Η αίσθηση του κατεπείγοντως , η Νεοελληνική απάθεια και το άχρηστο πολιτικό προσωπικό.

-
Γεια χαρά ,

Μετά από τα φροντιστήρια του Techie και μια μικρή επικαιροποιημένη μελέτη σε δομικά ευρωπαικά οικονομικά στοιχεία είπα να επιστρέψω για να καταγράψω την μέχρι τώρα πορεία σκέψης μου (έτσι για να την έχω καταγεγραμμένη για το μέλλον) όσων αφορά το μέλλον αυτής ταλαιπωρημένης χώρας.

Για τα παγκοσμιοποιημένα προβλήματα ρευστότητας και εμπιστοσύνης έχουμε ήδη μιλήσει οπότε το λογικά επόμενο άρθρο θα πρέπει να έχει να κάνει με τις συνέπειες των παραπάνω σχετικά με την χώρα μας ?

Μετά τα τελευταία άρθρα-παραπομπές , για όσους τα έχουν διαβάσει , θεωρώ πως η άποψη υπέρ στάσης πληρωμών/εξόδου από το ευρώ να έχει γίνει σαφές πως δεν είναι ρεαλιστική (και το αυτό έρχεται να επιβεβαιωθεί από την καταγεργαμμένη πλέον θέση του Λαφαζάνη ότι μόνο αυτό θα μας σώσει χαχαχαχαχα). Προσωπικά , ως ορθολογιστής , θεωρώ πως μια τέτοια επιλογή προς το παρόν είναι πιθανόν να μετατρέψει παράγοντες "μετρήσιμους" σε μη ελεγχόμενους όπως π.χ είναι ο παράγοντας της κοινωνικής έκρηξης.

Ωραία , θα μου πεις , αλλά και με το υπάρχον ελεγχόμενο περιβάλλον οι προβλέψεις είναι καταδικαστικές.Η απάντηση δυστυχώς είναι πως ναι , προς το παρόν έχουν δίκιο οι υπέρμαχοι της άποψης ότι η σημερινή κατάσταση μας οδηγεί σε αδιέξοδο.

Τι κάνουμε λοιπόν ?

Το πρώτο κατά την ταπεινή μου άποψη που πρέπει οπωσδήποτε να κάνουμε είναι να συνειδητοποιήσουμε πως οικονομικά speaking είμαστε μια σκατούλα στη μέση του ωκεανού. Απο κει και πέρα χρειάζεται να μεταδοθεί στον Νεοέλληνα η αίσθηση του κατεπείγοντως όσων αφορά κάποιες αλλαγές στις συνήθειές του.
Μια καμπάνια π.χ στροφής της εθνικής κατανάλωσης προς τα Ελληνικά προιόντα είναι μια αυτόματη κίνηση η οποία απορώ πως δεν έχει ξεκινήσει αν όχι από την κυβέρνηση τουλάχιστον από καταναλωτικές οργανώσεις.Αποτέλεσμα μιας τέτοιου είδους στροφής έχει πολλά ευεργετικά αποτελέσματα στα δημοσιονομικά όπως μείωση του αρνητικού εμπορικού ισοζυγίου , μείωση των ποσοστών της καλπάζουσας ανεργίας κυρίως από μικρομεσαίους εμποροβιοτέχνες και μικροεμπόρους.

Μια άλλη πολλή καλή ιδέα που είδα χθες στον Σαββίδη , είναι να μετατοπισθεί βάρος του μισθολογικού ύψους από παλιότερες σε νεότερες ηλικίες (και όσων αφορά το δημόσιο κάτι τέτοιο είναι πανεύκολο παρόλη τη χαοτική κατάσταση στις data bases του).Αποτέλεσμα προφανώς μιας τέτοιας κίνησης είναι η τόνωση της (νορμάλ) κατανάλωσης αφού είναι δεδομένο πως οι νέοι έχουν περισσότερες πρώτες ανάγκες απ' ότι οι "αποταμιευτές" γονείς τους.Εδώ βέβαια θέλει λίγη προσοχή γιατί δεν λέω να τονωθεί η υπερκατανάλωση αλλά η νορμάλ κατανάλωση και δη από την εγχώρια παραγωγή (κι αν έρθει κανείς να μου πει για τις τάσεις υπερκατανάλωσης της νεολαίας θα του πω απλά για τη γενιά του Πολυτεχνείου με τις πισίνες να μάθει να λέει βλακείες) .

Ένα άλλο σημείο τριβής για τα δημοσιονομικά είναι εκτός από το μισθολογικό κόστος και το λειτουργικό.Οι Γερμανοί π.χ με το που μίλησαν για μέτρα λιτότητας , κατευθείαν το πρώτο που έκαναν είναι μείωση των λειτουργικών τους δαπανών.Στην Ελλάδα βέβαια των στερεοτύπων η έννοια των λειτουργικών εξόδων έχει τεχνηέντως βαφτιστεί με την εντελώς αόριστη λέξη σπατάλη. Κανείς όμως δεν τα βάζει κάτω να δει τι σκατά εννοούμε όταν λέμε σπατάλη και πως μειώνεται.

Το ερώτημα βέβαια που θα μας υποδείξει και το γιατί τα λειτουργικά έξοδα ενός κράτους μετονομάζονται με το αόριστο "σπατάλη" είναι ποιος καρπώνεται από αυτή τη σπατάλη.Από την άκρα του τάφου σιωπής που έχει επιβληθεί υποθέτω πως πάνω κάτω όλοι λίγο πολύ.Λίγο οι εκμισθωτές ακινήτων Δημοσίων Οργανισμών , λίγο οι έμποροι αυτοκινήτων , λίγο οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι με τις εκτός μισθολογικού κόστους δαπάνες τους και τέλος πολύ οι νοσοκομειακές και κατασκευαστικές δαπάνες που υπερτιμολογούνται σκανδαλωδώς καρπώνονται από τη σπατάλη των λειτουργικών.

Anyway δεν θεωρώ πως είμαι ο κατάλληλος για να λύσω το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας αλλά αυτά τα απλά υποθέτω τα έχουν σκεφτεί εκεί στο στρατηγείο της Margaret. Ας πάω λοιπόν στο θέμα των τραπεζών που καίει και πολύ κόσμο.Τι παίζει αλήθεια με τις τράπεζες ?

Η κατάσταση των τραπεζών και συνεπαγόμενα και του κράτους , αυτή τη περίοδο , εξαρτάται κυρίως από δυο παράγοντες :
1) Την κεφαλαιακή τους επάρκεια που επηρεάζει την συνέχιση της δανειακής τους ροής από την ΕΚΤ και την διατραπεζική αγορά.
2) Την κατάσταση των σκελετών , δηλαδή των επισφαλειών τους.

Αυτή τη στιγμή βγαίνουν όλοι οι θεσμικοί και προσπαθούν να ρίξουν τους τόνους όσων αφορά τον πανικό που έχει κυριεύσει τους Νεοέλληνες. Γιατί το κάνουν αυτό άραγε ? Έχουν δίκιο ?

Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς.
Η κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών μας εξαρτάται κατά μεγάλο βαθμό από :
1) Την αξία των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν και έχουν υποθηκεύσει ως εγγύηση για δανεισμό από την ΕΚΤ.
2) Τις καταθέσεις των πολιτών.

Εάν υποθέσουμε λοιπόν πως γίνεται μια μαζικού τύπου ανάληψη από τους καταθέτες η κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών θα καταρρεύσει με αποτέλεσμα να μην δανείζει κανένας πια στις Ελληνικές τράπεζες.Σε μια τέτοια περίπτωση οι τράπεζες θα χρειαστούν την βοήθεια του κράτους (με την μορφή εγγυήσεων) ούτως ώστε να συνεχίσουν να δανείζονται και για να δανείζουν την εγχώρια αγορά αλλά και για να αποληρώνουν τα δικά τους δάνεια.Κατά πόσο , αυτή τη περίοδο , έχει τέτοιες δυνατότητες το κράτος αμφιβάλλω.Οπότε ίσως χρειαστεί κάποιου είδους συγχώνευση ή εθνικοποίηση.

Μια μέση λύση (?) που να δίνει και στις δυο πλευρές μια κάποια σταθερότητα είναι η μετατροπή των καταθέσεων σε ομόλογα του δημοσίου κάποιας χώρας με δυνατή και σταθερή οικονομία (Γερμανίας π.χ). Με αυτό το τρόπο και οι τράπεζες δεν ασφυκτιούν από την έλλειψη ρευστού (για την λειτουργία και την επάρκεια) και οι καταθέτες εξασφαλίζουν τα ευρώ τους (σε περίπτωση που αγχώνονται με τα σενάρια επιστροφής στη δρχ.).Προσοχή μόνο στα προιόντα που πασάρουν οι τραπεζικοί τύπου "αμοιβαίο με τάδε ποσοστό και τάδε απόδοση". Όταν βλέπετε μεγάλες αποδόσεις κάτι τρέχει συνήθως...

Το κλειδί για την συνέχιση της λειτουργίας του "κράτους" που λέγεται Ελλάδα είναι , όπως λένε όλοι πια , η ανάπτυξη.

Ανάπτυξη , όπως μου έλεγε προχθές ένας έμπειρος άνθρωπος που σέβομαι , εξαρτάται κατά κύριο λόγο από την παραγωγή της Νομοθετικής εξουσίας.

Μου είπε κι ένα παράδειγμα με το οποίο με έπεισε 100% : Όταν η Ελλάδα βρισκόταν υπό ανάπτυξη για να τονώσουν τον κλάδο των οικιακών κατασκευών σκέφτηκαν την αντιπαροχή. Τι ήταν όμως ουσιαστικά αυτή η αντιπαροχή ? Αποφυγή του φόρου μεταβίβασης από τον οικοπεδούχο στον κατασκευαστή , με λίγα λόγια νομοθετικό κίνητρο.Έτσι ξαφνικά μέσα σε λίγα χρόνια ξυπνήσαμε πνιγμένοι στις πολυκατοικίες.Απλά με μια φοροαπαλλαγή έπνιξαν την χώρα στις πολυκατοικίες και βέβαια έδωσαν ώθηση στην "ανάπτυξη"...

Τι θέλω να πω με το παραπάνω παράδειγμα (βαρέθηκα κιόλας και το κλείνω το κείμενο) ?

Ότι περιθώρια και δυνατότητες σαν οικονομία έχουμε και μάλιστα πολλές ακόμα και σε αυτό το μονεταριστικό οικονομικά περιβάλλον.Προϋποθέτει όμως ξύπνια μυαλά για να νομοθετούν και όχι αεριτζίδες τυχοδιώκτες γόνους.

Η ευθύνη δηλαδή πάλι πάνω σε εμάς πέφτει κυρίες και κύριοι...Η επιλογή είναι δική μας , και θα είναι κρίμα να την ξανασπαταλήσουμε μελλοντικά σε τηλεπερσόνους/ες και ιδεολογικούς πόρνους/ες.
-