδέξια για αλλότρια συμφέροντα. Και η ζωή συνεχίζεται σαν να μην άλλαξε τίποτε.

Η απελπισία των λαών μπορεί σποραδικά να εκραγεί σαν τυφλή εξέγερση που θα παρασύρει ζωές και περιουσίες στο διάβα της αλλά δεν θα αποδώσει τίποτε μόνιμο ή θετικό χωρίς γνώση και πολιτική οργάνωση. Σήμερα λείπει εντελώς αυτό. Ο δυτικός άνθρωπος δεν έχει ακόμη απομυθοποιήσει την κύρια αιτία των προβλημάτων του, τον κοινοβουλευτισμό.

Οι λαοί αφήνονται στην αμάθεια, την παντοειδή ιδεοληψία, την αμορφωσιά και την άγνοια που εντέλει οδηγεί στην απάθεια, στην μοιρολατρία ή στον μεσσιανισμό. Στην Μεσόγειο και την Μεσοποταμία, εξαιτίας της καταπίεσης αιώνων δημιουργήθηκαν οι μεσσιανικές ιδέες περί λύτρωσης από τα βάσανα με την παρέμβαση μιας ανώτερης δύναμης. Οτι καλύτερο για το σύστημα.

Για να έχουμε εξέγερση με στόχους
-πρέπει να έχουμε μια στοιχειώδη λαϊκή αφύπνιση και επιμόρφωση, γνώση δηλαδή και κυρίως ιστορική
-πρέπει να ηγηθεί κάποια δύναμη ή έστω μια δυναμική ομάδα να μπει στην πρωτοπορία (Σπάρτακος και δούλοι) και να προσπαθήσει να εφαρμοσει το σχέδιο.

Σήμερα δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.

Εξέγερση για την εξέγερση τι νόημα έχει;
Τι στόχους θα είχε μια λαϊκή εξέγερση σήμερα στην πατρίδα μας και τι αιτήματα θα έβαζε;
-Κάθαρση; Ποιοι θα την κάνουν την κάθαρση; Αυτοί που την κάνουν τώρα; Οι βουλευτές και οι επιτροπές τους;
-Νομοθετικές αλλαγές; Ποιοι θα τις αποφασίσουν; Τα δύο μεγάλα κόμματα που ψήφισαν τον νόμο περί ευθύνης υπουργών;
-Εντιμους πολιτικούς; Μα η εξουσία διαφθείρει ούτως ή άλλως. Η πολύχρονη εξουσία διαφθείρει περισσότερο. Οι 4-ετείς θητείες και οι επαναλήψεις στα αξιώματα πότε αμφισβητήθηκαν; Η οικογενειοκρατία;
-Δημοκρατικές αλλαγές; Μα ο λαός νομίζει ότι έχει δημοκρατία.

Εν ολίγοις το επίπεδο του λαού κρατείται στο επίπεδο που είναι,
-για να συντηρείται η αιώνια εκμετάλλευση
-να μην κινδυνεύει το σύστημα από επαναστατικά αιτήματα

Οι πολιτικές κεφαλές τα ξέρουν πολύ καλά όλα αυτά. Και δεν ανησυχούν ιδιαίτερα. Είναι εξάλλου και προσεκτικοί. Παίρνουν τα μέτρα λίγα λίγα, τεστάροντας ενδεχομένως τις αντοχές. Ακόμη κιαν συμβεί εξέγερση, ακόμη κιαν είναι αιματηρή, έχουν το άλλοθι ότι “ο λαός τους εμπιστεύθηκε την νομιμότητα και την τάξη”, και θα επιχειρήσουν να την καταπνίξουν. Αλλωστε μια τέτοια εξέγερση δεν φαίνεται ότι θα μπορέσει να θέσει αιτήματα αλλαγής ριζικά, του εκδημοκρατισμού του πολιτεύματος για παράδειγμα. Λείπει η γνώση η ιστορική και η παιδεία για αυτο.

Μπορεί κάποια πολιτικά πρόσωπα να “πληρώσουν” για ότι έκαναν και να εξαφανιστούν, αλλά το πολιτικό σύστημα ξέρει εκ των προτέρων ότι θα διασωθεί. Κιαν κινδυνέψει πράγματι, θα παίξει τα ρέστα του.

Θραξ Αναρμόδιος

Site ε ? Θα μας φάνε λάχανο δλδ ! Είστε σίγουρος mr. ?

-
Τρομοκρατία και “τρομοκρατία”, καταπιεστική, “απελευθερωτική” ή οποιουδήποτε άλλου προσχήματος, είναι το ίδιο πράγμα. Όχι απλώς συγκοινωνούντα δοχεία: Η ίδια η δίψα για ανεξέλεγκτη εξουσία σε μιά εδαφική ενότητα παράγει τρομοκρατία: Βλέπε τη γένεση του όρου, με τον εκφυλισμό της Γαλλικής Επανάστασης στην ανεξέλεγκτη τρομοκρατική εξουσία των αστών Ιακωβίνων (Ροβεσπιέρου – Μαρά – Δαντόν κτλ), που κατέληξε φυσικά στην αλληλοεξόντωσή τους.
Στην ουσία, όλες οι “Σέχτες” του κόσμου,(και μαζί τους Λέσχες Ιακωβίνων, Κόμματα Μπολσεβίκων ή Χρυσαυγές), με αριστερή ή δεξιά προβιά, είναι το ίδιο πράγμα: Ολοκληρωτισμός. Και η πεμπτουσία του κάθε ολοκληρωτισμού είναι το μίσος εναντίον της ζωής, η θανατολαγνεία. Κατά βάθος δεν ανήκει στη δικαιοδοσία της πολιτικής κριτικής, αλλά της ψυχανάλυσης.

sic transit gloria mundi
-

Η απάτη της δεκαετίας σε ταληράκια.

-
Από τον Techiechan

(του Charles Hugh Smith, κατακρεουργένα εμπλουτισμένο από την αφεντομουτσουνάρα μου).

1. Δώσε μερικά τρις δολάρια σε ενυπόθηκα δάνεια που δεν έχουν καμία ελπίδα να αποπληρωθούν στο ορατό μέλλον. Μην σε απασχολεί εάν αυτοί που τα παίρνουν δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, ή θα καταποντιστούν στην πρώτη κρίση, διότι εσύ θα τα πακετάρεις όλα μαζί σε δεκάδες δομημένα ομόλογα ενυπόθηκων υποχρεώσεων, δημιουργώντας μια απεριόριστη ζήτηση για δάνεια που είναι αδιάφορο εάν θα αποπληρωθούν. Το ζήσαμε όλοι όλα αυτά τα χρόνια που μας παρακαλούσαν να μας δώσουν 400.000 ευρώ για να αγοράσουμε σπίτι με μισθούς των 1000-1500ευρώ.

2. Βάλε μια εταιρία αξιολόγισης να αξιολογίσει αυτά τα δομημένα ομόλογα ως απολύτως ασφαλή και χρησιμοποιώντας την καλή βαθμολογία τους, πούλα τα σε επενδυτές ανά τον κόσμο που ψάχνουν “ασφάλεια και αποδόσεις” λες και αυτά τα δύο είναι δυνατόν ποτέ να συνυπάρξουν. Όσο πιο μακρινοί και άσχετοι είναι οι επενδυτές τόσο το καλύτερο. Είτε πρόκειται για golden boys τραπεζών στην επαρχιακή γερμανία, είτε για ασφαλιστικά ταμεία στην ελλάδα όπου το ντήλ το έκανε ο ίδιος ο υπουργός οικονομικών, είτε για αποθεματικά δήμων της Νορβηγίας, σημασία έχει τα δομημένα ομόλογα να φύγουν από τα χέρια σου.

3. Καθώς πουλάς αυτά τα καταδικασμένα να αποτύχουν δομημένα ομόλογα, παίρνεις ταυτόχρονα θέσεις εναντίον τους (short-selling). Άλλωστε εσύ, περισσότερο από κάθε άλλον, γνωρίζεις πως αυτά τα δομημένα ομόλογα δεν θα αντέξουν στο πρώτο φύσημα.

4. Μόχλευσε τη θέση σου, έτσι ώστε για κάθε 1 δολάριο κεφαλαίου που διαθέτεις, να έχεις 100 δολάρια σε στοιχήματα.

5. Κρύψε αυτές τις μοχλευμένες θέσεις εναντίον των δομημένων που ο ίδιος πουλάς, πίσω από offshore εταιρίες ή αλλες λογιστικές πρακτικές που δεν εμφανίζονται στα επίσημα βιβλία σου.

6. Όταν φτάσει η ώρα η καλή και καταρρεύσουν τα δομημένα ομόλογα που πουλούσες, το κράτος θα σου μεταφέρει άμεσα δισεκατομμύρια δολάρια προκειμένου να μην καταρρεύσεις κι εσύ, είτε μέσω πακέτων στήριξης, είτε μέσω κρατικών εγγυήσεων. Ταυτόχρονα θα σου προσφέρει εμμέσως ακόμα περισσότερα, πληρώνοντας τα ιδιωτικά (over-the-counter) στοιχήματα που έβαλες με την AIG (120δις σε CDS έδωσε το κράτος μέσω της AIG μετά την κατάρρευση της Lehman, CDS που δεν ήταν σε καμία περίπτωση υποχρεωμένο να πληρώσει καθώς αποτελούσαν διμερή ιδιωτικά συμφωνητικά. Παρόλαυτα και ο πρώην ΥΠΟΙΚ των ΗΠΑ Paulson και ο νυν Geithner συμφώνησαν σε αυτές τις πληρωμές, χωρίς μάλιστα να αποκαλύψουν σε ποιον πήγαν όλα αυτά τα κρατικά χρήματα). Ταυτόχρονα μέσω των κεντρικών τραπεζών, επιτρέπεις σε αυτές τις ελίτ να δανειστούν αρκετά ακόμα δις με μηδενικό επιτόκιο.

7. Παίρνεις όλα αυτά τα κρατικά χρήματα που έβγαλες από το σημείο 6, αγοράζεις κρατικά ομόλογα μικρής διάρκειας και παίρνεις ένα άκοπο επιτόκιο 3-4% δανείζοντας το ίδιο το κράτος που σου πρόσφερε τα χρήματα.

8. Τώρα οι πολίτες που κατέγραψαν ήδη αρκετά τρις απώλειες από τις μετοχές ως επενδυτές (σε USD 12 τρις υπολογίζονται μόνο οι απώλειες των baby boomers που υπολόγιζαν να βγούν στη σύνταξη την επόμενη δεκαετία), από τις κρατικές εγγυήσεις και τα πακέτα στήριξης που δόθηκαν στις τράπεζες, πληρώνουν μέσω των φόρων το άκοπο επιτόκιο που εσύ απολαμβάνεις μέσω των ομολόγων.

9. Συνεχίζεις να αγοράζεις ομόλογα, καθώς το κράτος τα εκδίδει συνεχώς καινούργιο χρέος προσπαθώντας να πληρώσει για όλες αυτές τις παροχές που προσφέρει στο χρηματο-οικονομικό σύστημα. Με λίγα λόγια το κράτος δανείζεται μέσω ομολόγων για να προσφέρει χρήματα στις ελίτ, που αυτές με τη σειρά τους αγοράζουν κρατικά ομόλογα κερδίζοντας το επιτόκιο.

10. Σε κάποιο σημείο σταμάτα να αγοράζεις ομόλογα και μάλιστα πούλα και μερικά από αυτά στις αγορές, προκειμένου να πέσουν οι τιμές τους και να αυξηθεί η επιτοκιακή απόδοσή τους (το spread που λέγαμε). Δημιούργησε συνθήκες υπερβολικής τεχνητής προσφοράς στην αγορά ομόλογων προκειμένου να αυξηθούν τα επιτόκια (σας θυμίζει το παράδειγμα της ελλάδας καθόλου κ. Προβόπουλε?). Διέδωσε στις αγορές πως το “σπάταλο” κράτος πρέπει να τιμωρηθεί.

11. Αγόρασε δις σε μακροχρόνια ομόλογα με τα αυξημένα επιτόκια προκειμένου να κερδίσεις από το παραπάνω επιτόκιο. Το παραπάνω επιτόκιο όμως βαρύνει τους προϋπολογισμούς των κρατών, που μπαίνουν σε περίοδο λιτότητας, κόβοντας τα έξοδα και αυξάνοντας τους φόρους, προκειμένου να συνεχίσουν να πληρώνουν τους υψηλότερους τόκους.

12. Την έβδομη μέρα ξεκουράσου, βλέποντας τα έσοδα σου να ρέουν καθώς το κράτος απομυζά τους πολίτες για να αποπληρώσει τα τοκοχρεωλύσια των ομολόγων που εξέδωσε για να “σώσει” το χρηματο-οικονομικό σύστημα από την “καταστροφή”.

Ποιά είναι η τρύπα σε αυτό το παιχνίδι? Πώς α) το κράτος μπορείς να μην πληρώσει τα ομόλογά του, και πως β) μπορεί να δημιουργήσει πληθωρισμό για να διευκολύνει την αποπληρωμή τους. Και για τις δύο περιπτώσεις οι ελίτ έχουν φροντίσει να διαθέτουν αρκετή δύναμη μέσα στο κράτος και τους οικονομολόγους του συστήματος προκειμένου να αποτρέψουν τέτοιες εξελίξεις. Δεν είναι τυχαίο πως μετά την Ιρλανδία και μετά την Ελλάδα, προγράμματα λιτότητας ανακοινώθηκαν σχεδόν σε όλες τις χώρες, ανεξάρτητα με το εάν χρειάζονταν ή όχι. Τα προγράμματα λιτότητας έχουν στόχο να μειώσουν τις δαπάνες και να αυξήσουν τα έσοδα προκειμένου να μειώσουν (αποπληρώσουν) το χρέος. Χρέος που δημιουργήθηκε κυρίως για να σώσει τις ελίτ.

Επιπλέον σχόλια.

Πρόκειται ουσιαστικά για μια επιστροφή στην προ-νεωτερική λογική των οικονομικών του κράτους. Ο ρόλος των φόρων στο κράτος του 17-18ου αιώνα, δεν ήταν να προσφέρουν υπηρεσίες στους πολίτες, αλλά να αποπληρώσουν τους αριστοκράτες ομολογιούχους που το είχαν δανείσει για να διεξάγει πολέμους που πολλές φορές οι ίδιοι αποφάσιζαν και κατεύθυναν. Η φορολογία δηλαδή ήταν regressive , με λίγα λόγια αντιστρόφως προοδευτική, καθώς έπαιρνε χρήματα από τους πολλούς για να τα μεταφέρει στους λίγους μέσω της πληρωμής των ομολόγων και των τόκων τους.

Η φορολογία των σύγχρονων κρατών τα τελευταία 20 χρόνια γίνεται ολοένα και λιγότερο προοδευτική (οι πλούσιοι πληρώνουν όλο και μικρότερους φορολογικούς συντελεστές και οι επιχειρήσεις διαθέτουν χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές από τους ιδιώτες), και περισσότερο αναλογική (ενιαίος φορολογικός συντελεστής για όλα τα εισοδήματα, αύξηση του αναλογικού ΦΠΑ, των αναλογικών φόρων στο πετρέλαιο κλπ). Άρα όλο και περισσότερο η φορολογία λειτουργεί ως μηχανισμός μεταφοράς πλούτου από τους φτωχότερους στους πλουσιότερους, μέσω της αποπληρωμής των ομολόγων.

Αν θέλετε κι άλλες ανατριχιαστικές αναλογίες για αυτή την επιστροφή στη φεουδαρχία πως θα σας φαινόταν το εξής: Οι αγγαρείες, οι εργασίες δηλαδή που επιτελούσε ο δουλοπάροικος υπέρ του κυρίου του, έχει υπολογιστεί πως ήταν συνήθως μεταξύ 20-30% του συνολικού εργασιακού του χρόνου. Με λίγα λόγια πρόσφερε το 20-30% της εργασίας του δωρεάν. Τι ποσοστό της εργασίας τους προφέρουν δωρεάν (μέσω τόκων) στις τράπεζες, όλοι όσοι διατηρούν σταθερά χρεωμένες πιστωτικές κάρτες? Περίπου 15% , και μάλιστα νιώθουν πολύ χαρούμενοι όταν μεταφέρουν το υπόλοιπο με προνομιακή χρέωση μόλις 7% για έναν χρόνο
-

High frequency trade my ass !! (και ο μύθος της ελεύθερης κεφαλαιαγοράς)

-
Ας αρχίσουμε από το τι είναι αυτό το high frequency trade.Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω με το τρόπο που προσπαθεί ο Techie (ταληράκια δλδ χαχαχα , θεός!!) αλλά στο πολύ χονδρικό του γιατί δεν είμαι και σπεσιαλίστας του finance :

Ας υποθέσουμε ότι είμαστε η επενδυτική Τράπεζα "ΑέραΠατέρα" και στο χαρτοφυλάκιό μας έχουμε 300 επί συνόλου 1000 μετοχών της πετρελαϊκής "ΘαΤαΒάψωΜαύρα".

Ας υποθέσουμε επίσης ότι οι 501 μετοχές ανήκουν στον Πρόεδρα και CEOθεόςνατονκάνει αξιότιμο κύριο Τακάνωόλαμετάτιςδυο και ο οποίος δεν πουλάει τις μετοχές του φοβούμενος μη χάσει την πλειοψηφία του μετοχικού κεφαλαίου.

Μένουν δλδ οι 300 της επενδυτικής και άλλες 199 οι οποίες διαπραγματεύονται σε χρηματιστήριο της χώρας ΠουλάωΑέραΚοπανιστό.Το σύνολο 499 και ιστορική διακύμανση τεμαχίου από 6-10$.Τρέχουσα τιμή 10$.

Η επενδυτική έχει αποφασίσει από το πρωί ότι η τρέχουσα τιμή της είναι αρκετά υψηλή (αφού τις είχε αγοράσει 9,50$) και θέλει να πουλήσει τις 100 για να ρευστοποιήσει μέρος των κερδών της.

Εγώ και άλλοι 100 λαλάκες βλέπουμε άρθρο στον FT o oποίος μας ενημερώνει ότι η "ΘαΤαΒάψωΜαύρα" πάει *αμιώντας και του χρόνου θα σκίσει (σκίστεεε φωνάζει ο Γούλφ από το εντιτόριαλ) και αποφασίζουμε στις (δώστε ιδιαίτερη προσοχή στις ώρες και τις τιμές τώρα) 12:01' να δώσουμε εντολή αγοράς στον χρηματιστή μας για αγορά 1 μετοχής ο κάθε ένας στη τιμή μεταξύ 9,80-10,20$.Κανονικά εάν εμφανιζόντουσαν αυτές οι 100 εντολές αγοράς η τιμή της μετοχής θα έπρεπε να αυξηθεί (λόγω ζήτησης) ας πούμε 10,05$ και να αγοράζαμε σε αυτή τη τιμή.

Η επενδυτική όμως έχει πληρώσει έναν ειδικό φόρο στο χρηματιστήριο ο οποίος της δίνει πρόσβαση να γνωρίζει μερικά δευτερόλεπτα πιο πριν από όλο τον υπόλοιπο κόσμο τι εντολές προσφοράς και τι εντολές ζήτησης έχουν κατατεθεί από το επενδυτικό κοινό.

Γνωρίζοντας λοιπόν πριν εμφανιστούν ότι κατατέθηκαν 100 εντολές αγοράς από τους λαλάκες προσθέτει και η ίδια άλλες 100 εντολές αγοράς , στις 12:02' με αποτέλεσμα η ζήτηση της μετοχής να διπλασιαστεί (όταν εμφανιστούν οι εντολές στις 12:03') άρα να αυξηθεί και η ίδια η τιμή της μετοχής στο ταμπλό.Έτσι από 10,05$ που κανονικά θα αγοράζαμε η τιμή στο ταμπλό ανεβαίνει στα 10,15$.

Η επενδυτική λοιπόν αποσύρει τις εντολές αγοράς 100 τεμαχίων στις 12:04' και πουλάει τις 100 που ήδη κατέχει και είχε αποφασίσει από το πρωί να πουλήσει στις 12:05' όχι στη τιμή των 10,05$ αλλά στην στρεβλωμένη από την ίδια την επενδυτική τιμή των 10,15$

Χα!

Αυτό λοιπόν το έξτρα 0,10$ εάν το προσθέσετε και πολλαπλασιάσετε σε πραγματικά μεγέθη τιμών και ποσοτήτων τεμαχίων σε ένα πραγματικό χρηματιστήριο ίσως και να βγάλει αποτέλεσμα μερικών ποταπών εκκατομυρίων $...

Με την ίδια τακτική μπορούν επίσης ορισμένες επενδυτικές νομότυπα (!!) να γνωρίζουν από πριν τη ζήτηση και τη προσφορά στην δευτερογενή αγορά κρατικών ομολόγων και στην αγορά υποπροιόντων τύπου short selling ή naked short κλτ κτλ.

Αυτά όλα γίνονται σε νανοδευτερόλεπτα με αυτοματοποιημένα αλγοριθμικά προγράμματα που συνήθως δεν χρειάζεται καν να επέμβει ανθρώπινο χέρι.

Γι ' αυτό αν πας να ρωτήσεις τι ενοίκιο έχει ένα διαμερισματάκι 50τ.μ δίπλα από το χρηματιστήριο του Λονδίνου ή της Ν.Υ θα σου πουν 80 δισεκατομμύρια ευρώ το δευτερόλεπτο (λολ). Οι ιντερνετικές ταχύτητες κοντά στα χρηματιστήρια είναι μακράν πιο γρήγορες από τις ιντερνετικές συνδέσεις 10χμ. μακρυά του και οι επενδυτικές εταιρίες μπορεί να κερδίσουν εκατομμύρια από αυτήν την ιντερνετική υποδομή...

Αφιερωμένο στο φίλο και δάσκαλο Αρχαίο.
-

Πότε θα γίνει η κοινωνική έκρηξη;

-

Από το larisaportal

Ακούμε συνεχώς ότι έρχεται κοινωνική έκρηξη, λόγω των οικονομικών μέτρων που λαμβάνει η κυβέρνηση, μειώνοντας το πραγματικό εισόδημα του λαού.

Επίσης, ακούμε διαρκώς διάφορες εκτιμήσεις για το πότε θα συμβεί η κοινωνική έκρηξη.

Για να εκτιμηθεί ο χρόνος της κοινωνικής έκρηξης θα πρέπει να συνεκτιμήσουμε τα παρακάτω:

Υπάρχουν κάποιες μελέτες, οι οποίες αναφέρουν ότι στην Ελλάδα ο πληθυσμός, όσον αφορά τα οικονομικά του, είναι κατανεμημένος ως εξής:

α. Ανώτερη τάξη: 10%

β. Μεσαία τάξη: 40%

γ. Κατώτερη τάξη: 50%

Οι ίδιες μελέτες αναφέρουν ότι η κατανομή του πλούτου στη χώρα μας έχει ως εξής:

α. Ανώτερη τάξη: 50%

β. Μεσαία τάξη: 40%

γ. Κατώτερη τάξη: 10%

Από τα παραπάνω προκύπτει το σημαντικό συμπέρασμα ότι η μεσαία τάξη νέμεται από τον παραγόμενο εθνικό πλούτο, ακριβώς το ποσοστό που της αναλογεί, δηλαδή δεν κλέβει κανέναν αλλά ούτε και την κλέβουν.

Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο. Γιατί;

Γιατί η μεσαία τάξη, πληθυσμού 40% αποτελεί την ασπίδα προστασίας της ανώτερης τάξης. Αυτή η ασπίδα εμποδίζει κάθε εξέγερση της κατώτερης τάξης. Αυτό συμβαίνει γιατί η μεσαία τάξη, μη έχοντας βιοποριστικό πρόβλημα, απολαμβάνει μια σχετικά άνετη ζωή, με διπλά και τριπλά αυτοκίνητα, με καταθέσεις σε τράπεζες, με διπλά και τριπλά σπίτια, με καλοκαιρινές διακοπές, καλό ντύσιμο κλπ. Έχει την άνεση να στείλει τα παιδιά της για σπουδές και γενικά δεν είναι μεν πλούσια, αλλά δεν στερείται και κάτι.

Όταν λοιπόν η κατώτερη τάξη, απελπισμένη από τη φτώχεια, αποπειράται να εξεγερθεί, με βίαια επεισόδια στους δρόμους, εμπρησμούς κάδων σκουπιδιών, αυτοκινήτων και καταστημάτων, αμέσως η μεσαία τάξη παίρνει το μέρος της ολιγαρχίας, συμφωνώντας στον χαρακτηρισμό των εξεγερμένων ως αναρχικών, αληταράδων, διασαλευτών της τάξης κλπ, εφόσον η ίδια αισθάνεται μέρος του συστήματος, άρα ευνοημένη από αυτό.

Τι θα συμβεί όμως όταν, κατόπιν της κυβερνητικής πολιτικής, αρχίσει να φτωχοποιείται η μεσαία τάξη; Όταν θα χάσει όλες αυτές τις ανέσεις που σήμερα απολαμβάνει; Όταν συνειδητοποιήσει ότι αδυνατεί να αποπληρώσει δάνεια και κάρτες και ενδεχομένως χάσει σπίτια, αυτοκίνητα, ταξίδια και αντιμετωπίσει πλέον βιοποριστικό πρόβλημα;

Τότε, σαφέστατα θα επαναπροσδιορίσει τη θέση της και θα βρεθεί να συντάσσεται με την κατώτερη τάξη, παίρνοντας και η ίδια μέρος στις εξεγέρσεις.

Μόνο που τότε, μια ολιγαρχία του 10% θα αδυνατεί πλέον να επιβληθεί με μέσα καταστολής, όπως αστυνομικές δυνάμεις κλπ.

Ως παράδειγμα θα έπρεπε να ληφθεί η ιστορία της Αργεντινής, όπου πραγματοποιήθηκε λαϊκή εξέγερση, μόνο όταν εθίγησαν τα δικαιώματα της μεσαίας τάξης.
-

Ο μεγάλος κίνδυνος είναι η επιρροή του λαικισμού των ηλιθίων.(hardcore mode)

-
Βρισκόμαστε 2 μήνες πριν την αρχή της νέας χειμερινής σαιζόν και το κλίμα στη βάση του λαού είναι δικαιολογημένα ιδιαιτέρως τεταμένο.

Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού βλέπει αποσβολωμένο τις ερασιτεχνικές κινήσεις πολιτικής και επικοινωνιακής διαχείρισης με τις οποίες το νεοΠασόκ προσπαθεί να εδραιωθεί κυβερνητικά ενώ οι ίδιοι οι πολίτες υπόκεινται φοβερές εκπτώσεις κοινωνικών δικαιωμάτων και βιωτικού επιπέδου.

Αυτές οι εκπτώσεις που άπλετα το Πασόκ προσφέρει στους πιστωτές μας , δίχως σοβαρή διαπραγμάτευση (και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα σκληρότερες κι από τους πιστωτές τους ίδιους) , είναι και η βάση της δικαιολόγησης του τεταμένου κλίματος.

Υπάρχει ένας κίνδυνος όμως που πρέπει όλοι να προσέξουμε διότι ο Ελληνικός λαός δεν είναι εκπαιδευμένος να αμύνεται στους λαικιστές που θα προσπαθήσουν να του "σκουπίσουν το δάκρυ" για να του πάρουν το σκαλπ αργότερα. Όλων των ιδεολογικών τάσεων ηλίθιοι και μπερδεμένοι , έχουν βαλθεί να αποδείξουν ότι η Ελλάδα είναι ο πιο αυτοκαταστροφικός τόπος του κόσμου.

Βγαίνουν π.χ οι αντιευρωπαιστές (προερχόμενοι είτε από εθνικιστικά , είτε από κομμουνιστικά ιδεολογικά τοπία) και τσαμπουνάνε στο κόσμο , λες και ανακάλυψαν την Αμερική , την ανισότητα που επικρατεί στα πλαίσια της Ε.Ε και της ΟΝΕ ζητώντας ουσιαστικά να ξεκινήσει από την Ελλάδα η παγκόσμια επανάσταση του παγκόσμιου κοινωνικοοικονομικού μοντέλου οργάνωσης.

Μιλάνε για στάση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ αποδεχόμενοι τις φαντασιακές τους ονειρώξεις περί αλλαγής του Ελληνικού πολιτειακού τρόπου λειτουργίας χωρίς καν να αναρωτηθούν εάν αυτό είναι και η θέληση της λαικής πλειοψηφίας ή τουλάχιστον να αναρωτηθούν εάν η Ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη και ώριμη (μουαχαχα) για κάτι τέτοιο.Δεν τους νοιάζει καν ποιος χριστιανός θα πληρώσει περισσότερο με πείνα και δυστυχία τις ηλίθιες φαντασιώσεις τους (που εννοείται ότι είναι οι ήδη εξαθλιωμένες και φτωχότερες κοινωνικές τάξεις) .

Άλλοι βλαμμένοι μιλάνε π.χ για εθνικές θεωρίες συνομωσίας και εξιτάρουν την φαντασία των μπερδεμένων Νεοελλήνων περί σχεδίου εξαφάνισης του κράτους της Ελλάδας και του έθνους από εχθρούς που είναι ταγμένοι να μας κάνουν μαιμούδες.

Γενικά υπάρχουν διάφοροι ημινεάτερνταλ οι οποίοι , επειδή δεν μπορούν να καταλάβουν πως λειτουργεί το (άδικο όντως) παγκόσμιο οικονομικό σύστημα , βρίσκουν διεξόδους (όπως ακριβώς έκαναν και στην αρχαιότητα οι άνθρωποι που δεν μπορούσαν να εξηγήσουν τα φυσικά φαινόμενα) σε μύθους που πλάθουν το βράδυ κοιμώμενοι.

Προσωπικά τους δικαιολογώ αλλά δεν τους συμμερίζομαι. Η αλήθεια για εμένα βρίσκεται πάντα κάπου στη μέση , και πάντα τη μέση ψάχνω.Η αλήθεια λοιπόν (έτσι όπως έχει προκύψει η μέχρι τώρα συλλογιστική μου) είναι πως , παγκοσμίως , το χρηματοπιστωτικό σύστημα εξελίχθηκε (κι όχι δημιουργήθηκε για να) σε δυνάστη των λαών.Στην αρχή βοηθώντας τα μέγιστα στην παγκόσμια ανάπτυξη αλλά στη συνέχεια βρισκόμενο όμηρος των επιλογών του.

Αφού τα έκαναν πλακάκια (με χρηματισμούς και δολοπλοκίες) με διάφορους πολιτικούς ηγέτες επί δεκαετίες ζήτησαν και τους παραχώρησαν εξουσίες όπως είναι η δημιουργία πιστώσεων δίχως αντίκρυσμα (η εκτύπωση δλδ χρήματος).Αυτή η (ίσως αναγκαστική μετά τον Β'ΠΠ) υπερδημιουργία πιστώσεων έφερε μεν ανάπτυξη (βιωτικό επίπεδο & προσδόκιμο ζωής) σε κάποιους λαούς (δυτικό κόσμο όπως είναι ΚΑΙ η Ελλάδα) η οποία όμως δεν εξελίχθηκε και εκμεταλλεύτηκε από τους λαούς και τους πολιτικούς τους ηγέτες ως έπρεπε.

Η εξέλιξη ήταν να δημιουργηθεί μια τεράστια παγκόσμια τάξη ανθρώπων (μικρο/μεσο/μεγαλο) οι οποίοι επιζητούσαν με κάθε μέσο και τρόπο μεγιστοποίηση κερδών.

Ο στόχος της μεγιστοποίησης κερδών με κάθε μέσο λοιπόν είχε ως αποτέλεσμα την μετανάστευση παραγωγικών κομματιών της οικονομίας του δυτικού κόσμου (που ο δείκτης του εργατικού κόστους παίζει σημαντικό ρόλο) σε φθηνότερα μέρη του ανατολικού κόσμου. Αφήνοντας στο δυτικό κόσμο μικρό παραγωγικό περιθώριο αναγκάστηκε να αναπτύξει δράσεις αναζήτησης κέρδους σε άλλες μορφές οικονομικής λειτουργίας όπως είναι οι υπηρεσίες.

Ο μεγαλύτερος τομέας και πηγή κέρδους υπηρεσιών του δυτικού κόσμου είναι ο χρηματοπιστωτικός.

Ο χρηματοπιστωτικός τομέας όμως διέκρινε ότι η φυγή της κύριας πηγής εσόδων και κέρδους του (δλδ της παραδοσιακής εμπορικής τραπεζικής σε παραγωγικούς τομείς υπεραξίας) έπρεπε να αντικατασταθεί από κάτι άλλο.

Αυτό το άλλο τελικά ήταν η δημιουργία προιόντων και υποπροιόντων τα οποία βασίζονταν σε ασφαλιστικές και μη παραγωγικές υπηρεσίες.Τα χρηματιστηριακά και τραπεζικά προιόντα εξελίχθηκαν με τον καιρό σε δεσπόζουσα πηγή κερδών για τον δυτικό κόσμο.Τα συγκεκριμένα προιόντα βέβαια στην αρχή (το κάθε ένα ξεχωριστά) ήταν μικρά μεγέθη και σωστά δομημένα με αληθινό εν μέρη αντίκρυσμα (όπως π.χ οι εταιρικές μετοχές και τα επιχειρηματικά ομόλογα) και το πιο σημαντικό δεν επηρέαζαν παρά μόνο το κομμάτι που εκπροσωπούσαν (δλδ μια μετοχή της Porshe αφορούσε την Porshe και αυτόν που επέλεγε να εμπλακεί στην Porshe αγοράζοντας την μετοχή της ή το ομόλογό της).

Το μεγάλο πρόβλημα άρχισε να εξελίσεται όταν αυτά τα προιόντα και υποπροιόντα άρχισαν να διαχέονται και σε άλλες μορφές και μεγέθη όπως είναι π.χ τα κρατικά ομόλογα.Εγώ εκεί εντοπίζω την απαρχή της κατάρρευσης του καπιταλιστικού μοντέλου με την μορφή που βλέπουμε σήμερα.

Όπως και να το κάνουμε διαφορετική κοινωνική συνέπεια έχει η χρεοκωπία μιας επενδυτικής τράπεζας επειδή δεν μπορεί να πληρώσει τα ασφαλιστικά προιόντα τα οποία η ίδια εξέδωσε και διαφορετική κοινωνική συνέπεια έχει η χρεοκωπία μιας χώρας και ενός ολόκληρου λαού ή ηπείρου.

Αντιμετωπίζοντας λοιπόν εθνικά μεγέθη και μορφές πιστώσεως σαν επιχειρηματικές προσπάθειες κάποιου Βαυαρού ή Τεξανού επενδυτή/εργοστασιάρχη το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα λειτούργησε σαν μονοπωλειακός προμηθευτής των λαών.

Έλα όμως που ο Ανατολικός κόσμος σιωπηρά και μεθοδικά αποταμίευε τα κέρδη της μετανάστευσης των παραγωγικών κομματιών του δυτικού κόσμου και ουσιαστικά συμπίεζε τα περιθώρια κέρδους των δυτικών λαών.

Τι σημαίνει αυτό ? Αυτό σημαίνει πως το δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα ξαφνικά συνειδητοποίησε πως ο δυτικός κόσμος δεν έχει τα περιθώρια κέρδους ούτως ώστε να ξεπληρώσει τα δάνεια τα οποία "μονοπωλιακά" δόθηκαν.

Αυτό λοιπόν που ζούμε σήμερα είναι ουσιαστικά μια ύστατη προσπάθεια του δυτικού χρηματοπιστωτικού κόσμου να νομιμοποιήσει και να εδραιώσει την άποψη πως τα δάνεια που δόθηκαν δεν θα χαθούν λόγω κοινωνικών εκρήξεων από τους λαούς οι οποίοι ενδέχεται να συνειδητοποιήσουν πως το όλο σύστημα καταρρεέι ουσιαστικά από τις λάθος επιλογές των ίδιων αυτών ανθρώπων.

Και τώρα πάμε στα δικά μας.

Πιστοί κι εμείς στο δυτικό τρόπο χρηματοπιστωτικής οργάνωσης είχαμε σχεδόν την ίδια εξέλιξη αλλά με σημαντικές δομικές και συστημικές διαφορές.

1) Εκμεταλευτήκαμε στο έπακρο την παγκόσμια πιστωτική επέκταση την οποία όμως οι πολιτικές μας ηγεσίες ,σε αντίθεση με άλλες χώρες, δεν κατάφεραν να εκμεταλλευτούν παραγωγικά δημιουργώντας υπεραξίες ή αποταμιεύσεις (εκτός από επί μέρους αναπτυξιακές μορφές οι οποίες ήταν κατά κάποιο τρόπο υποχρεωτικές ούτως ώστε να μπορούμε να αντλούμε δανεικά) η οποίες θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως δίχτυ ασφαλείας στις φτωχότερες τάξεις.

2) Η υπερ-εισαγωγή δανεικής αξίας έδωσε τη δυνατότητα στις πολιτικές μας ηγεσίες , αντί να κάτσουν να μελετήσουν και να αναπτύξουν δίκαιες κοινωνικές και επιχειρηματικές δομές , να αρχίσουν ένα ξέφρενο πάρτυ "δωροδοκίας" των απλών πολιτών μέσω του δημοσίου ούτως ώστε να μας κοιμήσουν για να κάνουμε τα στραβά μάτια στις δολοπλοκίες και τις μεγαλοαπάτες τους.Κι εμείς οι μαλάκες μασήσαμε (κρατήστε το αυτό).

3) Η εξέλιξη ήταν να μπούμε εδώ και πολλά χρόνια σε ένα φαύλο κύκλο ελλειματικών προυπολογισμών , χωρίς κανένας να νοιάζεται (αφού όλοι είχαν τη φαντασιακή μικροαστική ελπίδα ότι "άστους μωρέ , κάτι θα φάει κι ο κώλος μας") , με συνέπεια την καταστροφική μορφή των δημοσιονομικών όπως παρουσιάζονται σήμερα.

Η ευθύνη του λαού είναι ότι μάσησε και συνέχισε να ζητά και να ανεβάζει "ηγεσίες ελεημοσύνης" αντί να απαιτεί ηγεσίες με αναπτυξιακά οράματα και να απαιτεί με πειστικό τρόπο την πιστή εφαρμογή των προεκλογικών προγραμμάτων.Η εδραίωση της τελευταίας 30ετίας των δυο αυτών φαύλων κυβερνητικών κομμάτων και των προσώπων που τα απαρτίζουν είναι ενδεικτική της χαζονοοτροπίας ημών των πολιτών. Το πρόβλημά μας λοιπόν προυπήρχε και ήρθε το 2008 η περιβόητη εδραίωση της παγκόσμιας κρίσης "εμπιστοσύνης χρεών".

Η καταστροφική ,για τα κοινωνικά δικαιώματα, επιλογή του νεοφιλελεύθερου ΔΝΤ ήρθε ουσιαστικά μέσω της διόγκωσης του (ήδη τεραστίου) προβλήματος της χώρας από κεφάλαια που εμπορευματοποίησαν το προβληματικό μας χρέος με σκοπό (?) την παγκόσμια εδραίωση της νομιμοποίησης των Δημοσίων Χρεών. Όχι από εθνικές οντότητες (όπως διάφοροι ονειρεύονται) αλλά από τα κεφάλαια που έχουν επενδύσει σε αυτόν τον τρόπο διάθεσης των πιστώσεων.

-"Και τι κάνουμε τώρα ρε μαν?" θα πεις.

Τώρα φίλε μου ήρθε η ώρα , οι Νεοέλληνες , να βάλουμε μυαλό και να αλλάξουμε ρότα.

Και στο πως λειτουργούμε ως πολίτες (με την εξουσία που μας δίνει το συγκεκριμένο πολίτευμα που έχει επιλέξει η πλειοψηφία) όσον αφορά την επιλογή των ηγεσιών μας αλλά κυρίως και στο πως βλέπουμε τα πράγματα και λειτουργούμε ως πολίτες ενός παγκοσμιοποιημένου οικονομικού συστήματος που τα υποσυστήματά του αλληλεπιδρούν και αλληλοεξαρτώνται μεταξύ τους όσο ποτέ άλλοτε άμεσα και έμμεσα.

Όποιος πιστεύει πως είτε μέσω της απομόνωσης είτε μέσω της Δον Κιχωτικής φανφαροειδούς επαναστατικής μαγκιάς μπορούμε να λύσουμε τα τοπικά μας προβλήματα δίχως την συνεργασία με άλλους λαούς είναι για ζουρλομανδύα και επικίνδυνος ,πρώτα πρώτα, για τα φτωχά στρώματα της κοινωνίας μας.

Προσωπικά αν με ρωτούσε το G20 (χαχαχα) θα έλεγα αρχικά σταματήστε τα υποπροιόντα στην δευτερογενή αγορά κρατικών ομολόγων. Όποιος μάγκας θέλει να γίνει πιστωτής κράτους θα είναι σοβαρός μακροχρόνιος πιστωτής κι άμα δεν του αρέσει να πα' να γα.. Θα δίνεις 5 μεγάλε ? Θα πάρεις 6 σε δέκα χρόνια κι άμα σ'αρέσει, άμα δε σ'αρέσει παίξε στο χρηματιστήριο για μεγαλύτερη απόδοση. Με πιστώσεις λαών εμείς δεν παίζουμε...

greekpoliticalreview/undercover gpr / σκέτο gpr ή ότι άλλο nickname με φωτίσει ο (χμχμ) ύψιστος για να απογεύγω τα επιβραδυντικά moderation στα διάφορα φόρα όπου συμμετέχω σε συζητήσεις
-

Αναδιαπραγμάτευση χρέους εντός ΟΝΕ

-

Όαση στο διαδύκτιο : youpayyourcrisis.blogspot.com

Του Κ. Καλλωνιάτη (Οικονομολόγου)

Σύμφωνα με τις επίσημες προβλέψεις του ΔΝΤ η ελληνική οικονομία μέχρι και το 2015 δεν θα έχει ξεπεράσει τα επίπεδα ΑΕΠ του 2008, ενώ το δημόσιο χρέος της χώρας θα φθάσει το 149% του ΑΕΠ το 2015 (βλ Μ. Δρεττάκη «Δυσοίωνες και προβληματικές οι προβλέψεις του ΔΝΤ», ‘Ελευθεροτυπία ‘ 20-5-10). Πρόκειται ασφαλώς για ένα αισιόδοξο σενάριο, αφού οι υποθέσεις εργασίας του ΔΝΤ βασίζονται σε μία προοπτική ανάκαμψης της παγκόσμιας οικονομίας και απαρέγκλιτης εκτέλεσης του προγράμματος προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας με την συναίνεση της κοινωνίας. Προοπτική η οποία με βάση τις περισσότερες ενδείξεις θα διαψευστεί και στα δύο σκέλη της.

Στην πραγματικότητα η ελληνική οικονομία πρέπει να λογαριάζει σε μία δεκαετία στασιμότητας ή και ύφεσης αναλόγως του είδους και της ταχύτητας των μεταρρυθμίσεων που θα επιδιωχθούν. Δεδομένου, δε, ότι τα διεθνή επιτόκια δανεισμού αναμένεται να αυξηθούν τα επόμενα χρόνια λόγω του όγκου των δανειακών αναγκών των αναπτυγμένων οικονομιών και της αβεβαιότητας που προκαλεί η υπό εξέλιξη παγκόσμια κρίση του χρέους, ενώ ήδη από φέτος ο λόγος χρέους/ΑΕΠ εκτιμάται ότι θα φθάσει το 130% του ΑΕΠ, υπολογίζουμε πως τα πρωτογενή δημόσια πλεονάσματα που θα απαιτηθεί να δημιουργηθούν μόνο και μόνο για να ανακοπεί η αύξηση του λόγου χρέους/ΑΕΠ θα είναι πάνω από 20% του ΑΕΠ !!! Και αυτό όταν φέτος ακόμη έχουμε πρωτογενές έλλειμμα περίπου 8% του ΑΕΠ…

Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι η ελληνική κρίση του χρέους δεν είναι διαχειρίσιμη και ότι τα δάνεια που πήραμε και θα λάβουμε μέχρι τέλους 2011 για να μην κηρύξει παύση πληρωμών η χώρα και να χαλαρώσει η πίεση των διεθνών αγορών απλώς βοηθούν να κερδηθεί χρόνος. Χρόνος, όμως, όχι για την Ελλάδα - η οποία ούτως η άλλως δεν θα μπορέσει στις συνθήκες της διεθνούς κρίσης να αναπτυχθεί οικονομικά και να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της όπως μαθηματικά αποδεικνύεται – αλλά για τις τράπεζες (ξένες και ελληνικές) που αντιμετωπίζουν υπαρξιακό κίνδυνο.

Συνεπώς, η κυβέρνηση η οποία επαίρεται για την αποφυγή της χρεοκοπίας της οικονομίας λέει την μισή αλήθεια. Αποφύγαμε την άμεση χρεοκοπία και μόνον. Το φάσμα της χρεοκοπίας παραμένει και, δεδομένης της αύξησης του δημοσίου χρέους την προσεχή τουλάχιστον διετία, επιδεινώνεται διαχρονικά η προοπτική και οι επιπτώσεις της. Το μόνο που μπορεί να επικαλεσθεί η κυβέρνηση – αν και αυτά είναι πράγματα που δεν λέγονται – είναι ότι με τον χρόνο που έτσι κερδήθηκε, η στιγμή της αναμέτρησης με το ‘μοιραίο’ δεν θα μας βρει μόνους. Και αυτό είναι αληθές στο βαθμό που η δημοσιονομική κρίση εξαπλώθηκε ήδη στη Ν. Ευρώπη και με τους ρυθμούς επέκτασής της σε λίγο θα καλύπτει πολλές άλλες αναπτυγμένες οικονομίες μεταβάλλοντας τους όρους της αναδιαπραγμάτευσης των χρεών από εθνικούς σε ευρωπαϊκούς και διεθνείς (βλ ανάλογο δεκαετίας ’80 με κρίση χρέους αναπτυσσόμενων οικονομιών).

Γιατί αυτή είναι η μόνη έξοδος από τη κρίση του χρέους σε αστική βάση : η αναδιαπραγμάτευση και η μερική ακύρωση (διαγραφή) του ελληνικού δημοσίου χρέους κατά 50-70%. Κάτι που σήμερα ήδη προτείνει το 1/3 των οικονομολόγων διεθνώς, θεωρώντας την Ελλάδα ατύπως ή έστω δυνητικά χρεοκοπημένη.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν χρειάζεται παράλληλα να εξέλθει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη ή όχι ούτως ώστε να μπορέσει να αναπτυχθεί δυναμικά μέσω της νομισματικής υποτίμησης και της κρατικοποίησης των τραπεζών και άλλων τομέων της οικονομίας, όπως προτείνουν σε διάφορες παραλλαγές ορισμένοι εξέχοντες αστοί και αριστεροί οικονομολόγοι (πχ Φελντστάϊν, Κρούγκμαν, Λαπαβίτσας, Καζάκης, κ.α) εμπνεόμενοι σε σημαντικό βαθμό από το παράδειγμα της Αργεντινής. Η οποία έφθασε σε μία αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους της αφού επί σειράν ετών είχε συνδέσει το νόμισμά της (πέσο) σταθερά με το δολάριο (με αναλογία 1:1 τη περίοδο 1993-2001) για να το υποτιμήσει το 2002 κατά 67% (βλ νέα ισοτιμία 3.06:1) όταν συγχρόνως έκανε παύση πληρωμών υποχρεώνοντας τα ¾ των πιστωτών της να δεχθούν νέες εκδόσεις ομολόγων σε αντικατάσταση των παλιών και στο ισοδύναμο του 1/3 της αρχικής αξίας αυτών (βλ διαγραφή κατά 70% των 2/3 του χρέους της χώρας).

Το ζήτημα, ωστόσο, είναι πως, παρά τις ομοιότητες που υπάρχουν όσον αφορά την αδυναμία άσκησης ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής λόγω της ένταξης στο ευρώ, η Ελλάδα δεν είναι Αργεντινή. Οι βασικότερες διαφορές που, κατά τη γνώμη μου, απομακρύνουν τη προοπτική της εξόδου από το ευρώ, είναι οι εξής :

1. Η ιστορία των υποτιμήσεων της δραχμής (με εξαίρεση αυτή του 1953 και προσωρινά αυτή του 1986-87 οι οποίες συνοδεύτηκαν με πολιτικές λιτότητας) δεν κρίνεται επιτυχής. Πληθωρισμός και μείωση πραγματικών εισοδημάτων ήταν ο κανόνας, η ουσιαστική ώθηση των εξαγωγών ήταν η εξαίρεση. Βασική αιτία της αποτυχίας η μικρή εξαγωγική βάση της οικονομίας και η τάση των μισθών να ακολουθούν τις αυξήσεις των τιμών.

2. Όταν η Αργεντινή υποτιμούσε το πέσο ανοιγόταν μπροστά της μία δεκαετία διεθνούς οικονομικής ανάπτυξης και επέκτασης των εξαγωγικών της αγορών. Εάν η Ελλάδα εξέλθει από το ευρώ και υποτιμήσει αυτομάτως τη δραχμή θα το πράξει σε συνθήκες διεθνούς οικονομικής κρίσης πρωτοφανών διαστάσεων και κλιμακούμενου προστατευτισμού (βλ νομισματικές υποτιμήσεις και δασμολογικά μέτρα) που θα κρατήσει τουλάχιστον μία δεκαετία.

3. Η παραγωγική και εξαγωγική βάση της ελληνικής οικονομίας είναι συγκριτικά μικρή, ποιοτικά περιορισμένη και μη επαρκώς διαφοροποιημένη για να προσδοκά κανείς σοβαρά οφέλη από μία υποτίμηση. Αντίθετα, η Αργεντινή με τον μεγάλο φυσικό πλούτο, την περισσότερο αναπτυγμένη βιομηχανική της βάση και τη σημαντική διαφοροποίηση των εξαγωγών της (σε Ν. Αμερική, Ασία και Ευρώπη) ήταν σε θέση να αξιοποιήσει αναπτυξιακά την υποτίμηση του νομίσματος. Σήμερα οι δύο παραγωγικοί τομείς της οικονομίας (γεωργία και βιομηχανία) αντιπροσωπεύουν μόλις το 24% του ΑΕΠ στην Ελλάδα, έναντι 38% αντίστοιχα στην Αργεντινή.

4. Ενδεικτικά αναφέρω τα εξής συγκριτικά στοιχεία για να έχουμε μία αίσθηση των αναλογιών. Το δημόσιο χρέος της Αργεντινής όταν χρεοκόπησε το 2001 ανερχόταν σε 62% του ΑΕΠ, το ελληνικό φέτος ανέρχεται σε 130% ! Το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας σήμερα φθάνει τα 553 δις δολ, όταν το αντίστοιχο της Αργεντινής ήταν μόλις 155 δις το 2003. Το δημόσιο έλλειμμα της Αργεντινής ήταν 6,4% του ΑΕΠ το 2001 , ενώ της Ελλάδας ανήλθε το 2009 σε 13,7%. Και οι δύο χώρες απώλεσαν 20% της ανταγωνιστικότητάς τους όσο ήταν η μία συνδεδεμένη σταθερά με δολάριο και η άλλη ενταγμένη στο ευρώ. Όμως, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών της Αργεντινής ήταν μόλις 1,7% του ΑΕΠ το 2001, ενώ της Ελλάδας ανέρχεται σε 11% (2009).

5. Η επανεισαγωγή της δραχμής ως τεχνική διαδικασία απαιτεί χρόνο, κάποιους μήνες σύμφωνα με εκτιμήσεις. Στο μεταξύ, η χώρα θα υποστεί όμως σημαντική εκροή κεφαλαίων καθώς ξένοι και έλληνες θα εγκαταλείπουν κάθε κινητό ελληνικό περιουσιακό στοιχείο, ενώ οι μισθοί δικαιολογημένα θα διεκδικήσουν τη συμπόρευσή τους με τις αυξημένες τιμές οδηγώντας σε βαθιά κρίση (συνδυασμός ύφεσης και πληθωρισμού) την οικονομία. Δεν θα είχαμε μόνον τη χρεοκοπία του κράτους αλλά και αναρίθμητων επιχειρήσεων με ταυτόχρονο στέγνωμα ή και φυγή των ξένων άμεσων επενδύσεων στην Ελλάδα, ιδιαίτερα σε περίπτωση κύματος κρατικοποιήσεων. Συνέπεια όλων αυτών θα ήταν η κατάρρευση της οικονομίας και η εκτίναξη της ανεργίας. Θυμίζουμε πως η πληθωριστική σπείρα αυξήσεων τιμών-μισθών και η λύτρωση από αυτήν ήταν ο βασικός λόγος που τα ευρωπαϊκά έθνη επιδίωξαν να μπουν στον ευρωπαϊκό νομισματικό μηχανισμό (κλείδωμα ισοτιμίας) και αργότερα στο ευρώ.

6. Η νέα δραχμή πρέπει να μπορεί να κυκλοφορεί και να είναι αποδεκτή ως μέσον πληρωμών. Και στο μεν εσωτερικό της χώρας αυτό είναι κάτι που με διάφορα μέσα μπορεί να επιβληθεί διοικητικά και βίαια από την κυβέρνηση, όμως στο εξωτερικό πρέπει να είναι μετατρέψιμη και αποδεκτή για να κυκλοφορεί σε κάποια ισοτιμία. Το ζήτημα είναι ότι κανείς δεν θα θέλει τη νέα δραχμή γιατί όλοι θα γνωρίζουν πως η επανεισαγωγή της γίνεται για να μπορεί η Ελλάδα να την υποτιμήσει. Επιπλέον, η χώρα έχει περιορισμένα συναλλαγματικά διαθέσιμα (3,4 δις) και ο χρυσός της είναι κατατεθειμένος στην έδρα της ΕΚΤ στην Φρανκφούρτη. Εάν δεν τηρήσει τις συμφωνίες και εξέλθει από το ευρώ εκούσια ενώ συγχρόνως διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του χρέους της, είναι πολύ πιθανόν να υποστεί σοβαρά χρηματοδοτικά, συναλλαγματικά και εμπορικά αντίποινα διαρκείας. Η νέα δραχμή θα αποτελεί ..persona non grata.

7. Γιατί αντίθετα απ’ ότι πιστεύουν όσοι διαβεβαιώνουν πως μετά από 2-3 χρόνια παύει ο ‘αποκλεισμός’ και η ‘τιμωρία’ της χρεοκοπημένης χώρας από τις διεθνείς αγορές (η Αργεντινή 9 χρόνια μετά τη χρεοκοπία και την ακύρωση του χρέους της δεν έχει καταφέρει ακόμη να προσφύγει σε εξωτερικό δανεισμό), η ελληνική περίπτωση δεν αφορά μία απλή κρατική χρεοκοπία. Εάν καταρρεύσει η Ελλάδα θα πρόκειται για τη μεγαλύτερη κρατική χρεοκοπία στην ιστορία. Η Ελλάδα έχει το διπλάσιο του χρέους που είχαν η Ρωσία και η Αργεντινή μαζί όταν χρεοκόπησαν το 1998 και το 2001 αντίστοιχα και είναι σχεδόν βέβαιο πως στις σημερινές συνθήκες της κρίσης θα λειτουργήσει ως θρυαλλίδα για την εκτίναξη μίας αλυσίδας χρεοκοπιών τραπεζών και άλλων δημοσιονομικά ευάλωτων οικονομιών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Είναι δηλαδή πιθανόν η ελληνική χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ να αποδειχθεί ικανή να διαλύσει την ίδια την Ευρωζώνη και να ανατρέψει τις παγκόσμιες οικονομικές ανισορροπίες. Αυτός είναι ο λόγος που ενώ χαρακτηρίσθηκε ως υποψήφια Lehman Brothers της Ευρώπης, τελικά της συμπεριφέρθηκαν σαν να ήταν η Bear Sterns της Ευρώπης (βλ δημιουργία μηχανισμού διάσωσης και μεταστροφή πολιτικής Γερμανίας και ΕΚΤ). Αυτός είναι επίσης ο λόγος που σε περίπτωση ελληνικής εξόδου θα αντιμετωπίσουμε την μήνι της ΕΕ και των αγορών και θα γίνουμε παράδειγμα προς αποφυγή…

8. Υπάρχουν τρεις τουλάχιστον τομείς της ελληνικής οικονομίας που θα αντιδράσουν ή θα υποφέρουν ισχυρότατα σε ένα σενάριο χρεοκοπίας-εξόδου από το ευρώ και κρατικοποιήσεων. Ο τουρισμός θα είναι το πιο εύκολο θύμα σε περίπτωση εξόδου γιατί ενώ θεωρητικά θα ωφεληθεί από την υποτίμηση, από την άλλη θα αποτελέσει τον υπ’ αριθμόν ένα στόχο των αντιποίνων (βλ μαζικές τουριστικές οδηγίες ‘μακριά από Ελλάδα’). Η ναυτιλία ως το πλέον κοσμοπολίτικο/διεθνοποιημένο τμήμα του ελληνικού κεφαλαίου θα είναι η πρώτη που θα αντιδράσει αρνητικά στον εγχώριο κρατικό παρεμβατισμό στην οικονομία. Τέλος, ο ενεργειακός τομέας της χώρας ο οποίος παραμένει έντονα εξαρτημένος από τις εισαγωγές ορυκτών καυσίμων θα πλήξει με τις ανατιμήσεις που αναπόφευκτα θα προκαλέσει η δραχμική υποτίμηση όλο το παραγωγικό κύκλωμα της χώρας προκαλώντας ισχυρότατο πληθωριστικό κύμα και αυξάνοντας το κόστος λειτουργίας των ελληνικών επιχειρήσεων. Η ενεργειακή εξάρτηση είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας της διεύρυνσης του εμπορικού ελλείμματος της χώρας παρά τις κατά καιρούς υποτιμήσεις της δραχμής.

9. Όπως σωστά έχει εξηγήσει ο καθηγητής Γ. Μηλιός, στο βαθμό που οι υψηλές εισοδηματικές τάξεις έχουν ήδη εξάγει σε μεγάλο βαθμό τις αποταμιεύσεις τους στο εξωτερικό, η υποτίμηση της δραχμής θα μειώσει την αγοραστική δύναμη της εργασίας προσφέροντας συγχρόνως στο πιάτο τα φθηνά πλέον περιουσιακά στοιχεία που θα μπορεί να αγοράσει αργότερα το κεφάλαιο επαναπατριζόμενο με προνομιακούς όρους. Η σχέση εργασίας-κεφαλαίου θα αλλοιωθεί σοβαρά υπέρ του δεύτερου.

10. Με το ευρώ να έχει ήδη χάσει 19% της αξίας του έναντι του δολαρίου και 16% έναντι της τουρκικής λίρας, οι ελληνικές εξαγωγές έχουν ήδη κερδίσει σημαντικούς πόντους έναντι τρίτων χωρών. Σε μικρότερο βαθμό έχουν κερδίσει έδαφος και έναντι των ευρωπαίων ανταγωνιστών μας καθώς η εσωτερική υποτίμηση (βλ μείωση μισθών) έχει ήδη διανύσει μία σημαντική απόσταση. Αυτό, δε, που θα περίμενε κανείς να κάνει μία ανεξάρτητη ελληνική κεντρική τράπεζα (αύξηση δηλαδή προσφοράς χρήματος για την πληθωριστική διευκόλυνση της ανάπτυξης) το εφαρμόζει ήδη η ΕΚΤ αποδεχόμενη πλέον κάθε κρατικό ομόλογο χώρας-μέλους χωρίς περιορισμούς. Όσο ασκεί επεκτατική νομισματική πολιτική η ΕΚΤ, κίνδυνος χρεοκοπίας της Ελλάδας δεν υπάρχει. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι βελτιώνεται έτσι η δημοσιονομική θέση της χώρας. Το πρόβλημα του χρέους παραμένει και αυξάνει περαιτέρω, ενώ η ΕΚΤ δεν μπορεί να τυπώνει χρήμα στο διηνεκές. Όμως, ασκεί την πολιτική που θα ζητούσε κανείς από την ελληνική κεντρική τράπεζα εάν η χώρα εγκατέλειπε το ευρώ. Στις συνθήκες αυτές, το αναπτυξιακό όφελος της Ελλάδας θα ήταν σημαντικά μεγαλύτερο εάν προσανατόλιζε τις εξαγωγές της ολοένα και περισσότερο προς τρίτες εκτός ΟΝΕ χώρες και κυρίως προς τις αναπτυσσόμενες (Τουρκία, Κίνα, Ινδία, Ρωσία, Βραζιλία). Εάν δεν το κάνει, είναι επειδή στερείται εξαγωγικής και αναπτυξιακής πολιτικής.

Από τα παραπάνω τεκμηριώνεται νομίζω το αρνητικό ισοζύγιο (οφέλους/ζημίας) που θα έχει η Ελλάδα σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ. Χωρίς την επιθυμία πρόκλησης φόβου, η κρίση και ο κίνδυνος κατάρρευσης της οικονομίας θα είναι συγκριτικά πολύ μεγαλύτερος.

Από την άλλη, όσοι προτείνουν την ‘ηρωϊκή έξοδο’ από το ευρώ, την συνδέουν με κρατικοποιήσεις μεγάλου μέρους της οικονομίας και με την προηγούμενη αλλαγή του χαρακτήρα του κράτους (ο λαός στην εξουσία) χωρίς, ωστόσο, να θέτουν ζήτημα σοσιαλιστικής αλλαγής και ενώ παραδέχονται πως δεν υπάρχουν οι υποκειμενικοί όροι γι’ αυτό. Εδώ διαπιστώνουμε μία αντίφαση : να αναλαμβάνουν οι αυτοδιαχειριζόμενοι εργαζόμενοι την εξουσία αλλά να διατηρούν τις αστικές σχέσεις παραγωγής και ιδιοκτησίας. Πως είναι δυνατόν η απουσία ώριμου πολιτικά υποκείμενου να επιτρέπει την ανάδειξη μιας λαϊκής εξουσίας, αλλά να απαγορεύει συγχρόνως στη νέα εξουσία (κράτος) να προχωρήσει στην σοσιαλιστική αλλαγή της κοινωνίας ;

Την απάντηση νομίζω δίνει η ίδια η ιστορία. Οι προσπάθειες οργάνωσης του σοσιαλισμού σε μία μόνη χώρα – όσο μεγάλη και εάν είναι αυτή – οπουδήποτε επιχειρήθηκαν, κατέληξαν σε αποτυχία. Ο σοσιαλισμός προορίζεται να πετύχει μόνον ως μία εναλλακτική θεώρηση και ανώτερη μορφή οργάνωσης και λειτουργίας σε σχέση με την υφιστάμενη καπιταλιστική κοινωνία. Όμως, ο καπιταλισμός έχει αναπτύξει σε τέτοιο βαθμό τις παραγωγικές δυνάμεις που εκτός από τον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας έχει δημιουργήσει περιφερειακές συσπειρώσεις που θέτουν σε αμφισβήτηση τον ρόλο του εθνικού κράτους. Υπό αυτή την έννοια οποιαδήποτε απόπειρα επίλυσης της ελληνικής οικονομικής κρίσης σε εθνική και μάλιστα αστική βάση πρέπει να ειδωθεί ως ανοιχτή οπισθοδρόμηση για τα ιδεώδη του σοσιαλισμού.

Οι σοσιαλιστικές διεθνείς οραματίζονταν πάντα και όχι τυχαία τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης. Τώρα που ο καπιταλισμός έκανε τη μισή δουλειά της ενοποίησης εμείς θα κοιτάξουμε να επιστρέψουμε στο εθνικό νόμισμα και τις εθνικές βιομηχανικές πολιτικές αστικής ανάπτυξης ή θα διεθνοποιήσουμε την ελληνική κρίση αναζητώντας συμμαχίες και συνεργασίες με τις όμορες και με κοινά δημοσιονομικά προβλήματα χώρες της Ν. Ευρώπης σε μία προσπάθεια εξεύρεσης ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών λύσεων στα εθνικά αστικά αδιέξοδα ; Αυτό είναι το μέγα πολιτικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί απ’ όσους προτείνουν έξοδο από την Ευρωζώνη με νομισματικές υποτιμήσεις και πολιτικές υποκατάστασης εισαγωγών. Είμαστε ακόμη στο δεύτρερο μισό του 20^ου αιώνα ή γυρνάμε σελίδα και σκεφτόμαστε ευρωπαϊκά και διεθνιστικά στοχεύοντας σε μία σοσιαλιστική Ευρώπη;

Πηγή: Αυγή 2/6/2010
-